Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ⅵ
Wisielec
To jest ten jedyny.
Jedno musiałam przyznać babci. Poczucie humoru miała nie z tej ziemi. Ledwie wybrzmiały jej słowa, zaczęłam się przeraźliwie śmiać.
Nikt przy stole nie podzielał mojego rozbawienia.
— Tak właściwie to ja się zgadzam z babcią — podsumowała mama, machając różdżką nad zastawą, a porcelanowe miski i talerze zalśniły czystością. — Z opowieści Parvati wydaje się w porządku.
— Nawet nie wiesz,jak bardzo w porządku, mamo — parsknęła Parvati, mrużąc figlarnie powieki.
Babcia zerknęła na mnie z uznaniem, mama zachichotała pod nosem, a tata zamknął oczy i przeciągle westchnął.
Nie było tak źle, pocieszałam się.
Ostatecznie więź, która nas łączyła, była ważniejsza niż pochodzenie mojego potencjalnego chłopaka.
Resztę niedzielnego popołudnia spędziłam z Parvati w naszym dziecięcym pokoju na antresoli. Sypialni w domu było wystarczająco, by pomieścić dwie duże rodziny, jednak żadna z nas nigdy nie czuła potrzeby wyprowadzić się do innego pokoju. Nawet gdy się kłóciłyśmy, byłyśmy nierozłączne.
Pokój na antresoli był jasny, ciepły i przytulny. Miał nisko zawieszony sufit, masywne skosy i duże okna dachowe. Na podłodze rozciągał się włochaty, kremowy dywan, wnęki pod skosami wypełniały urocze szafeczki o błyszczących gałkach, a przy największym oknie stała śliczna toaletka z białego drewna o ręcznie malowanych kwiatach i motylach.
— Nie wydaje ci się, że babcia może mieć rację? — zapytałam.
Parvati uniosła głowę i odłożyła na szafkę wysłużony egzemplarz Ani z Zielonego Wzgórza.
— Co do mnie czy do ciebie? — odbiła pytanie. — Bo jeśli o ciebie chodzi, to tak, ma rację. Dean jest ideałem.
— Miałam na myśli ciebie.
— Ach. Nie, moje wybory partnerskie nie są wydumane. Związki osób o różnych narodowościach nie są niczym niezwykłym — odparła swobodnie Parvati. Następnie sięgnęła do szafki po kolejną książkę i pomachała mi z daleka Anią na Uniwersytecie. — Sama zobacz. W tamtych czasach kobiety na uczelniach wyższych nadal były rzadkością i niezwykłością. A teraz? Na studiach medycznych jest ich statystycznie więcej niż mężczyzn.
— Ale w twoim przypadku... — Zapatrzyłam się na malowaną okładkę Ani, jej płomiennie rude włosy i pejzaż spokojnego jeziora. — Nie obraź się, Paro, ale w całym twoim buncie jest coś na pokaz.
— To znaczy? — Parvati podeszła bliżej i usiadła obok mnie na łóżku.
Nabrałam powietrza w płuca i zerknęłam na nią łagodnie. Pionowa zmarszczka między brwiami podpowiadała mi, że jest lekko poirytowana.
