[Zawgyi]
၂၈
ည၁၀နာရီဝန္းက်င္။ ေအးစက္ေနေသာထမင္းဟင္းပန္းကန္မ်ားကိုမမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္အမ်ိဳးသားတစ္ဦး။ ထိုအမ်ိဳးသားႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္အိမ္အကူကေလးမေလးသည္မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္မတ္တပ္ရပ္ေန၏။
ေကာင္းေနယံ ဖုန္းကိုထုတ္ကာနံပတ္တစ္ခုဆီဆက္
ျပန္သည္။ ခုနတည္းကဆက္တိုက္ဆက္ေနေပမဲ့ဖုန္းမကိုင္သလိုခုလည္းမကိုင္ျပန္။
"အစ္ကိုေလး သမီးဟင္းေတြျပန္ေႏႊးေပးရမလား"
"နင့္အစ္မေလးထြက္သြားတာ ဘယ္အခ်ိန္တည္းကလဲ"
"မနက္၇နာရီေလာက္တည္းကအစ္ကိုေလး"
"က်စ္"
ေကာင္းေနယံသည္ နာရီကိုၾကည့္ကာ စုတ္သပ္ျပန္၏။ သူညေနျပန္ေရာက္တည္းကအိမ္မွာေနရီမရွိ။ ခု၁၀နာရီထိုးခါနီးထိလည္းျပန္မေရာက္ေသး။
"ဖုန္းလည္းမကိုင္ဘူးကြာ"
စိုးရိမ္စိတ္အနည္းငယ္ဝင္လာသျဖင့္ ႐ႊန္းကိုဖုန္းဆက္ေမးမယ္လို႔ေတြးမိေသာ္ျငား
"မျဖစ္ဘူး"
သူဖုန္းဆက္လိုက္ပါက ႐ႊန္းကိုအားကိုးသလ္ိုျဖစ္သြားမဲ့အျပင္ကိုယ့္မိန္းမအေၾကာင္းကို ဘာလို႔ကိုယ့္မိန္းမရဲ႕ရည္းစားေဟာင္းကိုေမးရမွာလဲ။
"အစ္ကိုေလး မနက္က အစ္ကိုေလးရဲ႕ညီမလာေသးတယ္"
အိမ္အကူကေလးမသည္လူအသစ္ေလးမို႔ ႐ႊန္းတို႔ကိုေသခ်ာမသိေသး။ သူမသိတာသူမကိုေကာင္းေနယံခိုင္းထားသည့္အတိုင္း ေနရီ႕ကိုနည္းနည္းပါးပါးေစာင့္ၾကည့္ထားဖို႔ပင္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အစ္မေလးနဲ႕စကားေျပာၿပီးျပန္သြားတာ အဲ့မမက အစ္မေလးရဲ႕လည္ပင္းကိုကိုင္ရင္းမ်က္ရည္ေတြဝဲေနတယ္"
စိတ္တိုသည္ကတစ္ေၾကာင္း ေခါင္းဒဏ္ရာကနာလာသည္ကတစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေကာင္းေနယံ ထမင္းစားပြဲကိုလက္သီးျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထုလိုက္မိသည္။
ေကာင္းေနယံ၏ေဒါသမီးကိုထမေတာက္ေလာင္ဖို႔စိတ္ထိန္းထားရပါသည္။ အိမ္အကူကေလးမေရွ႕မွာ လင္မယားတအားအဆင္မေျပလုပ္ျပလို႔လည္းမျဖစ္။ ေတာ္ၾကာမာမီတို႔ျပန္သိရင္မေကာင္းဘူးေလ။
YOU ARE READING
သူမချည်သောအချစ်ကြိုး(completed)
Romanceတို့ချည်လိုက်တဲ့အချစ်ကြိုးလေးကိုဘယ်တော့မဖြည်ရဘူးနော်
