KİRALIK EV

Bodrum kat

Aynaya bakakalmıştım. Ne konuşabiliyor,ne kaçabiliyordum.İlk şok'u atlattıktan sonra  hızlıca kapıya yöneldim. Kapı aniden kapandı. Pencereler kırılacak derecede sallanmaya başladı. Çığlıklar atıyordum. Aynaya baktım. Ve yine o küçük kızı gördüm. Gözlerinden göz yaşı akmıyordu. Kıpkırmızı kan akıyordu. Eliyle arkama bakmam gerektiğini işaret etti. Kalbim hızla çarpıyor,nefesim daralıyordu. Tüm cesaretimle arkama baktım. Yerde sadece bir bir vagon parçası buldum. Bu vagonun tekerleri kan içindeydi. Hızlıca yere fırlattım vagonu. Bir anda küçük vagon çalışmaya başladı hızlı hızlı gidiyordu ahşap zemin üzerinde. Takip etmeye başladım. Banyonun üzerime kitlenen kapısı açıldı ve vagon olabildiğine hızla ilerlemeye devam etti. Aslında şuan arka bahçede olmalıydım fakat bu vagonun nereye gittiğini öğrenmem lazımdı. Bir süre hızlıca gitti sonra yavaşladı ve durdu. Durduğu yer Yavuz'un odasının önüydü. Kapının ardında herhangi bisey bulmak umuduyla değilde Yavuz'dan haber almak için açtım. Geldiğimde yavuz odasında yoktu. Heralde annemlerle birlikte arka bahçedeydi. Vagon tekrar hareket etti. Ve kilitli odalardan birinin önünde durdu. Kapı tüm evi saran bir gıcırtıyla sonuna dek açıldı. Korku dolu adımlarla içeriye girdim. Vagonda benle beraber merdivenler den tık tık tık sesleri çıkararak iniyordu. Bu bir bodrum gibi bişeydi. Vagon bir kutunun önünde durdu. Ve tekeri kırıldı. Anladığım kadarıyla burası bugünlük benim görmem gereken şeylerin son noktasıydı. Kutuyu ayağımla tekmeledim. Kutu yana devrildi ve içindekiler döküldü. Sadece bir sürü kağıt parçası ve birde anahtar vardı. Anahtarı cebime koydum. Etrafa bir kez daha bakıp hızlıca merdivenlerden yukarı çıktım. Kapı,ben dışarı çıktıktan hemen sonra eskisi gibi kilitli bi şekilde kapandı. Aklıma annem ve babam geldi. Acaba beni arka bahçede hala bekliyorlarmıydı? Yoksa başlarına birşeymi gelmişti? Hızlıca arka bahçeye gittim. Masaya oturdum. Annem ne çabuk geldin dedi. Nasıl yani dedim. Annem; daha az önce banyoya gidiyorum demistin ve bende evden çıktım ve masaya oturdum. Oturduğum an sen geldin dedi. Ben saat 2.50 ta uyanmıştım yemeği 3 te yiyecektik. Babama saati sordum ve aldığım cevap karşınında dilim tutuldu saat daha 2.55 di. Ben onca şey yaşamıştım . Hepsi 5 dakikada mı olmuştu? Bunları düşünürken telefonuma bir mesaj geldi. "Zamanını iyi kullan her an seni bulabilir" diye. Ve birde fotoğraf vardı. Yüklenmesi biraz uzun sürdü. Fotoğraf açıldığında ise korku dolu gözlerle  sadece fotoğrafa baktım. Az önce girdiğim bodrum dan benimde olduğum bir fotoğraftı bu. Ve peşinden bir mesaj daha geldi. Her zaman arkana bak! Çünkü görünmek istemeyen her şey arkanda saklanır.