'Ik ben het zat'
Abigail POV
De zoemer gaat. Eindelijk! Nederlands was de laatste les voor vandaag. Gelukkig waren we al vroeg uit.
Op een langzaam tempo, pak ik mijn rugtas in om niet met de klas mee te hoeven lopen. Voorzichtig om me heen kijkend, voel ik hoe ik ruw naar achteren wordt getrokken aan m'n schouder.
'Je dacht vast dat we al weg waren hé', hoor ik Daisy zeggen, zeg maar 'de bitch' van de klas. Ze denkt dat ze populair is maar eigenlijk mag niemand haar.
En met we, bedoeld ze Rick, haar 'mee loper', laten we maar zeggen. Hij vindt zich zelf heel wat maar volgens mij is ie gewoon een mietje.
Ik antwoord niet en staar naar de grond. 'Geef antwoord slet!', en ik wordt door Rick naar een rustig stukje gang geduwt. 'J-ja', stamel ik tegen de grond.
'Dan gaan we je nu af leren om niet meer zo brutaal te zijn tegen ons', die woorden heb ik al vaak genoeg gehoord om te weten wat er gaat gebeuren.
Plotseling haalt een stekende pijn me uit mijn gedachtes. Rick heeft me keihard in de buik geslagen. Van de pijn zak ik al op de grond.
'Stop, alsjeblieft', piep ik. Ik weet dat niks helpt om ze te stoppen, maar proberen kan geen kwaad. Pets! Daisy slaat me vol op mijn gezicht en Rick geeft een trap tegen mijn buik en benen.
Ik proef het bloed op mijn lippen al. Het droge vel is open gesprongen en waarschijnlijk is er nu een bloedlip. Ze blijven maar door gaan.
Waar is de rest van de klas eigenlijk? En willen ze me dood trappen ofzo. Dat is niet eens zo'n slecht idee van ze. Eindelijk iets wat ik met ze eens ben.
Niemand zal me missen als ik van deze wereld af ben. Vooral Daisy en Rick niet. 'Auw', dat was Rick, die m'n hoofd tegen de muur aan smeet.
Ik zie alles rond me draaien en alles wordt waziger. Wat gebeurd er allemaal in vredesnaam?
Ik voel mijn ogen dicht zakken maar probeer ze open te houden. 'Rick sukkel, wat heb je nu weer gedaan?', hoor ik Daisy nog zeggen. In paniek? Neh.
'Niks! Ik wist niet dat die klap zo zwaar zou zijn', allemaal leugens. Hij was het altijd al van plan.
'Laten we gaan', ik hoor hun voetstappen verdwijnen voor dat mijn ogen weer dicht zakken...
~
Ik open mijn ogen en kijk om me heen. 'Ho meisje,rustig aan', hoor ik een onbekende stem zeggen. Toch ga ik recht op zitten.
Ik herken de ruimte. Ik ben hier vaker geweest. Dit is de EHBO plek op school. 'Was isser gebeurd', mompel ik zacht.
'Je lag bewusteloos op de grond toen hij je zag', ik kijk op. Het is Bram, iemand die ik ken van een hogere klas. Hij is de gene die ik nog een beetje vertrouw.
Wankelend sta ik op en stort me in z'n armen. 'Bedankt', fluister ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Bram knikt alleen maar wat ongemakkelijk en sta weer op. Waarom doet ie nu zo vreemd?
'Je bent er niet zo best aan toe, ik heb je afgemeld bij de receptie voor de rest van de week om weer wat bij te sterken', zegt de vrouw van de EHBO en ik knik dankbaar.
'Dank u wel', antwoord ik en veeg eventjes langs m'n ogen. Dat het tot zo ver heeft kunnen gaan... 'Ga nu maar naar huis meisje, voor dat het donker wordt', da's waar ook.
Het is winter, dan wordt het eerder donker. Maar als of dat me iets kan schelen op het moment. Niks dus.
Bram ondersteunt me door zijn arm om me heen te slaan en we lopen het kamertje uit. Als we in de grote hal aan konen, komt Emma aan gerend.
'ABI! Wat is er gebeurd?!', roept ze van een afstand. Ik draai me nu helemaal om. 'En dat kom je me nu pas vragen? Eerst hele tijd druk zijn met die Thomas, en dan dan nu opeens vragen hoe 't gaat?', zeg ik boos.
Emma antwoordt niet. 'Ik voel me slecht, heel slecht, daarom ga ik verhuizen naar Amsterdam, naar m'n vader. Want ik ben het zat hier', ruw veeg ik mijn tranen weg en loop weg van emma.
Bram loopt stilletjes met me mee naar buiten. 'Weet je het zeker?', vraagt hij. 'Wat?', snuif ik kwaad. 'Of je naar Amsterdam wilt', Bram is de enige die een beetje van m'n thuis situatie af weet.
'Ja', zeg ik en haal een hand door mijn haren. 'Ik weet het zeker, en daar bij, niemand gaat me toch missen', antwoord ik.
'Ab! Niet zo denken', piept Bram. 'Ik ga je wel missen', ik trek hem in een knuffel. Ondertussen bang dat Daisy en Rick terug komen...
'Heb ik je nummer?', vraag ik aan Bram. 'Volgens mij wel, eventjes kijken', antwoord hij en pakt zijn telefoon.
'Yup', zegt hij een paar minuten later en draait het scherm naar mij toe zodat ik het ook kan zien.
Ik knik glimlachend naar hem. 'Ik ga je missen Ab, en bel me als er iets is oke? Ik hou je op de hoogte wat er hier allemaal gebeurd', 'Thanks', antwoord ik glimlachend.
Ik geef hem nog een grote knuffel en loop dan naar m'n fiets. Het schoolplein is verder leeg, behalve Bram en ik zijn er nog.
Ik stap op mijn fiets en zwaai nog eventjes naar Bram. 'Bye', roep ik en fiets het schoolplein af.
Maar ik weet het zeker, ik wil naar Amsterdam, voor een nieuw begin.
