Bankzitters one shots (bxb)

Koetthy

TW // eetstoornis gerelateerd.

// // // //

Matthy's POV

Het tasje gevuld met Valentijns artikelen, loop ik de afdeling op.
De afdeling waar mijn vriend nu al zo'n 2 maanden aanwezig is, wegens zijn eetstoornis.
Als de sierlijke letters van zijn naam op de deur mijn ogen begroeten, klop ik voor ik binnen kom.

"Mat!" Zijn glimlach breed en zijn ogen vrolijk. "Hey lieverd, hoe is het met jou dan?" Ik geef hem een kus en ga aan zijn voeteneind zitten. Hij knikt en schenkt mij een wat zachtere glimlach. "Vandaag ging wel goed, ik heb het ontbijt, tussendoortje en lunch goed voldaan." Trots leg ik mijn hand op zijn knie.

"Ik krijg zo weer een tussendoortje, hier zie ik nu wel wat meer tegen op..." Ik knijp in zijn knie, "ik ben trots op je Koen, echt waar." Hij kruipt tegen mij aan en houd mij stevig vast.

"Denk je dat het ooit nog goed komt?" De vraag kwam een beetje uit het niks, maar dit gebeurt wel vaker. Echt vreemd vind ik het niet meer.
"Tuurlijk schat, zie je hoe goed je al op weg bent? En natuurlijk zal dit niet zonder slag of stoot zijn, maar jij zet alles op alles om hier beter weg te komen, en dat maakt jou de sterkste persoon die ik ken." Elk woord meen ik. Een snik vanuit Koen laat mij naar hem kijken. "Het is niet nodig om te huilen lief, ik ben altijd bij je, dat zal nooit veranderen." Ik veeg mijn duim over zijn wang.

Na enkele minuten komt de zuster binnen met een grote glimlach op haar gezicht. "Hey Matthyas! Wat gezellig dat je er ook bij bent! Ik kom Koen halen voor onze gezamenlijke snack! Ga je ook mee?" Ik kijk Koen aan die direct knikt, ik glimlach en vertel de zuster dat ik mee zal gaan.

Als we aankomen in de knusse eetzaal, nemen we samen plaats.

"Koen, Robbie, waar kiezen we vanmiddag uit heren?" Ik kijk tussen de twee genoemde en zie ze in flinke twijfel. Naast Robbie zit Milo, zijn vriend.
Ik ken Robbie van de voetbal en Milo van school, het zijn super aardige gasten, in de tijd dat beide Koen en Robbie hier zitten, zijn we met zijn 4 een stuk hechter geworden.

"Laat ik het anders eerst aan de vriendjes vragen, wat gaan we snacken jongens?" Milo laat zijn ogen over het plateau gaan voor hij gretig naar de gevulde koek grijpt. "Die glijdt er uiteraard in als niks!" Robbie glimlacht en haalt diep adem voor hij twee lange vingers pakt.

Ik scan al het lekkers en pak uiteindelijk een snicker.
Naast mij zit Koen op zijn lip te bijten, de stress en angst voel ik van hem afkomen.

"Ik kan het echt niet..." De tranen veegt hij weg terwijl zijn hand zich om mijn bovenarm klemt.
Ik kijk naar Robbie waar nu ook de twijfel begint in te kicken. Snel kijk ik naar Milo die het lot in handen neemt om zijn vriend te helpen.

"Lieverd, wij gaan gewoon lekker genieten van ons tussendoortje, waar heb je nu echt zin in?" Vraag ik Koen die beangstigend naar de plaat met lekkers kijkt.
Zijn schouders haalt hij langzaam op voor hij naar een punt blijft kijken. De peperkoek.

"Wil je een plakje peperkoek?" Ik glimlach en wijs naar het plakje, hij knikt langzaam en laat een schokkende zucht uit.

Ik pak de plak en leg deze op een bordje voor Koen neer. Alle vier krijgen we een kopje thee voorgeschoteld en beginnen lekker met smullen.

De twee heren waar het in kwestie om gaat, zijn ook aan het eten, de moeite is zichtbaar maar oh wat zijn wij toch trots.
De sonde die nu losgekoppeld is maar straks weer aan de zak hangt, de sticker op hun wang om deze in de neus te houden en de doffe ogen definiëren niet wie deze twee toppers zijn voor ons. Voor ons zijn ze de leukste en liefste jongens ooit.
Wij hebben ze gekend voor de ziekte, tijdens en wij zullen niet weg gaan nadat alles weer goed is.

"Ik ben zo trots op jou." Fluistert Milo in Robbie zijn oor als hij een kus op zijn wang geeft.
"Ik kan dit echt niet zonder jou..." Komt er schor uit de Brabantse jongen. "Je hoeft dit ook nooit niet zonder mij te doen Rob." Hij neemt de kleinere jongen in zijn armen en wrijft hem door zijn haar.

"Ga jij mij ook nooit verlaten?" Ik kijk naast mij naar Koen die moeilijk kijkt. Gelijk trek ik hem dicht tegen mij aan. "Natuurlijk verlaat ik jou nooit lieverd, ik heb jou nodig in mijn leven." Vertel ik hem, ik leg mijn lippen op zijn slaap en fluister immens veel van hem te houden.

Na enige tijd was het tussendoortje bij beide op en zitten wij terug op de kamer.

"Ik had nog wat voor je meegenomen!" Ik tover het tasje tevoorschijn en geef hem aan Koen, hij kijkt verbaasd en begint met uitpakken.

Een zacht beertje, een nep boeket met rozen en een boekje. Deze heb ik gevuld met herinneringen en foto's van ons.

"Oh Mat, ik hou zoveel van jou." Zijn armen vliegen rond mijn nek voor hij zijn lippen op de mijne zet.
"En ik hou zoveel van jou." Vertel ik hem eerlijk.

-

-

"Papa ben je nog steeds ziek?" Onze oudste zoon Maarten kijkt Koen aan die met een glimlach zijn hoofd schud.
"Maak je maar geen zorgen om papa lieverd, ik ben helemaal oké dankzij papa Mat, hij heeft mij overal doorheen gesleept." Met een trotse glimlach geef ik Koen een kus op zijn wang.

Onze 2 kinderen vroegen zich af waarom hun ene papa het een beetje moeilijk had toen ze bericht kregen dat de dochter van oom Rob en Milo in het ziekenhuis ligt met nogal wat klachten die ons maar al te bekend in de oren klonken.

"Word Charlotte wel beter papa?" Onze dochter Fay kijkt met moeilijke ogen, gelijk knik ik.
"Wij gaan er gewoon voor Char zijn, wij alle vier, haar papa's en Sem ook." Beide kinderen knikken snel.
"Ik ga nu een tekening maken voor op haar kamer in het ziekenhuis!" Met een glimlach vol trots rent ze naar haar kamertje.

Onze zoon die het net allemaal wat beter begrijpt, vliegt onze beide om de nek.
"Dankjewel papa, dat je papa Koen zo goed geholpen hebt. Ik kan niet zonder jullie." Wij houden de jongen stevig vast, ook wij kunnen niet zonder hem.