YER ALTI MENEKŞESİ

3.BÖLÜM

Tüm gece ne yalan uydursam da bugün ki buluşmaya gitmesem diye düşünüp durmuştum. Hayır anlamıyorum nasıl aklımdan geçirdiğimin tam tersini yazabilmiştim. Yani bunu anca bi aptal yapabilir. Bu durumda bende aptal falan oluyorum galiba...

Saat daha sabahın 7'siydi. Biraz uyusam iyi olacaktı. Telefonumu açıp önce saat 11:00'a alarm kurduktan sonra mesajlara girdim. Dorukla olan sohbeti açtım. Allahım şuraya bak ya resmen direk kabul etmişim teklifini. Tam sohbetten çıkacakken çevrimiçi olduğunu farkettim. Bu saatte neden uyanıktı ki?
"Günaydın yoksa sende benim gibi tüm gece heyecandan uyuyamadın mı?" Yok bu bi şaka olmalıydı. Çevrimiçi olup olmadığıma bakmıştı şaka gibi!
"Hayır gayet de güzel uyudum. Sadece erken kalkmaya alışık olduğum için uyandım." Güzel yalan!
"O zaman bana bolca kalpli emojili günaydın mesajı atmak için çevrimiçi oldun :D" Ay şaka falan olmalıydı bu adam. Resmen ben tersledikçe üstüme düşüyordu. Hiç düşünmeden engelle butonuna basarak engelledim. Uğraşamazdım. Hem böylelikle bugün ki buluşma da iptal olurdu. Telefonu kapatıp başucumdaki komodinin üstüne koydum. Tam yorganı kafama kadar çekip uykuya dalmak için pozisyon almıştım ki telefonum titreşimde çalmaya başladı.
"Ne var ne!" diyerek telefonu açtım. Arayanın o olduğuna o kadar eminim ki. Kahkaha sesi duyuldu.
"Engellemek konusunda ciddi misin? Kaç yaşındasın sen 15 falan mı?" Tekrardan kahkaha sesi. Görmeyeceğini bilsem bile gözlerimi devirdim.
"25 yaşındayım."
"O zaman 15 yaşında ergenler gibi davranmayı bırak ve şu engelimi kaldır." dedi. Sesi biraz ciddileşmişti.
"O zaman 15 yaşındaki ergenler gibi vıcık vıcık davranmayı bırak ve biraz ağır başlı ol!" diyerek telefonu suratına kapattım. Tekrar geri aramaması için de telefonu uçak moduna alıp yeniden komodinin üstüne koydum. Biraz uyusam iyi olacaktı.

Annemle abimin bağırış seslerine uyandım. Alarmım daha çalmamıştı. Saate baktığımda daha 10:00 olmuştu. Sesler iyi e yükselmişti. Kavga mı ediyorlardı? Yataktan çıkıp içeriye yanlarına gittim.
"Adam senelerdir içeride. Bir kere bile görüşe gelmedin. Bari bu sefer ki doğum gününde gel de biraz sevinsin. Her görüş günü seni görmenin heyecanıyla bekliyor." dedi annem. Anlaşılan yine babamın görüş günü için abimi ikna etme kavgasıydı. Her görüş günü öncesinde fix tartışmamızdı. Abim babamın işlediği suçu bir türlü hazmedemiyor, onu asla affetmiyordu.
"Gelmeyeceğim! Anlamıyor musun sen ya? Benim katil bir babam yok!" Kapıyı sertçe vurup çıkıp giden abimin peşinden sadece bakakaldık. Annem mutfaktaki sandalyeye oturup bir sigara yaktı.
"Onu asla affetmeyecek." dedi kendi kendine. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Babamı affetmek benim için de zor olmuştu. 15 yaşında ki bir çocuğu tamı tamına neredeyse 5 sene önce alkollü olduğu bir gece silahla vurarak öldürmüştü. Ve ortada hiç bir sebep yoktu.

Babam bi lunaparkta güvenlik görevlisiydi. Bi akşam lunapark kapandıktan sonra babam arkadaşını çağırıp orada alkol almışlardı. Gecenin geç saatlerinde 3 tane genç çocuk ve yanlarında öldürdüğü küçük çocuk gelmiş ve lunaparka girmeye çalışmışlardı. Aralarında nasıl bir tartışma çıktığını bilmiyoruz ama o alkollü kafayla babam küçük çocuğu tam kafasından vurmuştu. Çocuk olay yerinde hayatını kaybetmişti.
O zamanlar yaşananlar aklıma gelince kafamı iki yana sallayarak düşüncelerden kurtulmaya çalıştım. Hiçbir şey söylemeden odama çekildim. 1 saat de olsa uyumalıydım. Telefonumu uçak modundan çıkardım. Onu Whatsapp'dan engellediğim içim sms üzerinden mesaj atmıştı.
"13.00'da sokağın köşesinde bekliyorum." Of hayır ya! Mesajına cevap vermeye tenezzül bile etmeden geri uyumaya çalıştım. Benim ne yapıp edip bugün ki buluşmadan kurtulmam gerekiyordu.

Düşünmekten uyuyamadım. Bir sağa bir sola dönmekten midem bulanmıştı. Yataktan oflayarak kalktım. Yatağı düzenleyip dün geceden sağa sola attığım kıyafetleri topladım. Pencereyi açıp biraz odayı havalandırdım. Aynı zamanda hem kötü enerjiyi alsın hemde güzel koksun diye tütsü yaktım.
Mutfağa geçtiğimde annem telefonuyla ilgileniyordu. Beni görünce telefonu bıraktı. Acı bir tebessüm yerleştirdi yüzüne. Abime üzülmüştü yine. Ah abi ah...