Affet, senin bıraktığın gibi kalamadım
İçimdeki yangın büyük, yetmiyor ki yardımlar
Senin benden vazgeçtiğin gün alev aldı
Kışın ortasında hayallerimle birlikte yandım yar.
Sen görmezden geldin, ben gizli kalamadım
Kan oldum kalemden damla damla damladım
Belki de senden geriye kalan en masum yalandım
Henüz ölmedim ama bil ki yolu yarıladım.
Çok bişey yapmana gerek yoktu be zalim
Sen bir gülsen bu gönüle en kral ziyafetti
Ben sahip olamadım hayallerime, peki sen ?
Şimdi o gülüşlerini söyle kimin için ziyan ettin.
Söyleyemedim sana en güzel hislerimi
Bende yazdığım her şiirimi sana ithaf ettim
Yanında olamadım diye mi oldu herşey
Bil ki yaptıkların tamamıyla bu kalbe ihanettir.
Kalbim emanetti sana, ihanet ettin emanete
Mutlumusun bari, hiç canın yanmıyor mu ?
Kolay gelir söylemesi, neler yaşadığımı bilmiyorsun
Kafamı yastığa koyduğum an gözyaşlarım dinmiyor sus
Biraz empati yap mesela;
Yerimde olsan yerinde dururmuydun ?
Beni bırakmadan önce bende bir miktar onurluydum
Sen bilmesende, ben bıraktığın izlerle gurur duydum
Bu kez çok acıttın be yarim, sen böyle vururmuydun ?
Unutma yuva yıkanın yuvası olmaz
Akacak kana kal desen de damarda durmaz
Biliyorum birgün döneceksin bana
Ben bu yolda ölsem de bil ki bana koymaz
Benimle yaptıklarını şimdi onunla yapıyorsun
Kimi zaman bir cümle olup genzimi yakıyorsun
Kimi zaman bir damla yaş olup gözümden damlıyorsun
Gün gelecek sen bana döneceksin;
Kapım sana her zaman açık, biliyorsun
