Bankzitters one shots (bxb)

Roel en Koen

Raoul is anders.

Raoul ziet dingen die andere mensen niet zien.

Maar wat gebeurt er als hij meer gevoelens krijgt voor hetgeen dat hem anders maakt?

Raoul's POV

Vermoeid rits ik mijn jas dicht, voor ik mijn fiets uit de garage trek. Het is koud en donker. Ik had veel liever in mijn bed willen blijven liggen, maar dat kan ook komen door de koppijn die ik voel.

Mijn tas met voetbal kleren hang ik schuin over mijn schouder en begin met trappen, door het herfstige weer zijn er niet veel mensen op de straat te bekennen. Zo al helemaal niet als ik langs de begraafplaats fiets. Meestal zie ik hier wel bepaalde mensen lopen. Of nou, mensen... eerder mensen die niet meer onder ons zijn.

Het is hier niet heel druk meestal maar er lopen er altijd wel een stuk of 3.

Ik zie deze dingen al sinds ik mij kan herinneren, ik heb er nooit echt last van gehad. Ik zal ze voor ieders gemak gewoon even geesten noemen.
Vaak merken ze me wel op maar doen ze niet veel, ze gaan door met hun bezigheden en spenderen er niet heel veel tijd aan. Vaak is dit het geval met wat oudere geesten.

Ik zie ze wel erg duidelijk, alsof ik gewoon een echt iemand zie lopen, ik kan ze onderscheiden door de witte waas die over ze heen hangt en vaak ook de kleren. Bijvoorbeeld lopen er in kledij uit de jaren 1800.

Ik word nu dan ook gestopt met het fietsen door het zien van een jongen bij het meertje. Hij zit op het bankje wat voor zich uit te staren.

Ik parkeer mijn fiets naast het bankje en neem plaats naast de eenzame jongen, voetbal kan best even wachten.

"Is het niet mooi hoe je nu duidelijk alle bladeren van de bomen ziet gaan?" Ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden terwijl ik voor me uitkijk.

"Je ziet me??" Zijn stem is schor en verdrietig. Ik knik en draai me richting hem. "Ik zie je ja." Ik glimlach en zie zijn verdrietige blik veranderen.
"Dit is geweldig nieuws! En je bent niet bang van me??" Ik schud mijn hoofd voor ik zijn gezicht bestudeer. "Ik ben het meer dan gewoon, ik zie ze en kan er mee communiceren. Ik help je liever dan ik nu mijn taak vorder en jou hier alleen laat." Hij glimlacht breed voor hij zijn tengere lichaam richting mij draait.
Ik bekijk hem even voor ik op mijn lip bijt.

"Ik heet Koen trouwens." Ik bekijk zijn kleding, het kan niet na 1900 zijn hoe hij zich gekleed heeft. "Ik heet Raoul, het is fijn je te ontmoeten. Als ik het mag vragen, wanneer ben jij overleden?" Hij kijkt even terug naar het meertje. "14 december 1886, ik was... of nou, ik ben 25 jaar."

"En je wandelt hier al zo lang rond? Ik heb je nog nooit eerder gezien." Hij grijnst voor hij terug richting mij kijkt. "Ik kom officieel gezien ook uit Haarlem. Ik woonde daar op een boerderij met mijn vrouw. Ze kwamen erachter dat ik op mannen val. Ze waren hier niet over te spreken en hebben mijn vrouw aangespoord mij te vergiftigen. Nou zoals je ziet, aardig gelukt." Hij heeft iets wat mee aangehaakt houd, of het zijn stem is, of zijn lichaamshouding, ik vind het leuk.

"Dat is wel erg naaiend. En met ze bedoelde je de kerk?" Hij knikt. Ik heb inmiddels al zoveel verhalen gehoord van overledenen dat ik jammer genoeg op de hoogte ben van hoe het er vroeger aan toe ging.

"Maar eigenlijk heb ik een best lekker leventje nu, ik ga en sta waar ik wil, zie ik een mooie man, volg ik die naar huis." Ik lach om zijn opmerking voor ik hem bewonder. Hij is leuk. Misschien wel iets te leuk voor iemand die ik nooit kan bereiken.

"Was je onderweg naar voetbal?" Ik knik en kijk even op mijn telefoon. "Ik had met wat vrienden afgesproken om een balletje te schieten. Het is daar toch ook eigenlijk te koud voor." Hij lacht en knikt. "Ik ga terug richting huis, het is daar warmer. Ga je mee?" Hij kijkt dankbaar en knikt. Met mijn fiets aan de hand lopen we samen richting mijn huis.

Eenmaal aangekomen kijkt hij even rond, zijn ogen groot maar zijn handen netjes achter op zijn rug.

"Ik ben zo blij dat jij me ziet en hoort... ik was eigenlijk best alleen..." zijn stem haalt me uit het maken van mijn thee. Ik kijk zijn kant op en trek droevige ogen.
"Ik zou je graag een knuffel willen geven maar ik zou niet weten hoe." Vertel ik hem eerlijk.

Hij loopt mijn kant uit en plaatst zijn beide armen om mijn middel. Ik voel de druk en warmte, alleen niet heel intens.

Ik zie hem genieten van van de knuffel die hij zelf initieert. Ik wil het graag maar ik heb de mogelijkheid niet.

Zo spenderen we de avond, gezellig en al lachende. Het voelde goed en vertrouwd, ondanks dat we elkaar helemaal nog niet kenden.

Dagen, weken en zelfs maanden vlogen voorbij waar Koen steeds aan mijn zij was. Hij ging mee naar mijn werk, sporten en om boodschappen. Alles deden we samen. Uiteindelijk was het misschien een beetje raar, een man die tegen de lucht staat te praten en te lachen. Het kan me ook vrij weinig schelen.

Ik merkte in de maanden dat ik toch ook meer begon te voelen voor Koen dan ik in eerste instantie hoopte. Ik wilde hem in mijn armen sluiten, hem meenemen uiteten en naar de film. Als een echte date.

"Wat gebeurt er met me???" Paniek was te horen in Koen zijn stem. Ik draai mijn hoofd richting waar hij staat voor ik zelf ook lichtelijk paniek voel. "Koen... je witte waas... hij verdwijnt?" Verbaasd, dat is wat ik was. Hoe kan zijn witte waas opeens verdwijnen.

"Mijn lichaam doet zoveel pijn." Hij kreunt in pijn voor hij naar de grond zakt. Geesten voelen niks, ze hebben geen kou, warmte of pijn. Mijn hart maakt een sprongetje als ik nadenk over wat er is gebeurd.

"Gaat het?..." vluchtig kniel ik naast hem neer en probeer mijn hand op zijn rug te leggen, wat lukt...

"Raak je mij nou aan?? Waarom voel ik dat??" Volle verbazing haal ik mijn hand van zijn rug en sta op. Niet veel later staat ook hij op.

"Ik leef... ik voel een hartslag..." nog steeds verbaasd bekijk ik hem van top tot teen en zie een briefje uit zijn broekzak hangen. Ik wijs ernaar en zie hem vlug het briefje tevoorschijn halen.

"Beste Koen,
Wij hebben jou gefaald door je niet te laten zijn wie je bent. Je hebt bewezen goed te zijn dus krijg je een nieuwe kans.
Jij bent vanaf heden; Koen van Heest, geboren 15 Juni 1998."

Tranen stromen uit zijn ogen voor hij mij in de armen vliegt, blij met het voelen van zijn lichaam tegen de mijne, pak ik hem stevig beet.

Hij kon nu echt van mij zijn.