*နန်းအဆင်ပြေပါစေ*
ခွဲခန်းအရှေ့တွင်ထိုင်ကာ ဆုတောင်းနေသော မေယျာရတီအောင်။
*ခွဲခန်း*
"လူနာအသက်ရှုမှန်တယ်မလား"
ခင်ရည်ဇော်မှ နန်း၏ ညာဘက် ခြေထောက်တွင် ထိထားသည့်ကျည်ဆန်ကိုထုတ်ကာ ဘေးနာရှိလက်ထောက်ဆရာဝန်တွေကို မေးသည်။
"ဟုတ်မှန်ပါတယ်"
လက်ထောက်ဆရာဝန်တွေကပြန်ဖြေသည်။
"ရပြီး နောက်တစ်ဖက် ထုတ်ဖို့ပြင်မယ်"
ညာဘက်မှထွက်လာသော ကျည်ဆံကို ခွဲစိတ်ပြီးရင်ထွက်လာတဲ့ပစ္စည်းများကိုထည့်ပန်ကန် ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
ခနအကြာမှာ ခွဲစိတ်မှုအောင်မြင်သွားပြီး သေနတ်ထိခံရသော နေရာတွင်အပေါက်ဖြစ်နေသောကြောင့်စတင်ချုပ်ကာအောင်မြင်သွားသည်။ ထိုနောက် နန်းကိုယ် လူနာအခန်းထဲပြန်သွင်းကြ သည်။
"အခန်းထဲခုထိမဝင်သေးဘူးလား"
ခင်ရည်ေဇာ်မှ နန်း၏ လူနာ အခန်း ထဲကထွက်လာကာ ထိုအခန်းအရှေ့ထိ ထိုင်ခုံရှည်ထိုင်နေသော မေယျာရတီအောင်လှမ်းပြောသည်။
"ငါ့...ငါ့ သူကို မဆုံးရှုံးခြင်ဘူး"
မေယျာရတီအောင်မှစတင် မျက်ရည်ကျတော့သည်။သူမသည် ဘယ်တောမှ သူမသူငယ်ချင်းးတွေေရှ့ကလွဲရင် မငိုတတ်ပါ။သူမ နန်းအရှေ့မှာ ကလေးလိုငိုခဲ့တာ က သူမသူငယ်ချင်းမဟုတ်ဘဲ တခြားသူဆီမှာငိုတာ ပထမဆုံးပင်ဖြစ်သည်။
"ကျစ် မေရတီ ဟာ ငိုပြန်ပြီး လူဆိုတာ အချိန်တန်ရင် သေမှာဘဲ"
ခင်ရည်ဇော်မှ ပြောကာ မေယျာရတီအောင်ဘေးနားမှဝင်ထိုင်သည်။
မေယျာရတီအောင်မှသူမ၏မျက်နှာလေးအောက်ငုံ့ကာ လက်ကလေးဖြင့်ဖုံးပြီး စတင်ငိုကျွေးတော့သည်။
"ငါ...ငါ...သူကို အရမ်းချစ်တာ နင်တို့လဲသိရဲ့သားနဲ့"
ငိုသံလေးနဲ့ပြောနေသော မေယျာရတီအောင်
"အေးပါ...ငါတို့လဲသိပါတယ်"
ချော့မော့စွာပြောဆိုနေသော ခင်ရည်ဇော်
YOU ARE READING
Love war
De Todo"နန်း ကိုယ်မင်းကိုစောက်ရမ်းချစ်တဲ့သားနဲ့ဘာလို့သစ္စာဖောက်ကတာလည်းဟမ် မင်းသစ္စာဖောက်တိုင်းမင်း ငါ လက်ထဲကနေမင်းမလွတ်ဘူး"
