Fragments of Us ( Ongoing )

Chapter 1: Rivals in the Halls

Ang Oakwood High School ay kilala bilang isa sa mga pinakamataas na paaralan sa lungsod. Ang bawat hakbang sa mga hallway nito ay may sariling kuwento at paligsahan. Sa loob ng paaralang ito, may dalawang estudyanteng nangunguna sa larangan ng akademiko: si Emma at si Alex.

Sa isang umaga, habang naglalakad ako patungo sa aking klase, nakita ko si Emma na nakatambay sa tabi ng kanyang locker. Sa kanyang mga kamay ay may hawak siyang malaking libro na tila abala sa pagbuklat nito. Hindi nawawala ang determinasyon sa kanyang mukha, isang katangiang kilala sa kanya ng mga kaklase.

“Kumusta, Emma?” bati ko sa kanya habang lumalapit.

Ngumiti siya ng mapanlokong ngiti. “Kumusta, Alex? May handa ka bang banat sa klase mamaya?”

“Bakit ba parang laging handa kang magpacontest, Emma?” sagot ko, na hindi makaiwas sa pang-aakit niya.

“Eh kasi naman, Alex, ang boring kaya ng buhay kung walang konting challenge,” paliwanag niya sabay irap.

“Challenge? Hindi mo ba alam kung gaano kahirap mag-aral nang seryoso?” sabi ko, na hindi mapigilan ang pagtataas ng kilay.

Pumikit siya at nagpakawala ng halakhak. “Hay nako, Alex. Sa tingin ko naman, kahit paano, may natututunan naman ako ‘di ba?”

Napailing ako. “Sige na nga, basta hindi mo ako babanggain sa klase, okay na ‘yun.”

Nabigla ako nang biglang may sumulpot sa likod namin. Si Sarah, isang kaibigan naming pareho, na tila napapangiti sa aming eksena.

“Ano’ng meron dito? Parang may pa-acting na naman kayo, Emma at Alex?” sambit ni Sarah na tila masaya sa aming palabas.

Tumawa si Emma at ako ay nagtaas ng kilay bago kaming nagkatinginan ni Sarah. “Alam mo ‘yan,” sabi ni Emma, na tila puno ng kumpetisyon sa kanyang mga mata.

Tumawa si Sarah. “Well, may the best student win. Pero personally, I think you two should just kiss and make up.”

Nagpula ako sa hiya, habang si Emma naman ay biglang sumigaw ng tawanan. “Haha, parang hindi mangyayari ‘yan.”

Sa kabila ng aming mga biruan, may respeto naman kaming pareho sa isa’t isa. Pinapaganda namin ang isa’t isa, kahit na minsan ay nagkakatunggali kami.

Nang mag-ring ang bell para sa unang klase, nag-angat si Emma ng isang mabilis na kilay. “See you in class, Alex. Don’t forget to bring your A-game.”

Ngumiti ako sa kanya, na puno ng determinasyon. “You can count on it, Emma. Let the games begin.”

Naging kaakibat na ng bawat araw ang paligsahan sa pagitan namin ni Emma. Hindi ko maipagkakailang nagiging sanhi ito ng inspirasyon para sa akin, ngunit minsan din itong sanhi ng inis at pagkabigo. Sa tuwing mayroon kaming mga quiz o assignment, hindi ko mapigilang isa-isahin ang mga punto na kailangan kong matalo si Emma. At kahit na pareho kaming mahusay, laging mayroong isang step ahead si Emma.

Sa tuwing titignan ko siya, nakikita ko ang sarili ko sa kanya. Pareho kaming may pangarap na maging valedictorian sa aming klase. Ngunit sa bawat tagumpay niya, nararamdaman ko ang bigat ng responsibilidad na dapat kong talunin siya.

Ngunit hindi ko puwedeng kalimutan ang katotohanan na si Emma ay isang kahanga-hangang kaibigan. Sa kabila ng aming paligsahan, siya ang kauna-unahang tutulong sa akin kapag ako ay nangangailangan ng tulong. At sa kanya ko rin natutunan ang kahalagahan ng pagiging masigasig at determinado sa bawat layunin na nais kong marating.

Sa pagdaan ng mga buwan, lalong tumitindi ang aming paligsahan. Kada grade, kada exam, pareho kaming nagtatalo kung sino ang mas karapat-dapat na maging numero unong estudyante. Ngunit sa kabila ng lahat, isang bagay ang sigurado ako: ang aming pag-aaway sa akademiko ay nagpapalakas sa aming pagkakaibigan at determinasyon na abutin ang aming pangarap.

Habang papalapit ang araw ng aming graduation, hindi ko maiwasang magtanong sa aking sarili kung anong mangyayari pagkatapos ng lahat ng ito. Ngunit isang bagay ang sigurado: kahit ano man ang mangyari, ang aming paligsahan at pagkakaibigan ay mananatiling buhay sa aking alaala.