Sweet, Programmer

76

Aurelie's POV

Tanghaling tapat na akong nagising. Mabagal akong bumangon sa aking higaan upang kumain, suot-suot ko ngayon ang favorite kong doreamon pajamas. Sa tuwing nagkakasakit ako ay palagi ko itong sinusuot kasi mas comfy ang katawan ko kung lagi ko itong suot. While walking to the bathroom ay hindi ko maiiwasan na humawak sa dingding nang makaramdam ako ng pagkahilo.

"I want food....nagugutom na ako" Naiiyak na sabi ko sa sarili nang marating ko ang cubicle.

At dahil sa sobrang gutom ay hindi ko na magawang magbihis ng formal na damit, tanging pajamas nalang ito. Napasapo nalang ako sa aking noo ng makita kong nakapaa lang ako habang naglalakad palabas ng dorm. Bakit naging makakalimutin na ako? What's wrong with my head? or nalipasan lang ako ng gutom?

Natigilan ako ng nahuli kong may kausap si dexter na ibang babae sa mismong favorite tambayan ko kapag break time, sa may garden. Hanggang sa narating ko na ang canteen ay hindi ko na iyon inaalala sapangkat mas umaangat pa ang gutom ko saka kanina pa sumakit itong paa ko.

Tanghali na? Ba't hindi parin sila umuuwi?

Ngumiti si ate sofia sa'kin-na isa sa mga favorite ko na canteen assistant, "Ano po ang gusto n'yong kainin, Ma'am Relie? Sopas? Lomi noodles po?" Mabilis n'ya akong kinuhanan ng bowl para kuhanan ako ng sopas na gusto ko ngunit kaagad ko siyang pinatigil sa kanyang ginagawa.

"Chips lang po ang kakainin ko. Isa pong Magic Chips barbecue flavor at isang tubig" Sabi ko naman upang nagtaka niya akong pinagmasdan.

Tiningnan ako mula ulo hanggang paa, "Sigurado po ba kayo d'yan? May sakit po ba kayo?" Alalang  pahayag ni ate sofia kaya napatango ako.

"Low fever lang. Mawawala din ito mamaya"

Mabuti nalang hindi na siya nagtanong at tumupad ang pinabili kong pagkain bilang breakfast at pang lunch ko today. Everyone staring at me while walking their tables, yung mga titig na parang hinuhusgaan ka talaga nila. Nang makahanap ako ng table ay umupo na ako at saka sinimulan buksan ang chips na binili ko.

"Is that what u got in your stomach?" Someone said when he already reached my table.

Kumagat ako ng chips, "Wala ka ng pake. Okay na sa akin 'to atleast may laman ang tiyan ko" Iritang sagot ko sa kanya, mas binilisan ko pa ang pagnguya para maalis na ako dito sa canteen.

He chuckled, "Are you crazy? You're stomachs needs some healthy foods so that It will bring back your body strength and healed you" Nang inangat ang tingin ko para pagsalitaan ng masama ngunit laking gulat ko nang makita si Marshall na nakaupo na pala sa tapat ng table ko.

luhhh? Ano na naman kaya ang trip nito?

"Tapos? Bakit parang nag-alala ka na sa'kin?"

He just look at me and after that Marshall already walk away without saying anything. Hindi ko na muli pinapansin ang bulong-bulongan ng mga estudyante na nandito sa canteen. Nang matapos na akong kumain ay tumayo na ako, ngunit paglingon ko sa kabilang side ay nakita ko ulit si Marshall na may dalawang dala na tray—naglalaman ito ng maraming pagkain.

Inilibot ko nalang ang aking tingin at akmang aalis na sana ako ng bigla siyang magsalita sa likuran ko. I immediately stop and waiting his words.

"I brought your food. Eat this first before going back to your dorm" Anyaya ni Marshall para muling magbulungan ang mga estudyante.

Malimit akong ngumiti, "Thankyou...but I'm sorry I already full. You can enjoy the food, Marshall" I refused his offer to avoid his presence and I want to forget first the feelings from him.

"Come on! I trying to be nice to you. I know, I'm a cold person but I tried to change it now" He pleaded on me at the center of the canteen.

Lumipas ang ilang oras ay nanatili lang kaming tahimik na para bang hinihintay n'ya kung ano ang magiging isasagot ko sa kanyang sinabi. I closed my eyes in shame as my stomach suddenly growled, I saw him smile and hurry to the table and sit down.

Napatikhim ako, "Okay. Huwag kang mag iisip na kung ano-ano diyan ah? I'm just hungry girl!" Asik ko upang mapatango-tango siya kaagad.

"You can eat all the food" He says.

I looked at him in surprise, "S-Sigurado ka ba sa sinasabi mo? Baka kapag naubos ko na ito, ako ang magbabayad sa sa pinagkainan ko at tyaka hindi ko naman ito mabilis mau—" Pinutol niya ang sasabihin ko nang may inilabas siyang malaking paper at nilahad iyon sa'kin.

He chuckled, "Don't worry about that, I already paid everything. And wear this slippers so your feet don't get cold. The medicines was also inside to make your body temperature better" Bumilis ang tibok ng puso ko nang lumuhod si Marshall sa harap ko habang nakaupo ako upang siya na ang magsusuot sa aking bagong blue slippers na bumagay sa aking suot na doreamon pajamas terno.

Ghod. Bakit siya naging ganyan sa'kin?

"A-Ah... salamat pala!" Kumuha muna ako ng pagkain bago ako kumaripas ng takbo palabas ng canteen. Dala ko na ngayon ang binigay n'yang paper bag na may laman na medicine sa loob.