Yeji
Aradan birkaç hafta geç ve biz Hyunjin ile ailemize herşeyi açıkladık. Başta çok korksak da iki ailede bize destek oldu. Bu bi hafta rahat,stressiz, mutlu ve huzurlu yani çok güzel geçmişti. Haeun artık bana karşı daha yakındı. Hyunjin ile de ilişlikimiz hala iyiydi bize karışan yoktu Minseo hariç
Geçen gün bana bilinmeyen bir numaradan mesaj gelmişti "kocamı elimden aldın mutlu musun?" Yazıyordu. Başta anlamadım ama daha sonradan kimin oldupunu anlamıştım tabii o cadıydı başka kim olcak? Ama bunları takmayıp hayatıma devam ediyorum.
Hyunjin, Minho ve Jeongin beraber işleri çıktığı için yoklar ben de haeun ile film izliyorum tabii çizgifilm izliyorduk komik olmayan sahneler olsa da Haeun mutlu oluyordu o gülünce ben de gülüyordum nası çekmiş babasına.
Biz film izlerken telefonuma mesaj geldi, kimin sttığıns baktıpımds şaşırmadım Minseo yine bana mesaj atmıştı umursamadan kapattım telefonu ama ardı ardına bir sürü mesaj atığı için meraklanıp yan odaya geçip mesajlara girdim.
Minseo
Benim evimin kapısının önüne gel.
Ben
Yine ne planlıyorsun Minseo? Artık Hyunjin ile bitti. Eğer o seni sevseydi benimle olmazdı bunu anla artık.
Minseo
Hayırz sen olmasaydın o hala bana aşıktı. Neyse bunları burada değil yüz yüze konuşalım
Minseo offline
Minseo yine kendi bildiğini yapıyordu yani ben bu kızı anlamıyorum ne konulacak ki? Düşünceleri bir kenara bırakıp, üstüme ceket aldım ardından aşağı onun katına indim. Kapının önündeydi tırstım.
"Evet, ne için çağırdın beni buraya?" Dedim konuyu açarak. "Konu kızım ve kocam" son kelimeyi ima yaparak söyledi ne demeye çalışıyo bu. "Ne diyosun ne! O senşn kocan falan değil eğer seni sevseydi benimle depil seninle olurdu abla artk o küçük beynine SOK MINSEO!" dedim. Sesim sonlarda çok sesli çıktı ve başımda bir ağrı hissettim başım dönmeye başladı. "Bana sesini yükseltme!" Dedi ve beni merdivenlerden aşağı itti. Dengemi kaybedip düştüğümğ ve şok gözler ile yanıma geldiğini hatırlıyordum gerisi karanlık...
Minseo'nun bakış açısı
-Yanlışkıla- onu merdivenlerden ittiğimde dengesşni kaybedip yere düşmüştü. Ne yapacağımı bilemedim ama elime telefonu aldım. Hyunjin'i aradım ama ne diyecepimi bilmiyordum aferin minseo hyunjin senden daha çok nefret edecek. Aslında yalan söylesem bişey anlamaz. 2 dakikalık aramadan sonra açtı. "Bak minseo önemli bişey değilse-" "Hyunjin Yeji merdivenlerden düştü" uzatmaması için direk konuya girdim. Bir süre ses çıkmadı "Alo hyun" "Minseo nasıl oldu ne zaman oldu neredesiniz ya konuşsanaa!" "Tamam sakin apartmandayız bizim katta sen gel ben sana anlatıcam" "Umarım bişey olmaz. Tamam kapat"
(Biraz hızlı geçicem)
Yazar anlatımı
Hyunjşn bütün işlerini bırakıp srabanın oraya fırladı. Hızlıca arabayı çalıştıdı ve evlerine sürmeye başladı. Çok geçmeden evine vardı ve binaya girdi. Acele ile asansöre bastı genç adam ama asansör daha 29. Kattaydı onu beklemek yerine hızlıca evlerşnşn katlarına merdşven ile basamak basamak ilerledi. En sonunda vardıpında yerde yatan karısını ve ona doğru yaklaşan eski karısını gördü. Minseo, genç adama yaşlı gözlerle sarıldı hyunjin de geri çekildi. Hemen Yeji'nin yanına ilerledş ve saçını okşadı. "Bebeğim iyi olscaksın" aplsmaya başladı minseo onu öyle görince o da ağlamaya başladı. Kuvapıan aldı ve hızlıca merdivenden inip arabaya ilerledi arkalarından minseo da geldi.
(Burayı da hızlı geçicem)
Hastane
Doktorlar Yeji'yi ameliyat odadına aldılar. Hyunjçn sulu gözlerle minseo ya baktı bakışlarında kızgınlık vardı. "Sen mi yaptın?" "N ne hayır ben yapmadım sadece şey oldu" "ne oldu?" Genç kız nefes verdi ve devam etti. "Biz konuşuyorduk daha sonra işte bana bağırmaya başladı" sesi kırılmıştı aplamaya başlamıştı kız. Ama Hyunjin bu hikayenin sonunu anlamıştı. "Ama ben itmedim valla" "eğer bişey olursa sorumlısu sensin" dedi ve doktor geldi. Hyunjin bi umutla tekrar doktorun yanına ilerledi. "Doktor karım iyi mi?" "Beyefendi karınız iyi fakat böyle kaza sonuçları hafıza kayıpları yaşanabiliyor" "Ne demek NE DEMEK HAFIZA KAYB- DOKTOR BEY NE DİYORSUNUZ?" "Sakin olun bu geçici bişey sadece onun yanında olup eski anılarınız hakkında konuşun" Ardından minseo söze atladı. "Peki ya bebek?" "Bebek iyi duumda neyse tekrar geçmiş olsun eşinizi görebilirsiniz" "Tamam, teşekkürler" deid Hyunjin ardından sevgilisinin bulunduğu odaya ilerledi.
Hyunjin
Yeji uyanmıştı ama beni hatırlamadığı kesin. Bana değişik bakışları sunuyordu. "Özür dilerim sizi tanıyamadım" sözylediği cümle hançer gibi saplanmıştı. Tamam herşeyi unutursun ama beni? Neden...
"Sevgilim ben Hyunjin" "Özür dilerim tanıyamadım" "Bak tanıyamaman normal çinkğ bir kaza geçirdin ve bu kaza sonucu hafif kafa travması geçirdin ama bu geçici zamanla geçer" "Ne kazası?" "Sen bunları takma" "Peki sana güvenebilir miyim?" "Yeji ben senin sevgilinim bana güvenmeyeveksin de kime güveneceksin?" "Aah!" Dedi. "Ne oldu bişey mi oldu" "Seni ilgilendirmez" dedi. Beni unutmuştu ne yapacaktım ben şimdi? Ya hiçbirşeyi hatırlamazsa? Ardından doktorun söylediği şey aklıma geldi. "Sakin olun bu geçici bişey sadece onun yanında olup eski anılarınız hakkında konuşun" demişti. Yavaş adımlarla yejşnşn yanına ilerledim. Benden uzaklaşmıştı ama yanında ki sandalyeye oturdum.
"Biliyorum beni tanımadığını düşünüyorsun ama öyle değil. Biz sevgiliyiz hatta bir bebeğimiz var senin karnında ve biz yakından evlenicez. Sen şuan hafif bi kafa travmssı yaşadın güzelim ama geçicek ben yanındayım"
Göz göze geldik ardından konuştum. "Hatırlıyor musun bir keresinde okıldna kaçmıştık sonra yağmurun altında dans etmiştik hatta ilk öpücüğümü o gün senden almıştım" dedim ve sanki hatırlamış gibi gözleri fal taşı gibi açıldı ve bana baktı. "Hatta deli gibi yağmurun altında durduğumuz için hasta olmuştuk" dedi. Evet, hazırlamıştı Tanrım şükür.
Tekrar birbirimize baktık. Sandalyeden kalkıp Yeji'nin yanına oturdum. Birbirimize tekrar bakıyorduk ardından yaklaştık. Bu ana nasıl geldik bilmiyorum ama dudaklarımız birbirine deydiği an bi sıcaklık hissettim. Çok güzel bir hiss idi. Ama şaşırdığım bir hareket yapmıştı yeji dudaklarını benden ayırdı. Yakındık ve birbirimize bakıyorduk. Arada kesik kesik dudaklarımı deydiriyordum. Daha sonra elimi elinin üstüne koydum ve sıkıca tuttum. "Sevgilim, güzelim, hayatım, herşeyim seni seviyorum ve ben sana karşı hep dürüstüm evet, beni hatırlamıyorsun sam ben ysnınd solucam ne olursa olsun" güldü ve minik öpücük kondurdu. Neden böyel yaptığımız ben de bilmiyordum. "Aslında yavaş yavaş hatırlamaya başladım" gülümsedim ve sarıldım. Kafasını göğüsüme yasladım ve saçlarını okşadım. "Eve gidleim mi?" Dedim. Başını onayladı. Kaklmasına yardım ettim ve arabaya bindik eve doğru yol aldık.
Sınavlar biter bitmez size yb ile geldimm görüşmek üzere
