Kırmızı Anka kuşu kalbimin kamışı

-37-

—

Sen bana sandığım kişi oldun,
Sonra da habersizce yok oldun.
Ve sen giderken hepten yok olmuyorsun ,
Kırılan yerlerime de batıyorsun.

Sonu yok ki bunun; senin yokluğunun,
Senin yokluğun kolay mı sanıyorsun?
Hiç bitmeyecek olan sonsuzluğunun ,
İçinde beni her gün öldürüyorsun.

—