MY HUSBAND IS A WOMAN (JENLISA)

8-CUDDLE

The sound of sirens blaring in my ears... Naninikip ang dibdib ko at hindi ko mapigilan ang mga luhang patuloy na tumutulo sa mga Mata ko habang nasa loob kami ng ambulansya..

Two paramedics are currently with us, one checking his vitals and the other one applying pressure to his wounds to prevent it from further bleeding.

Looking at Orion with an oxygen mask on his face, soaking in his own blood and unconsciously lying on the stretchers, , hindi ko mapigilan ang labis na takot at pag-aalala na bumabalot sa buo kong sistema..

Hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari..

I could feel my chest clenching tightly inside my ribcage.. Hindi ko alam kung may karayom ba doon na nakabaon dahil sa hapdi at sakit na dulot niya.. Para bang may kung anong bara sa lalamunan ko kaya nahihirapan akong huminga.. Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang malamig na kamay niya...

"K-kuya malayo pa po ba tayo?" Nanginginig ang boses kong tanong sa driver ng ambulansya..

Alam kong sobrang bilis na ng patakbo nito at kulang na lang yata ay lumipad na ang sasakyan but I couldn't wait any longer, kailangan ng macheck ng doctor si Orion dahil napapansin ko na ang labis na pamumutla niya.

"Malapit na po tayo Ma'am" Sagot nito pero hindi parin ako nakahinga ng maluwag.. Pakiramdam ko kasi ay bawat segundong dumaraan ay nanganganib ang buhay niya..every bump on the road intensifies my fear.. Increasing the possibility that I could lose him.

"Please Orion, Hang in there.. Please.. Please be ok..malapit na tayo sa hospital" Umiiyak na sambit ko at nabasa na nga rin ng luha ko ang hawak kong kamay niya..

Maya maya pa, tumigil ang sasakyan at bumukas ang pintuan.. Finally we arrived..

Binababa palang ang stretcher ni Orion mula sa sasakyan ay sinalubong na kami agad ng mga staff ng hospital..

"What happe--- O-orion!!!" Aya stumbled ng makilala nito ang pasyenteng lulan ng stretcher.. Her eyes widened, her mouth parted and tears welled up in her eyes, Muntik pa nga siyang matumba dahil sa labis na gulat ng makita si Orion..

I could tell that she was stunned dahil hindi agad siya nakakilos...

"Doc!!! Doc Aya!!" One of the nurses shake her dahilan para bumalik siya sa wisyo niya..

"P-prepare the ER... Hurry!!!" Now she's back on her trance at mabilis na tinulak ang stretcher ni orion papasok sa loob ng hospital..

"Ma'am, hanggang dito nalang po muna kayo.." One of the nurses blocked my way ng maipasok si Orion sa loob ng ER...

Running my fingers through my hair, I paced back in fort in frustration..

Kulang nalang ay pasukin ko yung loob ng ER to check Orion

It's been more one hour.. Bakit ang tagal.. Sinubukan ko na ring sumilip sa maliit na salamin sa pintuan ngunit tanging mga likod lang ng doctor at nurses ang nakikita sa loob..

"Orion!!! My son?!!" Then a voice echoed through the hallway kaya napalingon ako kung san nanggaling ang boses na yon "it's all your fault!! Anong nangyari sa anak ko?!" Halos mabingi ako sa lakas ng sampal ni tita Lori sa pisngi ko..

Tumulo na naman ang mga luha ko.. Hindi ko siya masisisi.. Napahamak ang anak niya dahil sa akin..

"S-sorry po" Yun lamang ang nasabi ko at napayuko na lang ako habang hawak ang mahapdi parin na pisngi ko..

"Sorry!!! Pag may nangyaring masama sa anak ko---"

"Stop it Lori!!! Walang may gustong mangyari to" Tito Gab stepped on the middle, stopping his wife ng tangkain nitong hablutin ang buhok ko.. "And please, can you calm down?! That is your daughter-in-law at napahamak din siya!! Ano nalang ang iisipin ng iba kung makikita ka nila na tinatrato mo si Hira ng ganyan ha?!" May pagpipigil ng galit at pag-aalala na patuloy nito kaya unti-unting kumalma ang isa.