Binnen hand bereik...

Hoofdstuk 16: spijt?

POV EMMA:

De volgende ochtend word ik eerder wakker dan Scott. Ik heb barstende koppijn. Klote alcohol. Ik wil een paracetamol nemen, dus stap uit de zetel maar ga direct terug zitten onder het laken. Ik voel dat ik geen kleding aanheb. Nee. Nee. Nee. Emma hoe kun je nu zo dom zijn. Ik kijk naar Scott. Hij ligt nog diep te slapen. Ik weet niks meer van vanacht. Wat hebben we gedaan? Ik ben bang dat Scott het ook niet meer weet.

Ben ik over mijn grens gegaan? Heeft Scott me geforceerd? Best wat vragen spoken door mijn hoofd. Ik was er nog niet terug  klaar voor. Ik kan ook niet aanvoelen aan mijn lichaam of het gebeurd is of niet. Mijn lijf doet pijn, maar dat kan ook komen door de alcohol en het vele lopen van gisteren.

Scott word wakker. Ik leg het deken beter over mezelf zodat hij niks kan zien. Waarom? Ik heb geen flauw idee.

Scott heeft duidelijk ook een grote kater. Hij legt zijn hand op zijn hoofd en wrijft in zijn ogen. Nu zie ik dat hij ook nog steeds zonder kleren ligt. Hij kijkt mijn kant uit. Snel kijk ik weg. "Awel goeiemorgen." Zegt hij. Ik zwijg. Ik wil antwoorden maar ik wil ook weg. In mijn ooghoek zie ik dat hij wat vraagend naar mij kijkt. "Hallo? Aarde aan emma?" Ik blijf strak voor me uitkijken. "Was het niet goed gister ofzo?"

Mijn ogen worden groter. Het is dus wel gebeurd. "Emma alles oke??" Scott snapt duidelijk niet wat er gebeurd. Ik snap zelf niet waarom ik zo bang ben. Die angst overkomt me vaker. Zo uit het niets. Dit gebeurd zelfs bij de mensen wie ik het meest lief heb. Dan ben ik bang dat ze me gebruiken. Of me niet meer nodig hebben.

"EMMA!" Haalt Scott mij uit mijn gedachte. Ik schrik ervan dat hij zijn stem verheft. Wat bang kijk ik naar hem. "Wat is er??" Zegt hij weer op een normaal volume. Ik twijfel. Hij komt dichterbij. Ik schuif wat verder weg. Hij schuift weer wat dichterbij. Waarom snapt deze gast niet dat ik bang ben??? Terug schijf ik weer weg. Ik zit nu in het hoekje van de zetel geplakt. Hij komt dichterbij. "Scott, stop" zeg ik met een trillende stem.

Hij pakt mijn arm vast. Een gevoel van angst overspoeld me. Dan trekt hij me dichtbij zich. Als onze huiden elkaar raken keert er wat rust. Hij legt mijn hoofd op zijn borstkas. Zijn armen doet hij rond mij en legt zijn handen op mijn rug. Mijn zware geadem maakt plaats voor rust. Langzaamerhand ontspan ik. Scott gaat door mijn haar. Ik doe ook mijn arm rond hem en laat maar hand op zijn buik rusten.

"Ik doe je niks, Emma"

Dat zinnetje laat me huilen. Ik huil. Hij wrijft zachtjes over mijn rug. Hij vermijdt plekken waar ik niet aangeraakt wil worden.

"Kleed je maar aan. Ik doe mijn ogen wel dicht." Zeg hij lief. Ik knik en wacht tot hij zijn ogen gesloten heeft. Als hij dat heeft gedaan kleed ik me zo snel als ik kan aan. Ik twijfel om weg te vluchten. Als scott niks meer hoort opent hij zijn ogen. Hij ziet me twijfelen. "Blijf je?" Vraagt hij. Na even twijfelen knik ik. Terug opent hij zijn armen, maar ik ga aan de andere kant van de zetel zitten. Ik zie dat hij wel wat teleurgesteld is.

"Sorry" fluister ik.
"Wat is er?"
Ik haal mijn schouders op. "Gister toen ik binnenkwam was je ook al zo bang." Ik knik. "Hoezo ben je zo bang?" Ik kijk naar de grond.

"Heb ik altijd al gehad. Ik ben altijd al bang voor mensen. Zeker toen ik uhm." Ik kan niet verder. "Toen je wat?" Vraagt Scott bezorgd. "Ik uhm ben weleens." Ik begin terug te huilen. Ik heb het hier nog nooit met iemand over gehad. Zelfs mijn ouders niet.

"Heeft iemand je weleens aangeraakt zonder dat je dat wou?" Gokt hij. Ik schrik ervan. Dat hij dit ineenkeer kan raden. Ik knik. Ik zie dat hij mij wilt vastpakken, maar zich inhoudt. "Wie was dit Emma?" Ik haal mijn schouders op. "Dat weet ik nog altijd niet." "Heeft hij je ook pijn gedaan?" Ik knik en laat een litteken zien. "Met wa is da gedaan????" "En mesje. Omda ik tegenwerkte."

Even is het stil.
"Maar hoezo ben je nu bang?"
"Ik weet niks meer van vanacht. Ik werd gewoon naakt wakker. Maar ik was nog helemaal niet klaar om terug iets te doen. Toen het uit was begon ik steeds banger te worden, want de keren hiervoor dat we seks hadden was er geen probleem." Ratel ik.

Scott onderbreekt me. "Emma. Wij hebben helemaal geen seks gehad vanacht." "'Nee??" Hij schudt zijn hoofd. "Hoezo waren we dan??" "We zijn gewoon terug gaan ontdekken. Maar ik heb u op die plekken allemaal niet aangeraakt. Vertrouw me." "Echt niet?" "Je bent heel duidelijk geweest." Lacht hij voorzichtig. "Ah. Maar wa hebben we dan gedaan?" "Gewoon, gekust. Wat geknuffeld, je hebt mij wel uhm ja" bij het laatste moet hij lachen. Ik totaal niet. "Nee. Ik heb toch niet??" Hij knikt.

"Fuck fuck fuck fuck fuck" "als ik iets zou weten had ik je gestopt, echt waar!" "Kut alcohol." Zeg ik en leg mijn handen op mijn hoofd en leg me neer. Ik zucht. Scott legt zijn hand op mijn knie. "Als ik nuchter was had ik dat nooit gedaan." Hij knikt. "Dan werd ik niet eens naakt wakker." "Ja ik snap het." "Verschrikkelijk dat ik dat gedaan heb." "Nooou zo slecht was het toch niet ze." Plaagt hij. Ik rol met mijn ogen. Ondertussen is Scott zich ook aan het omkleden. Ik pulk wat aan mijn nagels uit stress. Als Scott het ziet pakt hij mijn handen en trekt mij zachtjes rechtop, zodat we tegenover elkaar zitten. Hij kijkt diep en rustgevend in mijn ogen.

"Ik weet dat mensen je pijn hebben gedaan. En ik weet dat je misschien denkt dat ik beter af zonder jou ben, maar mijn leven is beter geworden omdat jij er nu bent." Begint hij.

"Je hoeft da niet te zeggen" onderbreek ik hem.

"Jawel dat moet ik wel. En ik ga het blijven zeggen tot je me geloofd. Mij maakt het geen hol uit als ik alles moet opgeven, moet vechten of iets anders te moeten doen voor jou. Dat is het allemaal waard. Jij bent het meest zorgzame, medelevende, liefste en mooiste meisje dat ik ken. Je bent de mooiste persoon op deze wereld. En ik snap dat je door je angst misschien wilt stoppen met onze relatie, en dat moet ik dan respecteren, maar ik wil ons samen hebben."

"Scott"

"Je bent mijn favoriete persoon op deze hele wereld."

"Scott" zeg ik en ik leg mijn handen op zijn wangen. "Het is oke. Ik geloof je."

Hij kijkt niet gelovend naar mij. "Ik geloof je." Zeg ik nog een keer en ik kus hem.

"Ik blijf gewoon bij je. Ik wil helemaal niet weg van je. Verre van. Ik wil altijd bij je blijven."

Ik sla mijn armen rond zijn nek en knuffel hem. Hij legt zijn handen op mijn onder rug. Ik glimlach.

"Dankjewel." Fluister ik.
"Je bent veilig bij mij Emma." Zegt hij en hij geeft mij een kus op mijn wang.