Forbidden love

#eenvriend

Deel 7

-caro
Ik voelde mij zo rot voor Emma. Niet dat ik nu heel veel meer weet maar iets bij haar thuis en iets mentaals. Tis beter iets dan niets. Emma en ik waren allebei stil omdat ik niet wist wat ik moest zeggen en Emma waarschijnlijk niet de kracht had om nog te praten. Ik besloot daarom door te vragen omdat ik met de woorden "thuis" en "mentaal" nog niet heel veel kan. "Sorry om dat te horen Emma, dat zal wel heel moeilijk voor je zijn... Maar wat bedoel je met thuis en mentaal?"

-Emma
Toen Caro vroeg wat ik bedoelde met thuis en mentaal sloeg ik ff dicht. Ik ken Caro amper dus moet ik nu wel alles vertellen? Maar ik heb nog nooit een band gehad met iemand en dat heb ik nu wel. Dus na een paar secondes stilte besluit ik toch maar iets gedetailleerder uit te leggen hoe ik me voel. "Sorry als ik t niet goed uitleg. Maar uhm ja, thuis woon ik met mn ouders en zusje. M'n zusje is echt een schattebol." Ik lachte toen ik dat zei omdat Noor zo lief is. "Maar m'n ouders daarintegen, totaal niet." Ik neem een diepe zucht. "M'n ouders zijn gwn fk racistisch en homofobisch en het boeit ze helemaal niks over hoe ik me voel" ik scrok van mezelf over hoe boos dat uit m'n mond kwam.

-Caro
Oké wow, Emma was de hele tijd zo kalm maar dit zat haar volgens mij echt dwars. Ik zag ook aan Emma dat ze scrok van zichzelf nadat ze dat zei over haar ouders. Emma keek naar de grond en zei "sorry". De pijn in haar stem is iets wat ik niet snel zal vergeten. "Emma, je moet geen sorry zeggen. Dat je ouders zo zijn is super heftig. Ik snap dat dat je dwars kan zitten. Maar wat hebben je ouders te maken met waarom je vanmorgen er lijkbleek uitzag?" Vroeg ik voorzichtig

-Emma
Ik vond het aan de ene kant zo fijn om eindelijk met iemand m'n gevoelens te kunnen delen maar aan de andere kant was dit ook zoveel tegelijk. Alle vragen... maar ik snap Caro ook wel. "Uhm ja ik had gisteren avond koekjes gegeten die er blijkbaar al langer lagen want ik werd ziek ervan. Dus ik heb vannacht amper geslapen en ik voelde me nogsteeds ziek. Mama werd boos toen ik zei dat ik ziek was." Die laatste zin was lastig om uit m'n mond te krijgen. Ik voel de tranen alweer opkomen. Ik kijk weg en probeer me een beetje te verzetten om me meer comfortabel te voelen maar ik vind geen fijne positie om t zitten die besluit me maar weer in de oude positie te zetten.

-Caro
Ik ben stil omdat ik gewoon niet weet wat ik moet zeggen. Ik zie dat Emma het moeilijk heeft die besluit ik haar gewoon in stilte een knuffel te geven. Toen ik na 5 seconde de knuffel loste zei ik "Emma, dit moet zoveel voor je zijn en zo niet leuk. Jij kan er niks aan doen dat je ziek bent en dat je moeder dan zo reageert is echt abnormaal. Wil je anders even mee naar mijn huis? Dan geef ik je een paracetamol en gaan we gewoon rustig boven op m'n kamer zitten. Zo kan je een beetje uitzieken." Emma knikte.