"සර්! පාර්සල් එකක් ඇවිත්"
"පාර්සල් එකක්? කාගෙන්ද?"
"සදහනක් නම් නෑ.. බාර දීලා ගිහින් තිබුණා.."
"හ්ම්. ඕක ගිහින් චෙක් කරන්න දෙන්න.."
"ඕකේ සර්"
'
'
'
'
'
"ජන්කුකා.. ඔයා මොකක්ද මේ කරන්නේ?" ටේ බ්රේක් එකක් ලැබුණු වෙලාවේ ඇහුවේ ප්රැක්ටිස් කරන්න ආපු වෙලාවේ ඉදන්ම අසිහියෙන් ඉන්න ජන්කුක්ව දැකලයි..
"මොකක්ද හ්යුන්ග්?"
"මොන සිහියෙන්ද ඉන්නෙ ආ? දැනටමත් කී පාරක් නම් හොබී හ්යුන්ගෙන් බැනුම් අහගත්තද? ඔයා ඩාන්ස් කරන්නෙ ස්ටෙප්සුත් අමතක වෙලා වගේ"
"එ- එහෙම නෑ හ්යුන්ග්.. ඊලග පාර හරියට ඩාන්ස් කරන්නම්"
"Jungkook-ahh.. Aren't you Too sad to dance?"
"හ්- හ්යුන්ග්?"
"ඔයා මේ ගත්ත තීරණේ ගැන දුකක් නැද්ද?"
"දුක් වෙන්න ඕනි නෑනෙ ටේ හ්යුන්ග්, මේකෙන් අපි හැමෝටම හොදක් වෙනවනම්"
"හැමෝටම හොදක් වුණත් ඔයාටයි නාරිට-"
"අපි ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු හ්යුන්ග්"
"ඒත්-"
*Ring* *Ring*
ෆෝන් එක රින්ග් වෙනවත් එක්ක ටේ බැලුවේ කෝලර් අයි ඩී එක දිහා..
"හෙලෝ, කියන්න ජූන් හ්යුන්ග්.."
"හරි අපි එන්නම්""ඇයි හ්යුන්ග්?"
"චෙයාමන් එක්ක මීටින් එකක් පටන් ගන්නවලු, ඒකට එන්න කිව්වා.."
ප්රැක්ටිස් රූම් එකේ ඉතුරු වෙලා හිටපු ටේත් ජන්කුක් එක්ක ගියේ කන්ෆරන්ස් රූම් එකට..
~
~
~
~
~
~
"නාරියා~ ඔයා ඊයේ රෑ කියන්නෙවත් නැතුවනෙ ආවේ"
"ඔව් ඔන්නි.. ඔයාට කරදර කරන්න ඕනි නෑ කියලා හිතුවා.."
"කරදර කරන්නෙ ඕනි නෑ? කෝ බලන්න මොන කටින්ද ඕක කිව්වේ කියලා.."
YOU ARE READING
GOLDEN [JUNGKOOK FF]
Fanfictionසමහර මිනිසුන්ට පොරොන්දු දෙන්න ගොඩක් ලේසි ඇති.. ඒ පොරොන්දුවක වටිනාකම දන්නේ නැති නිසයි.. එයාලා නොදන්නවා වුණාට ඒ එක පොරොන්දුවක් තමන්ට ජීවත් වෙන්න තියෙන එකම හේතුව කරගත්තු මිනිස්සු ඕනි තරම් ඇති..නැත්නම් ඒ දුන්නු පොරොන්දුව අමතක කරන්න බැරි නිසාම නිහඩව විදව...