A Crown For Throne: Guild House [BL]

Extra Chapter

Sahaya

It is so wonderful to be back here in Roha, knowing that my people here is already waiting for my arrival. I was touched when everybody surprise me with a big celebration, and of course, they welcomed me with their sweet smiles.

"I'm amazed, Sahaya, that you rule this country so well." Ngiting sambit sa akin ni Mommy, ngumiti rin ako da kaniya ng matamis at tumango.

"Xalontt and I, rule this country with so much respect for its people. Making limits and boundaries and also knowing individual's backgrounds. But Father killed my husband, Mommy. And you know how excruciating it is when I saw him dripping and bleeding with so much blood. I can still remember his face staring at me helplessly. Kahit masakit, nagpatuloy ako Mommy para makamit ko ang pangarap namin ng asawa ko na maging payapa at malaya ang mga nilalang na nakatira sa bansa namin." Sabi ko habang unti-unting nagiging malungkot ang matamis kong ngiti.

Napakasakit para sa akin ang pagkamatay ng asawa ko lalo na't ginawa niya ang lahat para lang mailigtas ako. Ginawa niya ang lahat para hindi ako masaktan sa kamay ni Daddy, at ginawa niya ang lahat para lang ipaglaban ang karapatan at kalayaan ko.

He's a Mage from the little world named Sentinyel, a strong Mage that has the power to control the seas. He is brave, and a great fighter but because of my father's strong power, he was defeated.

"Mimi!" Napalingon ako maliit na boses na 'yon at agad akong natuwa dahil sa tumatakbong bata papunta sa akin! Napalingon din si Mommy doon at nakita ko kung paano lumiwanag ang mga mata niya habang nakatitig sa asul na mga nata ng anak ko.

"I named him after his dad, Mommy. Xalontt. My baby Xalontt, my blessing and my happiness." Turan ko. Mas nauna pa si Mommy sa akin na lumapit sa anak ko na siyang ipinagtaka nito. Nagkatinginan sila ni Mommy pero nang lumipas ang ilang segundo ay bigla na lang ngumiti ang anak ko sa kaniya na siyang agad kong ikinatuwa.

"She likes me, Sahaya. She likes me!" She hysterically uttered that made me smile.

"Of course, kilala niya ang dugo mo Mommy. Ang dugo na siyang nananalaytay sa'yo at sa akin ay mukhang alam niya. Look, he is smiling at you so sweetly like he's adoring you so much." Litaniya ko na siyang ikinagalak ni Mommy at agad binuhat si Xalontt.

"Mommy." Tawag ko rito, masaya siyang napatingin sa akin na pati ang anak ko ay nakangiti na ring nakatitig sa akin. They have the same smiles!

"Lalabas na muna ako, may pupuntahan lang." Mahinang turan ko na siyang ikinatango nito sa akin ng mahinhin. Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at agad ng lumabas mula sa kastilyo at tinahak ang daan papunta sa lugar kung saan may napakalaking puno na siyang matagal ko ng inaalagaan.

Kasabay ng init na sinag ng araw ay ang siyang malamig rin ng pag-ihip ng hangin. Hindi masakit sa balat at hindi rin nakakaubos ng enerhiya.

Iniyuyuko ng mga nilalang ang kani-kanilang mga ulo kapag natatanaw nila ako na siyang binibigyan ko rin sila ng ngiti pabalik. Mahal ko ang kastilyo, mahal ko ang mga nakatira sa bansang 'to at mahal ko ang bansang siyang saksi sa pagmamahalan namin ni Xalontt.

Ilang minuto pa bago ako nakarating sa lugar kung saan dito ako nagtatambay palagi. The place where I can express myself through singing and dancing because of the different air and smell that produced from the tree.

Ang puno kung saan isang lagusan para makapunta sa maliit na mundo ng Sentinyel. Kung saan dito dumadaan si Xalontt kapag gusto niyang bumisita sa kaniyang pamilya.

"I miss you, Xalontt. I miss you my King, my husband, my life."

"I miss you too my wife." Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang pamilyar na boses na 'yon kaya agad akong napalingon sa likuran at halos takasan ako ng kaluluwa nang makiya siya... ang asawa ko!

"X-Xalontt?" Utal kong tawag sa pangalan niya at agad bumuhos ang mga luha na siyang kanina ko pa pinipigilan! Biglang parang may kung anong kirot akong nararamdaman ngayon sa puso habang nakatanaw sa aparisyon ngayon ng asawa ko na alam kong hindi ko mayayakap pang muli.

"Lagi na lang kitang napapaginipan, mahal. Lagi na lang kitang naaalala tuwing pinagmamasdan ko ang anak natin. I miss you so much, Xalontt. I-I miss you." Naiiyak kong sambit. Masakit sa damdamin dahil alam kong wala akong nagawa sa pagkamatay niya, wala akong nagawa para ipaglaban at iligtas ang asawa ko sa kamay ni Ama.

Ni wala akong nagawa para pigilan ang pagkamatay niya!

Masakit, napakasakit! I was so weak that time and I couldn't do anything but to watch my husband die in my front! I couldn't do anything because I know if I will help him, our child will be involved when I was still pregnant of baby Xalontt.

Napangiti ako ng mapait ng lumapit sa akin ang aparisyon ng asawa ko, nakangiti habang lumuluha ang kaniyang mata. Mas lalong rumagasa ang mga luha dahil sa alam kong nakakaawa na ako ngayon tignan. At naaawa na rin ako sa sarili ko dahil alam kong hindi na babalik ang asawa ko at palagi na lang akong mangangarap ng imposible na bumalik siya sa akin ulit.

Na sana ay buhay siya, at bangungot lang ang lahat nang nangyari noon.

Napapikit ako nang yakapin ako ng aparisyon ni Xalontt, na kahit imahinasyon na lamang siya na nakatira sa utak ko ay ramdam na ramdam ko parin ang init sa buo nitong katawan. Ramdam na ramdam ko parin kung paano niya ako yakapin ng mahigpit. At ramdam na ramdam ko parin ang pagtibok ng puso niya kahit isa na lamang siyang produkto ng aking utak.

I hugged his apparition back, and cried for more because of the feeling of longing for someone that you wanted to come back badly even it's impossible.

"H-How I wish you can hug me more, my King. How I wish that I can still hug you like this. Bumalik ka na, mahal, miss na kita." Grabe na ata ang luha na lumalabas sa mata ko na pati ang isip at puso ko ay kumikirot.

Magsasalita na sana ako ulit nang matigilan ako dahil sa pagsalita nito.

"Nakabalik na ako, mahal."