36.Bölüm

171 16 15
                                    



Draco'nun ayarladığı restorana geldiğimde tom yoktu

Erkendir diye düşündüm ve masaya oturup beklemeye başladım

Yanıma garson yaklaşınca her zaman ki sorularından sormaya başladı

Garson: ne alırdınız

Emma: birini bekliyorum ben o gelsin sonra karar veririz

Garson: peki efendim

Diyerek yanımdan ayrılmiştı ve bende tom'u beklemeye devam etmiştim

Aradan şakasız tami tamına yarım saat geçmişti ama yoktu pansy'e mesaj atıp sormuştum ama haneri olmadığını draco'ya soracağıni söylemişti

Draco'ya sordugunda ise draco çoktan çıktığıni söylemişti

Elime telefonu tekrar alıp yazmaya başladım

Emma: pansy sordun mu tekrar?
Pansy: sordum draco hâlâ nerde olduğunu bilmedigini söylüyor

Emma: peki tamam
Pansy: emmaa

Emma: efendim
Pansy: eve git bence daha fazla bekleme gelmiyecek işte yarım saatten fazladır beklemiyor musun git işte eve

Emma: ben 10 dakika daha bekleyeceğim gelmezse gideceğim
Pansy: sen bilirsin

Emma: sonra görüşürüz
Pansy: bay bay

Telefonu kapattığımda once saate baktım ve daha sonra ise tekrar beklemeye başladım

15 dakika sonra gerçekten gelmeyince umutsuz ve kalbi kırık bir şekilde çantami aldım masaya 1 saattir içtiğim suların ve kahvelerin parasıni bırakip

Gözde olmayan bir yerde cisimlendim

Eve geldiğimde kapıyi çaldım ve ev cinleri açtı

İçeri yavaş adımlarla girdim ve yuları çıktım

Odanın kapısını açtiğımda gördüğüm şeyle orda öylece kala kaldım

Tom: emma hoşgeldin nerdeydin şimdiye kadar geç saate kadar kalmazdın sen

Bir süre öyle bakıştığımda

Emma: nerdeydim ben? Öyle mi?

Dediğimde yeni anlamış olacak ki dışından çok sessiz bir şekilde

Tom: siktir..

Emma: yaa siktir evet öyle Siktir tom! Yüzünü bile görmek istemiyorum

Tom: bak emma biliyorsun kafam bu aralar ço-

Emma: senin kafani sikeyim ben tom al kafani da git (yankılı)  başka yerde toparla hemde şimdi

Diyerek onu odadan dışarı çıkardım

Kapıya öküz gibi vurduğunda

Emma: DEFOL GİTT (yankıli) yüzünu zaten göremiyordum artık hiç görmek istemiyorum

Diye bağirdığımda ses kesildiğinde yatağın köşesine geçtim ve dolan gözlerimdeki yaşlari serbest bıraktım

Bir insan bu kadar umursamaz olamazdı değil mi? Olmamalıydı
















Nasıldı💚🖤💚🖤

ABİMİN SEVGİLİ ARKADAŞIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin