Binnen hand bereik...

Hoofdstuk 18: Chronisch Moe

Pov Emma:

Het is nu een paar weken nadat ik Scott heb verteld over wat ik heb meegemaakt. Het voelt alsof een last van mijn schouders afvalt. Goed zul je denken. Maar nee. Het maakt me ongelofelijk moe. Echt moe. Ik heb die hele situatie opgekropt en niet losgelaten. Al die stress en emoties. Alles leek eruit te komen. Ik kom nu al 2 weken mijn bed niet uit. Ik heb zelfs geen energie meer om mijn gsm in de oplader te steken. Het laatste appje wat ik naar Scott gestuurd had was dat hij me maar even met rust moest laten.

Vandaag voel ik eindelijk de moed om mijn gsm in te steken. Na even wachten laadt het op en stromen de berichtjes van Scott binnen.

Scott <3: Waarom moet ik je met rust laten??

Scott <3: emma??

Scott<3: liefje is alles oke??

Scott <3: mag ik langskomen? Of niet? Nee ik moet je laten. App je als je me nodig hebt?

Scott <3: emma het is nu al een week. Je moeder heeft me laten weten dat je echt niks meer doet.

Scott <3: ik maak me zorgen om je...

Scott <3: ik hou van je.

Scott <3: ik kan niet meer. Ik mis je. Ik kom af.

Met tranen in mijn ogen lees ik zijn berichtjes. Het doet pijn om te lezen dat hij zich zorgen maakt en me mist. Ik smijt mijn gsm weg en ga terug liggen met mijn rug naar de deur toe.

Even later gaat mijn deur open. Het zal vast mijn moeder zijn. Dacht ik. Ik voel dat de persoon op mijn bed gaat zitten. Het lijkt mijn moeder te zijn, maar als ik me omdraai zie ik Scott zitten.

"Sorry maar ik kon niet nog langer bij je wegblijven"

Ik twijfel geen seconde en vlieg hem in de armen.

"Sorry" jammer ik. Ik heb hem echt laten zitten.

Scott zwijgt. Begrijp ik wel. Ik zou ook niet weten wat ik zou moeten reageren als mijn lief 2 weken niks laat horen en alleen maar in bed ligt. Het enige wat hij doet is zijn warme armen rond mij leggen.

Na een lange wat ongemakkelijke stilte neemt Scott het woord.

"Wat scheelt er?" Vraagt hij lief.

"Ik ben moe" is het enige wat uit mij komt.

"Slaap je slecht?" Vraagt hij.

"Ook. Maar het voelt alsof ik altijd moe ben"

"Chronisch moe dus?"

Ik knik.

"Hey. Je hebt mijn trui aan." Merkt hij op.
"Al 2 weken achter elkaar" ik grinnik. 

Langzaam verlaat mijn lichaam de zijne en ga ik terug recht zitten.

Buiten stort het van de regen. Ik zie en voel nu dat Scott helemaal doorweekt is. Hij ziet me kijken.

"Ja sorry. Niet aan gedacht om met de auto te komen" lacht hij.

Die lach. Ik heb die gemist.

Nu zie ik dat hij rilt.

"Je hebt het koud he?" Peil ik.
Hij knikt. "Kom. Ga douchen." Zeg ik.
"Ga je mee?" Vraagt hij voorzichtig.
"Ehmmm."

Hij wacht mijn antwoord rustig af en zegt: "nee is ook een antwoord he."

"Ik ga mee." Glimlach ik.
"Maar. Je moet me niet teveel aanraken" vervolg ik. "Ben daar nog niet klaar voor."

Hij knikt begrijpend. Ik sta op en ga naar de badkamer. Scott volgt mee. Ik besluit me niet te veel te bedenken en kleed me direct uit. Scott doet het zelfde en voor ik het weet staan we onder de douche.

Ik denk terug aan de laatste keer dat we samen aan het douchen waren. Een glimlach verschijnt op mijn lippen. Ik voelde me zo veilig toen ik met hem aan het knuffelen was onder de douche. Zonder dat ik het doorheb ga ik dichter tegen hem staan.

"Emma? Ik mocht je toch niet aanraken?"
"Ik geef nu aan dat het mag. Moet ooit van mn angsten afkomen."

Langzaam leg ik mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik luister naar zijn hartslag en zijn ademhaling. Voorzichtig voel ik dat zijn handen op mijn rug liggen. Ik ontspan. Hij ook voel ik.

"Voel je je goed?" Vraagt hij lief.

"Perfect." Antwoord ik gelukzalig.

Langzaam kijk ik omhoog en ga wat op mijn tenen staan. Ik leg mijn armen rond zijn nek en geef hem een lange kus.

De kus wordt alsmaar intiemer en intiemer. Voorzichtig gaan we verder met onze tongen. Ik voel hoe onze ademhaling bij ons beide versnelt en de kus iets heviger wordt. Ik kijk hem lustig aan.

"Je bent zeker??"
"Heel zeker!!" Zeg ik besloten.

Langzaam maar zeker beginnen we. Hij tilt mij na een tijdje op en gaat voorzichtig in mij. Ik ben even heel aangespannen maar als ik de rust in zijn ogen zie ontspan ik. Ik geniet. Kei hard.

Na een tijdje zijn we gedaan. We hebben het rustig aan gedaan. We douchen ons nog even en gaan daarna weer uit te douche. Ik merk dat ik wat moe ben. En mijn benen doen pijn. Ik moet er echt terug gaan wennen. Scott ziet het.

"Sorry not sorry" plaagt hij.
Ik rol met mijn ogen en kleed me snel aan.
"Hier neem deze maar. Je andere trui is nog kei nat." Zeg ik en geef hem de trui waar ik nu al 2 weken in leef.

Hij schudt zijn hoofd.
"Hou maar aan." Zegt hij en hangt zijn natte trui aan de verwarming.
"Maar?"
"Je hebt me al vaker zonder shirt gezien he." Onderbreekt hij mij.
Ik knik. "Maar het is koud."

"Met jou erbij nooit."

Ik begin te blozen. Hij glimlacht en tilt me op. Ik slaak een gil.
"Wat doe je?" Vraag ik verbaasd.
"Je benen doen pijn he?"
Ik knik.
"Dus ik draag je."

Hij kan het jammer genoeg niet zien. Maar ik straal.

Ik hou zoveel van deze gast. Ik wil alles met hem delen. Heel het leven wil ik met hem doorbrengen. Alles samen meemaken.

Gaan samenwonen. Wellicht reizen. En heel misschien wel een kindje.

Ik zou het geweldig vinden als er een kleintje van ons hier zou rondlopen. Allee. Niet in mijn ouderlijk huis. Maar een kleintje die tussen ons inloopt. Dat die allebei onze handen vast heeft en een geweldig leven krijgt.

Ik verzink zo erg in mijn gedachten, dat ik niet eens doorheb dat we alweer in bed liggen. Ik voel hoe Scott mijn rug kriebelt. Ik hou daarvan. Ik kijk glunderend naar hem. Ik pak snel mijn airpods en geef ons beide er eentje. Ik zet onze playlist aan en ga goed liggen zodat hij mij beter kan kriebelen.

Ik voel hoe het kriebelen langzaam stopt en hoe hij mij zachtjes bij zich legt. Mijn armen doe ik rond hem en hij doet ze rond mij.

Samen vallen we in slaap.
Een normale slaap.
Ik voel me geweldig.