Stay with me

10.

Robbie pov:
"Hier Robbie!" ik zie Julian, één van mijn teamgenoten, met zijn armen zwaaien als teken dat hij de bal wilt. Ik ren nog een stukje door en pass dan de bal richting hem, althans dat was de bedoeling "jezus, waar ging die naartoe?" roept hij verontwaardigd. Ik zucht diep, waarom kan ik me nou niet gewoon goed concentreren?

Bij de paar minuten rust, komt mijn team bij elkaar en overleggen we even. "Jongens, aankomende woensdag is het voor het echie en niet meer in twee teams van ons eigen team, dus we moeten nu echt goed gaan focussen." zegt één van de jongens die in mijn team is ingedeeld. "Robbie, probeer je hoofd er een beetje bij te houden." hoor ik dan, ik knik als antwoord. Daarna begeven we ons weer naar onze posities en ik ben vandaag linksbuiten. Normaal sta ik spits of centrale middenvelder, wat ik ook het leukste vind, maar voor vandaag vind ik mijn positie ook niet zo heel erg eigenlijk. Al snel krijg ik de bal in mijn voeten gespeelt en hoor ik Julian weer roepen, ik sluit mijn ogen voor een milliseconde en denk aan Matthy, hoe ik hem beloofd heb om hem trots te maken. Ik schep de bal omhoog die met een perfecte boog in de voeten van Julian belandt, die hem daarna gecontroleerd in het doel schiet. Ik ren naar hem toe en met de rest van ons team juichen we om de voorsprong. 

Na de partijtjes lopen we richting de kleedkamer. Koen komt naast me lopen en ondanks dat hij in het andere team zat en niet tegen zijn verlies kan, is hij toch nog heel enthousiast aan het vertellen over van alles en nog wat. "Maar echt lekker gespeeld bro." zegt hij, ik glimlach "jij ook man, ondanks dat jullie met de grond gelijk zijn gemaakt." zeg ik lachend, waarna ik een duw in mijn zij krijg "hou je bek man." antwoord hij lachend. 

Matthy pov:
Ik zit op de bank voor me uit te staren, de tv staat aan, maar ik heb geen idee welk programma er opstaat. Daarnaast heb ik geen idee wat ik met mezelf aan moet, zal ik Raoul of Milo bellen? Misschien willen ze dat wel helemaal niet en vinden ze me dan alleen maar irritant en een aandachtzoeker. Even denk ik terug aan de tijd dat ik mezelf sneed en hoe goed dat voelde, maar ik heb Rob beloofd dat het goed zou komen deze week. Alsof mijn gedachten gehoord worden, zie ik een appje van Milo binnenkomen, die vraagt of ik zin heb om langs te komen. Ik twijfel, ik heb namelijk helemaal geen zin om mijn huis uit te komen, maar wat als hij dat tegen Rob zegt? Ik besluit Milo maar even te negeren zodat ik na kan denken over een antwoord.

"Matthyas, hierkomen!" ik negeer Jesse en loop gelijk door naar de gang, maar ik voel een sterke grip op mijn bovenarm die me tegenhoudt. "Ben je doof ofzo?" snauwt hij. Ik schud zachtjes mijn hoofd "dat dacht ik al." zijn ogen scannen mij van top tot teen. "Dus, zeg op, waar kom jij vandaan, volgens mij hadden wij een afspraak?" zegt hij, ik zucht diep. "Ik moest nog wat afmaken op school." mompel ik. Jesse schudt lachend zijn hoofd "misschien moet je volgende keer je leugens een beetje beter voorbereiden, ik heb namelijk net gehoord dat jij aan het voetballen was met die jongens en dat vriendje van je, waarvan ik je heb verboden na school met ze om te gaan." hoe weet hij nou weer precies waar ik was? "Wie heeft je dat verteld?" vraag ik een beetje angstig. "Doet er niet toe, je moest gelijk naar huis komen en dat weet je!" ik krimp ineen als ik na die woorden een hand tegen mijn wang voel slaan. De tranen branden achter mijn ogen. "Ik ben erg teleurgesteld in je Matthy." ik haal mijn schouders op "dat ben je altijd." zodra die woorden mijn lippen verlaten, verstevigd de grip op mijn arm nog meer. "Precies! En hoe denk je dat dat komt? En denk je dat ik de enige ben? Je stelt iedereen teleur Matthy!" een ijskoude rilling gaat door mijn lichaam bij die woorden. "Je dondert nu maar op naar boven en morgen zorg jij ervoor dat ieder hoekje in dit huis glimt, begrepen?" ik knik klein "en waag het niet je kamer nog uit te komen voor morgenochtend!" roept hij nog als ik mezelf uit zijn greep losmaak en de trap op sprint. Ik goor de deur van mijn kamer dicht en laat mezelf op bed vallen. Jesse heeft gelijk, ik stel iedereen teleur en ik weet dat de jongens mij ook ooit zo zullen gaan zien, als ze dat niet al doen. Ik pak mijn zakmesje uit mijn nachtkastje en kras een paar keer over mijn rechterpols, waarna er al snel een aantal rode druppels over mijn arm stromen. Waarom is mijn leven zo? Het is een eindeloze cirkel, waaruit ik niet kan ontsnappen. Tranen rollen over mijn wangen, terwijl er als maar meer krassen op mijn arm verschijnen.

Ik schiet rechtop van het schelle geluid van de deurbel. Mijn hartslag schiet omhoog, ik verwacht niemand. Er zal toch niks met Rob gebeurd zijn? De deurbel gaat nog een keer, waarna ik toch maar besluit te gaan kijken. Ik strompel naar de voordeur en zodra ik hem open, staat Milo in de deuropening "hee gozer.....gaat het wel?" vraagt hij direct. Ik knik "hoezo?" vraag ik "het lijkt alsof je net een marathon hebt gerend." zegt hij. Ik loop naar de spiegel die in de gang hangt en ik zie dat er zweetdruppels op mijn voorhoofd staan en mijn ogen zijn rood. "Oh dat, ja het gaat wel hoor." antwoord ik. Milo laat zichzelf binnen "geloof je dat echt? Ik niet namelijk." zegt hij zodra hij de deur achter zich dichtdoet. Ik zou willen dat ik die deur nooit had opengedaan.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Op het moment dat ik dit schrijf, hoef ik nog maar één dag stage, dus ik ga even feest vieren. 

Hopelijk gaat het een beetje goed met jullie :)

Ik wil in ieder geval de examenkandidaten even heel veel succes wensen met de laatste loodjes. Ik geloof in jullie :))

Zorg goed voor jezelf 💗

xx