Kayıp Tutsaklar

7.Bölüm

Günün şarkısı Digital Daggers -The Devil Within okurken dinlemenizi tavsiye ederizz. İyi okumalarr...

Zeynep

Gözlerimi zar zor açtım. Yanımdaki komidinin üstündeki lambanın ışıgı gözlerimi kamaştırdı.

Yavaş yavaş kendime geldikten sonra karanlık bir odada alexandre ve ben oldugumuzu farkına vardım.

Alexandre koltukta uyuyakalmıştı.

Acaba ne zamandan beri burda?

Komidinin üzerindeki telefonumu farkederek.

Bakalım iç ses...

Komidine dogru yönelmeye çalıştım. Yönelen elimde büyük bir agrı vardı.

Telefonu aldım derken kaldıramadan yere düştü.

O sesle uyanan alexandre "Zeynep! zeynep! İyi misin? Bisi mi oldu? " diyerek koltuktan kalkıp benim yataga geldi.

Gülümseyerek yanagına dokundum "İyiyim benim için telaşlanma lütfen dedektif." dedim.

Elimi eliyle itti ve uykulu sesiyle "Yeter artık dedektif deme ya suan yeri mi zamanı mı? " diye bagırdı.

Ben  korkup yatagın ucuna gitigimi görünce "Özür dilerim uyku sersemi olunca kafam bozuluyor." bana baktı acıklama yapmak ister gibi sonra gene ekledi "Bak burası ne olay yeri degil nede emniyet degil! Böyle yerlerde bana dedektif deme lütfen!" dedi.

Kafamı sadece sallamakla yettindim.

Hayla yatagın ucunda oldugum icin "Gel buraya düşüceksin." diyip kollarıyla beni yataga tam oturtu.

Kendisi ayagımın yanına oturdu sonra az önce telefonu tutamayan elime uzanıp  tutu "Bu elini zorlama tamam mı ? Kırılma gibi bişi olmuş alçıya alacaklardı ama sen uyandıgında   röntgene bir görünüp  öyle alcıya mı sargıya mı artık her neyse alırlar." dedi.

Ben gene sessiz kaldım.

Sanırım sessiz kalmama sinirlemişti.  Ama sinirini göstermeden "Zeynep neden konuşmuyorsun?" dedi sakin sesiyle bir yandan elimi eliyle ovalayarak.

"Düşünüyorum..."

"Neyi?"

"Herşeyi..."

"Neden peki?"

"Bilmiyorum..."

"Senin dinlenmen gerek zeynep kendini cok yıpratıyorsun. Daha bu sabah kabusla uyandın. Simdi gözlerini hastanede açıyorsun." dedi gene bir yandan elimi ovalayarak.

Oflayarak "Olmaz dedektif  cocuklar kayıpken benim dinlenmemem lazım... Zaten rüyamda öyle korkuyorlardı ki olmaz kesi-" derken hemen elimi bırakıp.

Sözümü keseerek " Daha az önce ne konuştu- " derken bir anda durdu sonra kaşını kaldırıp ekledi " Rüyanda korkan cocuklar?"

O an  dik oturup " Hani sana dedim ya bir ara kabusumu anlatirim diye simdi anlatsam olur mu?"

"Anlat..."

"Ben rüyamda karanlık bir odada ellerim baglı sekilde kalmıştım. Hareket edemiyordum. Karşımda bir sürü cocuk onlarında bazılar hariç elleri baglıydı. Sonra biri geldi ellerimi cözdü. Ama beni tutarak götürüyordu ki bir koridordan geçerken bir vazo gördüm onla vurdum. Daha sonra hızlıca cocukların yanına gittim. Lakin onlar beni istemedi 'Biz kurtalmak istemiyoruz' 'Git kurtar kendini' gibi bisi dediler daha sonra ben 'Sizi bırakmam' filan derken kafamdan birisi bana vurdu. Sonra kalktım iste olay bu"