Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ⅴ
Eremita
Pasujesz mi w tej scenerii, Patil.
Rozwarłam żuchwę i wytrzeszczyłam oczy. Zupełnie nie pojmowałam treści tego przekazu. Co mu chodziło po głowie? Do twarzy mi było z jego sypialnią, ładnie wyglądałam w czerwonej pościeli? Nie potrafiłam wczuć się w jego myśli.
— Nie rozumiem — wyszeptałam słabo, osuwając się o kilka cali wzdłuż wezgłowia.
— Może to i lepiej. — Dean po raz ostatni poprawił hałdę pościeli na ramieniu i skierował się do drzwi. — Dobranoc, Patil.
— Nie — zaprotestowałam. — Wyjaśnij mi to.
Dean stanął w progu i obrócił się, zerkając na mnie spod przymrużonych powiek.
— Ładnie wyglądasz w moim łóżku. To wszystko.
Wydawał się tak rozbrajająco opanowany i chłodny, nienaturalnie wręcz powściągliwy, że prawie go nie rozpoznawałam. Wstrzemięźliwy — mięśnie poruszały się z trudem, jakby pociągane przez naprężone linki. Ostatkiem woli zagryzł zębami wargę i przymknął drżące powieki.
A potem odwrócił się, trzasnął drzwiami i wyszedł.
— Aha — mruknęłam sama do siebie, wciąż nie mogąc wyjść z szoku, w jakim kierunku zawędrowała ta rozmowa.
Zgasiłam lampkę przy łóżku i położyłam głowę na chłodnej poduszce. Zanim zdążyłam rozpatrzyć znaczenie ostatniego zdania w szerszym kontekście, zamknęłam oczy i zasnęłam.
Nazajutrz obudził mnie obezwładniający zapach suszonych ziół i świeżo mielonej kawy. Był niedzielny poranek, godzina dziesiąta trzydzieści, jak poinformował mnie nieznośnie tykający na szafce nocnej zegarek, a ja znajdowałam się w łóżku Deana Thomasa, który, sądząc po brzęku obijających się o siebie naczyń, właśnie przyrządzał mi śniadanie.
Leżałam w łóżku Deana. Tego samego Deana, który przyglądał mi się wczoraj w bardzo jednoznaczny sposób. Któremu ja przyglądałam się w sposób nie do pomylenia z żadnym innym sposobem patrzenia na osobę jawiącą się co najmniej atrakcyjnie. Który, stojąc półnago przy komodzie w sypialni, wyglądał tak nieprzyzwoicie dobrze, że sama przestawałam sobie ufać, i który pozostawił mnie oniemiałą, mówiąc, że dobrze wyglądam w jego łóżku.
Co konkretnie miał na myśli? Nie chciałam dociekać. Umysł sam podsuwał mi odpowiedzi; najbardziej stosowna z nich mówiła, że gryfońska czerwień pościeli pasowała mi do typu urody.
Wstałam, przeciągając sztywne mięśnie, i przeszłam do komody. Otworzyłam pierwszą szufladę. Bawełniane dresy ukazały mi się na samym szczycie ubrań, potwierdzając przypuszczenie, że Dean z premedytacją nie dał mi wczoraj spodenek. Wciągnęłam na siebie długie, szare spodnie, podwinęłam nogawki do kostek i zarzuciłam włosy na plecy. Z sypialni wyszłam, siląc się o jak najbardziej neutralny wyraz twarzy, by nie dać po sobie poznać, że wczorajszy, sypialniany epizod cokolwiek zmienił w moim życiu.
