ထယ်ယောင်းကသူ့ကိုမစာမနာလိင်ဆက်ဆံပြီးနောက်
သူချက်ထားတဲ့ထမင်းကိုတောင်မစားဘဲ
အိမ်ကနေထွက်သွားပြီမို့ ဂျောင်ကုဝမ်းနည်းရပြီ~
"ဟင့်...ကိုကိုစိတ်ဆိုးသွားပြီ...အီးးဟီးး~"
"ceoကနည်းနည်းအတ္တကြီးတယ် သူ့ရှေ့မှာ
တစ်ခြားယောကျာ်းလေးတွေနဲ့စကားမပြောနဲ့~"
"ဟုတ်...ဟင့်~"
"မငိုနဲ့တော့ ထတော့ ထနိုင်ရဲ့လား~"
"ရတယ်ဦးလေး ကျွန်တော်ထနိုင်တယ်~"
"လာပါ ဦးလေးတွဲပေးမယ်~"
ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
မန်နေဂျာဦးလေးကတွဲထူပေးကာ
အခန်းထဲပို့ပေးရတယ်။
"ဘာမှမတွေးဘဲ အနားယူတော့ လိုအပ်တာရှိရင်ဖုန်းခေါ်ခဲ့~"
"ဦးလေးမှာ ကလေးရှိလားဟင်~"
"အွန်း သုံးယောက်ရှိတယ် သားတစ်ယောက်နဲ့
သမီးနှစ်ယောက် အကြီးဆုံးကသားလေ
အခုအထက်တန်းဖြေနေတယ် ဘာလို့မေးတာလဲ~"
"သူတို့တွေအရမ်းကံကောင်းတာဘဲ
သူတို့မှာကြင်နာတတ်တဲ့အဖေရှိတယ်~"
"လျှောက်မတွေးဘဲ အနားယူပါတော့ဆို~"
ဂျောင်ကုကအားငယ်တဲ့အချိန်တိုင်း
သူ့ရဲ့အားနည်းချက်တွေ လိုအပ်ချက်တွေ
မပြည့်စုံမှုတွေကိုပိုတွေးရင်း ပိုအားငယ်တတ်တဲ့အကျင့်က
အရင်ကတည်းကဘဲ~
*ကိုကို့ကိုချစ်တယ် ကိုကိုပြန်ချစ်လာအောင်လဲကြိုးစားမယ် ကိုကို့ရဲ့ကရုစိုက်မှုကနွေးထွေးတယ်~*
သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်ကရုစိုက်မှုတွေပေး
အချစ်တွေပေးခဲ့သူကထယ်ယောင်းဖြစ်နေတာမို့
ဟန်ဆောင်ခဲ့မှန်းမသိဘဲ ချစ်မိသွားခဲ့တဲ့ဂျောင်ကုပါလေ~
"ဒီနေ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ထလာတာနော်~"
"အင်းပါ သွားဖို့စောသေးတယ်နားဦး မနက်စာဘာစားမလဲ~"
"ပဲခေါက်ဆွဲစားမယ်ဦးလေး~"
"အခုလုပ်ပေးမယ်နော်~"
"ဟုတ်ကဲ့~"
မနက်အိပ်ယာထ ရေချိုးပြီးတဲ့ဂျောင်ကုက
ချည်သားဝမ်းဆက်လေးနဲ့ချစ်စရာကောင်းနေဘေမဲ့
လည်တိုင်မှာတွေက ကိုက်ရာတွေနမ်းရာတွေနဲ့~
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
