Cigarettes In Budapest

Favorite

Φτάσαμε πάλι στο τραπέζι μας.

Η Emily και ο George δεν λέγανε να ξεκολλήσουν ο ένας από τον άλλον ενώ ο Chris και ο Peter πετούσαν παγάκια σε μια κοπέλα δίπλα για να τραβήξουν την προσοχή της.

Τα πόδια μου άρχισαν να πονάνε απο τα παπούτσια το οποίο σημαίνε μόνο ένα πράγμα.

Γίνομαι νηφάλια.
Έπιασα το ποτό μου και ήπια μια μεγάλη γουλιά.
Όμως ήταν σαν να έπινα νερό.

"Πιες λίγο από το δικό μου"είπε ο Scott και μου έδωσε λίγο από το δικό του.

Τον κοίταξα με ένα βλέμμα σε σοκ.
Αλλά πήρα και το ποτήρι στα χέρια μου.

Μια γουλιά ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Τι είναι αυτό?"του είπα με μια έκφραση σοκ.

"Βότκα με λίγο τζιν και πορτοκαλάδα με red bull."είπε και εδωσα το ποτό πίσω σε κλάσματα δευτερολέπτων.

"Πώς;" Ρώτησα απλά.
"Δουλεύει ένα φιλαράκι στο μπαρ και συμπλήρωσε ότι ήθελε στο ποτό που έπινα ήδη!" Είπε απλά λες και αυτό που πίνει δεν είναι ικανό να στείλει κόσμο στην επόμενη ζωή.

Δεν πειράζει μπορώ να περάσω ωραία και χωρίς ποτό.

Έκανα ότι θα έκανα και υπό την επήρεια του αλκοόλ.
Χόρεψα.

Δεν περασε πολύ μέχρι νιώσω δύο χέρια στην μέση μου.

Ήταν ένα γνωστό άγγιγμα.
Ένα άγγιγμα που δεν είχα σκοπό να διώξω.

Ένιωθα τα χέρια του να αγκαλιάζουν την μέση μου τόσο τέλεια.
Λες και την φτιαγμένα για αυτή την δουλειά.
Λες και η μέση μου είχε σχεδιαστεί για να ταιριάζει τέλεια μέσα στ χέρια του.

Γύρισα να τον κοιτάξω και έβαλα τα χέρια μου πάνω στο σβέρκο του.

Ότι απόσταση υπήρχε μεταξύ μας την μηδένισε αμέσως τραβώντας με κοντά του.

Τα πρόσωπα μας απείχαν μόλις λίγα εκατοστά.
Κοιτάζαμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Ένιωθα την ανάσα του τόσο κοντά μου.
Μπορούσα σχεδόν να γευτώ τα χείλη του.

Εάν μπορεί εκείνη γιατί να μην μπορείς και εσύ;

Όσο νηφάλια και αν ήμουν, το μούδιασμα στο σώμα μου και η παρορμητικότητα στις σκέψεις μου ήταν μια ένδειξη του αλκοόλ.

Ήθελα τόσα πολλά εκείνη την στιγμή.
Όμως πρώτο στο μυαλό μου ήταν ένα.

Ήταν σαν σκηνή από ταινία.
Η ένταση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές φτάνει στο τέρμα και μέχρι και η ανάσα του θεατή κόβεται.

Τα φώτα σβηστά και η μουσική στο τέρμα.
Όμως στα μάτια μας υπήρχαμε μόνο εμείς.

Για εκείνον υπήρχα μόνο εγώ.
Και για εμένα μόνο εκείνος.

Ένιωθα το σώμα μου να έλκεται στο δικό του.
Δεν μπορούσα να απομακρυνθώ.

"Μπορεί να μην ξέρω γιατί συναντηθήκαμε αλλά ξέρω αυτό" είπα καθώς είχα καρφωθεί στα χείλια του.

Μόνο για να τον φιλήσω δευτερόλεπτα αργότερα.

Πριν προλάβω να αισθανθώ το οτιδήποτε όμως.

Είχε φύγει σχεδόν τρέχοντας από το τραπέζι αφήνοντας με εκεί...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ένα θα πω το κεφάλαιο καθαρά είναι 444 λέξεις χωρίς αυτή τη σημείωση! Μικρό το ξέρω το ξέρω μην με φάτε σας παρακαλώ!
Νομίζω αρκετά κεφάλαια τράβηξε το κλάμπ αλλά ήταν απαραίτητο συγχωρέστε με!