Love Against The Stratum

Kabanata 6

Kabanata 6

Bukid

Fresh air blew gently on my skin. My eyes just felt so amazed at how beautiful the view I'm seeing now.

Ayon kay Lola at sabado naman ngayon ay sumama daw ako sa bukid. She wanted to show me her land and how things work kung saan nanggaling ang pangkabuhayan nila.

“Malayo pa po ba Lola?”

Hawak ko ang laylayan ng baby blue ko na dress para hindi ito liparin ng hangin. It’s a sleeveless chiffon dress which is the most casual one I have. Ang sabi kasi ni Lola huwag ako mag shorts.

“Malapit na apo. Excited ka naman ata masyado.” natawa si Lola.

Napanguso ako at mas humigpit pa ang hawak sa palda at tricycle. My braids is tossing up and down along with the baby blue ribbon at the tip.

It's my first time to experience this beautiful scene. I have lived in the city for many years and it's quite thrilling to experience something new. I’m excited and quite nervous as well.

Tumigil ang tricycle na sinasakyan namin sa isang bahay na may puno ng mangga. The house looks big and beautiful para itong mga bahay noong sinaunang panahon.

It is build with huge cement pillars below supporting a long ladder directly attached to a wide terrace. Sa itaas ay parang may dalawang bahay na konektado kasama ng kulay blue na bubong ng terrace. The whole house is painted with a little brownish color that attracts the whole place.

It is also filled with flowers that blooms gorgeously halata mo talaga na alagang alaga.

“Kaninong bahay po ito?”

I look at Lola na kakatapos lang magbayad sa tricycle.

Nakikipagtawanan pa siya at mukhang ka close niya ang driver.

“Bahay ito ni Perto, hija. Iyong sinasabi ko sayo na katiwala ko sa pagpapatakbo ng bukid.”

“Iyong kababata po ni mommy?”

She nods without even removing the smile on her lips.

Nauna na naglakad si Lola papalapit sa bahay. I did follow her nasa may bandang hagdanan kami ng tinawag ni Lola si Mang Perto. It’s a bit hot and I didn't put any sunscreen. Nagtago ako sa lilim ng puno ng mangga habang tinatawag ni Lola ang may ari.

“Maayong buntag! Dong Perto?!” sigaw ni Lola.

A minute later on a tall man with a muscular body walk in the house. The brown shirt hugged his body along with his denim jeans. Tunog na tunog ang tsinelas niya sa bawat apak niya sa sahig nila at tila nagmamadali.

“Uy, Nay Cora ikaw diay na. Abi ko kinsa sige tawag man.” he laughed.

Bumaba siya sa hagdanan at nagmano kay Lola. May binulong siya kay Lola kaya nasuntok siya sa braso.

“Boang ka! Tumatanda ka na pero ang bugok mo pa rin.”

Masyado naman silang close hindi ko naiintindihan ang mga sinasabi nila. I am only staring at them ng mahagip ako ng tingin ni Mang Perto.

His gaze lingers on me like he sees something amusing. He kind of reminds me of Chris Evans the way his body forms, face and even when he laughs.

“Kinsa mana imong kauban Nay Cora, gwapa man. Tisay lagi na.”

“Ayaw pa boang boang diha Perto. Apo nako na!” masama siya na tiningnan ni Lola.

“Apo? As in anak ni Mariana!?” gulat na tanong ni Mang Perto.