Nils p.o.v.
Ik ga bij het beekje zitten wat achter mijn huis ligt. Met een 'plof' val ik neer op de steiger en laat m'n benen boven het water hangen. Ik zie mijn spiegelbeeld in het water en draai mijn hoofd weg.
Zachtjes begin ik Stop The Time te zingen. Zucht. Waarom is alles nu zo moeilijk?
Abigail p.o.v.
Ik ren de keuken uit, naar buiten, op zoek naar Nils. Dit is dus wat ik bedoelde met 'ik wil me niet met jullie zaken bemoeien' Ik zucht kort.
Waar zou die jongen in vredesnaam kunnen zijn? Ik ken hem niet, maar toch wil ik hem er mee helpen. Dan zie ik iemand zitten op een steiger. Het is Nils, volgens mij.
Voorzichtig kom ik dichterbij. Dan hoor ik hem zingen. 'De manier waarop ze naar me kijkt oh, ja m'n hart klopt in m'n keel, hoop dat dit nooit meer verdwijnt no, zij is alles wat ik wil'
Hij klinkt zo verdrietig... Als hij stopt, ik wet niet zeker of ik dit moet doen, begin ik te klappen. Geschrokken draait Nils zich om. 'Voor hoe lang stondt je daar al?', vraagt hij.
'Nog maar net', verzin ik. Nils lacht een beetje. 'Ja ja, je mag gewoon zeggen dat je er al de hele tijd stond hoor', en ik wordt rood.
'Je zingt echt mooi Nils', zeg ik, terwijl ik naast hem op de steiger ga zitten. 'Nah, valt mee, de anderen kunnen het beter als ik', antwoord Nils zacht.
'Heeft ze ook je vertrouwen in het zingen weg genomen?', vraag ik , een beetje geschrokken. Shit. Waarom vraag ik dit nou? Geen idee eerlijk gezegt.
Nils knikt zonder iets te zeggen en er rolt een traan over z'n wang. 'Sorry voor m'n geschreeuw van net', zegt Nils, weer zacht. Ik trek hem tegen me aan, niet wetende of ik dit wel kan doen. Straks komt z'n ex terug.
'Sh, het geeft niks , nu snap ik waarom je zo doet', fluister ik en wrijf zachtjes over zijn rug.
~
Ik weet niet voor hoe lang we hier al zitten, maar ik hoor Live While We're Young, wat betekent dat m'n telefoon af gaat. 'Ben jij fan van One Direction?', grinnikt Nils.
'Nah, beetje, ze zijn wel cool', antwoord ik en druk op het groene knopje. Het is Tim, mijn vader. 'Ab! Waar zit je in hemelsnaam? Weet je wel nuet hoe laat het is?', vraagt Tim.
'Om eerlijk te zijn, nee, maar ik zit, denk ik, bij wat vrienden van me', antwoord ik. 'Oke, dan is het goed, maar voor 6 uur thuis zijn hé', antwoord Tim. 'Is goed', zeg im en weg is ie.
'We zitten hier al lang hé', grinnikt Nils weer. Ik knik zacht. 'Dat de andere jongens nog niet gekomen zijn', Nils lijkt het meer tegen zichzelf te hebben dan tegen mij.
'Ab?', vraagt hij en ik kijk op. 'Ja?', vragend kijk ik hem aan. 'Bedankt', zegt Nils zacht. 'Waar voor?', vraag ik verbaasd. 'Dat je er voor me bent hier, ik heb de anderen, maar toch bedankt', legt Nils uit.
Ik glinlach dankbaar naar hem. 'Maar is er iets? Er lijkt je iets dwars te zitten', Nils kijkt me door dringend aan. Ik voel een brok ik mijn keel.
Zachtjes bijt ik op m'n lip, om niet te gaan huilen. Ik moet er nu voor Nils zijn. 'Nee, er is niks, laat maar', antwoord ik. Nils gelooft me nog steeds niet, hij knikt alleen maar.
Maar het is het beste dat ik hem nu eventjes niet over mijn oude leven ga vertellen. En met m'n oude leven, bedoel ik me toen ik nog in Rotterdam woonde, bij m'n moeder. Uh, Lisa.
Nils heeft het al moeilijk genoeg met z'n ex. Voorzichtig sla ik mijn arm rond zijn schouders en hij kruipt tegen me aan.
Zo zitten we nog eventjes. 'Zullen we weer naar binnen gaan?', vraagt Nils aan mij. Ik knik. Nils staat op, steekt z'n hand uit en helpt me overeind.
Ik kleur rood. 'Niet verlegen zijn', grinnikt Nils en ik wordt hier door nog roder. Wat is er toch opeens met me? Ik duw de gedachtes aan de kant en loop achter Nils aan naar binnen.
'Zo zo, Nils, fixer!', roept Owen door de kamer. Boos kijkt Nils naar Owen, die gelijk z'n mond dicht houdt. Daan lomt naar ons toe. 'S-sorry Nils, ik...-', maar Nils onderbreekt hem al.
'Het is al goed', antwoord hij en ze geven elkaar een knuffel. Ik glimlach eventjes kort naar de twee. 'Allemaal leuk en aardog, maar zullen we nummers uit wisselen?', de andere drie jongens kijken met een vreemde blik naar Owen.
'Ah toe!', protesteert hij. 'Oke, maar op een voorwaarde, als er iets mis gaat, ben jij er verantwoordelijk voor', zegt Daan, en Nils en Rein knikken.
'Waarom ik nu weer', zeurt Owen , die niet begrijpt dat dit serieus is. Al heb ik geen idee waar over ze praten. 'We leggen het je later nog wel uit', verzucht Rein en Owen knikt verward.
We wisselen nummers uit en maken een groep aan op whatsapp. Een squad,zoals Owen dat noemt.
'Nou, dan ga ik maar', zeg ik, wat onzeker. Nadat we klaar zijn met nummers uit wisselen. De jongens knikten en liepen mee naar de voor deur.
Ze geven me een voor een een knuffel. Bij Owen zijn het meer rare bewegingen, Daan geeft me een vriendschappelijke knuffel, Rein zijn knuffel voelt fijn, maar toch heb ik die van Nils het aller liefste.
Wacht, wat? Nils geeft me ondertussen een grote knuffel. 'Nog maals, bedankt', fluistert Nils in m'n oor. Ik glimlach kort naar hem. Nils glimlacht terug.
'En als er iets is, kun je altijd bij me terecht hé', zeg ik zachtjes tegen hem. Nils kijkt me dankbaar aan en knuffelt me weer. 'Ja ja, klaar?', lachen Daa en Owen, en Nils schiet hun een kwade blik toe.
Ik tik z'n schouder aan, en wanneer hij mij aan kijkt, verzacht zijn blik weer. Eventjes staren we elkaar zo aan. Als of onze blikken vast gevroren zitten. Een korte schok gaat door me heen wanneer ik opnieuw recht in z'n bruine ogen kijk.
Ik schrik er zelf een beetje van. 'Ik uhm, moet gaan', zeg ik, en trek mezelf los. Nils knikt en staart me emotieloos aan. Shit, wat heb ik nu weer gedaan?
Ik schud de gedachtes van me af en kijk naar de rest. Die naar me glimlachen. 'Het was gezellig', Daan verbreekt de pijnlijke stilte.
Ik knik. 'Dat was het zeket', antwoorde ik. 'Volgende keer weer doen?', vraag ik, en iedereen knikt.
Ik glimlach nog een keertje naar ze, en loop dan terug naar huis. Wat een dag...
