Bankzitters one shots (bxb)

Mabbie

Robbie's POV

Ik zet nogmaals de fles Bacardi aan mijn lippen voor ik mijn hoofd rust op de koude tegels van de badkamer. Tranen stromen over mijn wangen. Weer heb ik gefaald, ik mag niet meer aan de alcohol komen en toch heb ik het weer gedaan.
Het maakt me niet uit hoe lelijk ik nu huil, ik hoop dat ik mezelf kapot drink, hoe kan ik ooit een normaal leven hebben als ik continu die fles nodig heb. De jongens hadden alles verstopt en alsnog krijg ik het in mijn kop om erachter te komen waar het goddelijke vloeistof zich bevind.

met luide snikken neem ik nog een paar flinke teugen van de nu al meer dan halflege fles.
"Ik kan dit niet..." Ik mompel en huil als ik de fles hard beet pak. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik faal keer op keer en het word er niet veel beter op.
Ik wil gewoon dat iemand mij vasthoud, iemand die om me geeft. Me niet loslaat en me verteld dat het goed gaat komen. Ook zonder dat ik 2 jaar op een gesloten inrichting moet zitten.

"Rob?" Aan de andere kant van de badkamerdeur hoor ik Matthy zijn stem boven mijn snikken en onregelmatige ademhaling bovenkomen. De deur opent en al snel kijk ik op naar zijn bezorgde blik, die eerst van de fles naar mijn gezicht gaat.

Hij knielt bij me neer en pakt de fles rustig uit mijn handen voor hij me tegen zijn borst aandrukt.

"Het is goed maatje..." Ik huil luid in zijn borstkast en begin wat te trillen.
"Hey rustig maar." Hij fluistert in mijn oor terwijl zijn hand over mijn rug wrijft. "Ik ben er voor je en ga niet weg." Ik voel hoe hij me optilt en richting mijn bed loopt. Bang dat hij me wel alleen gaat laten, voel ik mijn hoofd bonken door het harde huilen.

"Ik blijf Rob, dat meen ik." Hij kruipt naast me en houd me stevig vast. "Ik kan dit niet Matt, ik probeer het echt." Nog zacht snikkend voel ik zijn duim mijn tranen wegvegen.

"Samen gaan we dit doen Rob." Zijn lippen zet hij op mijn voorhoofd en laat ze daar even zitten. "Ik ben zo trots op jou." Al een heel stuk meer gekalmeerd, kijk ik naar zijn ogen. "Bedankt Matt..." het klinkt als iets kleins, maar het zijn grote woorden.

"Altijd vriend, altijd."

"Ik hoopte mezelf echt kapot te drinken daar." Zijn ogen kijken angstig richting mij, ik fluisterde maar bedacht me al snel dat de woorden die voor mij doodnormaal klinken, als een klap moeten binnen komen voor hem.

"Rob ik kan je niet kwijt..." Moeilijk kijk ik hem aan. "Het zou ieder rust geven, zowel mij als jullie. Ik ben jullie alleen maar tot last." Hij schud wild zijn hoofd en al snel zie ik tranen in zijn ogen.
"Ik kan je niet missen Rob, je betekent te veel voor me. Ik heb je nodig, mij maak je blij en geef je hoop in dit leven. Wat moet ik zonder die persoon die mij zo gelukkig maakt?" Ik bijt op mijn lip en haal mijn wijsvinger over het motiefje op zijn trui.

"Ik heb jou nodig Rob, in je goede en slechte momenten. Ik help je erdoorheen en laat je geen een moment los." Vol van emotie kijk ik omhoog en plaats mijn lippen op de zijne.

Ze zeggen wel vaker; daden spreken meer dan woorden.

Al snel zoent hij terug en uiten we onze frustratie maar ook zeker onze liefde, in de kus.

Zijn hand op mijn wang en mijn handen in zijn haar.

Bij hem voel ik mij veilig.
Bij hem wil ik zijn.
Dit is mijn plek.