Bankzitters one shots (bxb)

Mibbie

lotxbz eefxprivee___ >> ook dit was een creatie!

//

  Al gapend loopt Robbie met frisse tegenzin de keuken in. Vandaag is het een vroege start want ze hebben een lange draaidag op het programma staan.

Hij kijkt al sinds vanochtend uit naar de verse aardbeien en granola, die hij vervolgens in zijn bakje yoghurt zal gooien. Gisteravond is hij nog net voor sluitingstijd naar de winkel gegaan om de ingrediënten voor zijn 'oh zo lekkere' ontbijt, in te slaan.

Zijn blik gaat naar het openstaande pak granola op het aanrecht. Snel grijpt hij een van de brokjes om te testen of deze taai zijn. Al proevend trekt hij een vies gezicht. In zichzelf mompelt hij, "Waarom zou je dat verdomde pak open laten staan."

Wanneer hij de koelkast opent, grijpt hij gretig naar de bak yoghurt. Wanneer hij de bak in kwestie optilt, voelt deze wel verdacht licht aan.
Verward trekt hij de deksel van de pot af om te zien dat er helemaal niks over is van zijn lekkere yoghurt.

Zodra hij verder kijkt in de koelkast valt zijn oog op de doos met aardbeien die hij ook gisteravond heeft gekocht; ook deze is leeg op de laatste aardbei na.

Koen, de schuldige van deze daad groet Rob vrolijk. De jongen in de keuken daarentegen, antwoord niks terug en draait koppig zijn rug naar de roodharige jongen.

"Bro is met het verkeerde been uit bed gestapt." Lacht Koen. Boos draait Rob om, "Gast, je hebt al mijn fucking eten opgegeten! Ik ben speciaal nog naar de winkel gegaan gisteravond!" Koen fronst zijn wenkbrauwen, "Oh sorry bro, ik wist niet dat het je zo diep zat."

"Diep? Diep? Het zit me helemaal niet diep!", "Zo lijkt het anders wel. Maar goed, kan aan mij liggen." Koen haalt zijn schouders op.
"Je moet je bek houden achterlijk joch, je moet met je gore tengels van mijn vreten afblijven!" Koen blijft stil, wetende dat Rob niet weet waar hij mee bezig is.

"Rot toch gewoon op vieze vuile flikker!" Na dat gezegd hebben grijpt Robbie zijn telefoon van het aanrecht, voor hij naar zijn kamer stormt.

Een half uur later komt Milo het grindpad oprijden. Zodra hij is geparkeerd loopt hij het al opstaande huis binnen via de achterdeur. Wanneer hij binnen komt zegt hij de jongens gedag en vraagt waar Rob is.

"Hij is op zijn kamer, hij was nogal geïrriteerd." Milo knikt voor hij zijn weg richting Rob zijn kamer begeeft.

Hij klopt een aantal keer op de slaapkamerdeur en hoort zacht gemompel vanaf de andere kant. Milo opent de deur en kijkt Robbie bezorgd aan. "Ben je oké?", "Ja het gaat wel." Milo knikt kort. "Ik kom er zo aan, geef me een minuutje." Tevreden met het antwoord, draait Milo zich om en loopt terug naar de woonkamer.

Rob keert terug naar de woonkamer en zegt niks tegen Koen.

"Nou nou, meneertje zit de hele ochtend op zijn kamer maar kan niet eens hallo zeggen." Grapt Matthy. Robbie zucht luid uit.

"Stop eens met dat zuchten! Elke keer als ik hier kom, zowel voor opnames als voor plezier, is er altijd gezeik." Moppert Milo. "Laat me gewoon met rust!" Roept Robbie nu een stuk bozer. "Doe niet zo nichterig man." Zegt Koen boos.

"Jij moet echt je fucking bek gaan houden, je hebt geen flauw idee hoe de fuck dit voelt!" De tranen staan de Brabander nader het lachen, de woede zit hem hoger dan vanmorgen en hij stormt voor de tweede keer vandaag naar zijn kamer. Milo staat op en komt hem achteraan. Als hij de kamer van Robbie binnen loopt, staat Rob met schokkende schouders te huilen. "Lieverd... kom eens hier." Hij opent zijn armen en neemt een huilende Rob dicht tegen hem aan.

Robbie huilt gefrustreerd en boos op zichzelf in Milo zijn schouder. "Het is oké maatje, laat het er maar uit." Robbie houd de langere jongen stevig vast en haalt kort adem. "Het is niet oké Miel... ik was vanmorgen gewoon boos, ik ben het gewoon zo zat dat ze me steeds zo moeten uitmaken als flikker!" Ruig veegt Robbie zijn tranen weg. "Maar waarom doet het je dan zoveel? Ik wil ze best zeggen dat ze moeten stoppen." Milo veegt zijn duim over Robbie zijn wang, zo de tranen die zijn gevallen wegvegend.

"Ik vind je zo leuk Milo..." Mompelt Robbie als hij Milo niet durf aan te kijken, zijn hoofd verbergt hij in Milo zijn borstkas.
"Kijk mij eens even aan." Langzaam gaat Robbie iets achteruit en kijkt de langere jongen, verlegen aan.

De woede die eerder zijn gedachtes vulde, verdwenen in het moment. "Ik denk dat jij half niet weet hoe leuk ik je wel niet vind." Milo legt zijn handen op Robbie zijn wangen en plaatst rustig zijn lippen op die van de iets oudere jongen.

Alsof dit het enige was wat Robbie nodig leek te hebben, ontspant hij zich compleet. Als hun lippen elkaar verlaten, delen ze een blik. "Ik denk dat ik dat oprecht al maanden wilde doen." Lacht Milo zacht.