Fragments of Us ( Ongoing )

Chapter 2: Unlikely Allies

Sa pagitan ng laban para sa pagiging valedictorian, unti-unti nang nahuhupa ang galit ni Emma at Alex, na nagdulot ng hindi inaasahang pagkakaibigan sa gitna ng kaguluhan ng kanilang senior year.

Ang Oakwood High School ay nag-aalab sa mga huling buwan ng taon, at sa gitna ng lahat ng ito, patuloy na naglalaban sina Emma at Alex para sa prestihiyosong titulo ng valedictorian. Sa bawat exam at proyekto, naglalagay sila ng lahat ng kanilang makakaya upang makamit ang pinakamataas na grado, ngunit sa likod ng kanilang pagiging kompetitibo, mayroon ding isang di-inaasahang pagbabago na nagaganap.

Isang hapon, matapos ang klase, nagkabanggaan sina Emma at Alex sa library. Sa gitna ng kanilang pag-aaway, napansin nilang pareho na walang isa sa kanilang kaklase ang naghahanda para sa nalalapit na prom night.

"Tsk, tsk, tsk. Mukhang walang interesado sa prom," bulalas ni Emma, na nakatingin sa paligid na puno ng mga mag-aaral na abala sa kanilang mga libro.

"Paano naman kasi sila magiging interesado kung wala namang makakasama?" sagot ni Alex, na nagbukas ng isang libro at nagsimulang magbasa.

"Oo nga no. Parang ikaw lang ang may date sa prom," sabi ni Emma na may halong pang-aasar.

Napatingin si Alex kay Emma na may isang kilay na itinaas. "Oo nga, ikaw ba? Sino ang escort mo sa prom?"

Napahawak sa kanyang dibdib si Emma bago sumagot, "Wala pa akong napipili. Ikaw ba?"

Umiling si Alex. "Wala rin. Hindi naman kasi ako mahilig sa mga ganung klaseng activities."

Napaisip si Emma sa sinabi ni Alex bago nagsalita. "Alam mo, Alex, hindi lahat ng bagay sa buhay ay tungkol sa kumpetisyon at pagiging valedictorian. Minsan, kailangan din nating magkaroon ng mga pahinga at gawin ang mga bagay na nagpapasaya sa atin."

Nag-angat si Alex ng kilay, tila naguguluhan sa sinabi ni Emma. "Anong ibig mong sabihin? Na dapat sumali ako sa prom para maging masaya?"

"Hindi naman sa ganun," sabi ni Emma, "Pero kailangan din nating magbigay ng oras sa mga bagay na hindi konektado sa eskwelahan. Baka sakali, makahanap ka rin ng kaligayahan doon."

Nagdilim ang kanyang mukha, tila nag-iisip si Alex. "Sige na nga, baka nga tama ka. Subukan ko rin sigurong sumali sa prom."

Ngumiti si Emma, natuwa na napapayag niya si Alex. "Maganda 'yan! Siguraduhin mong maging memorable ang iyong prom night."

Sa mga susunod na araw, mas lalo pang lumalapit ang dalawa sa isa't isa. Hindi na lamang sila nagpapalitan ng mga pikon at banat, bagkus nagiging totoo na ang kanilang mga pag-uusap at tawanan. Unti-unti, natutunan nilang buksan ang kanilang mga puso sa isa't isa, na nagdadala sa kanila sa mas malalim na kaugnayan kaysa sa simpleng labanan sa pagiging valedictorian.

Isang gabi, habang nag-aaral sa library, biglang nagpatugtog ng musika si Alex mula sa kanyang cellphone. Napansin ni Emma ang pag-iba ng kanyang ekspresyon habang pinapakinggan niya ang kanta.

"Anong meron sa kanta na 'yan?" tanong ni Emma, na nagpakatanda ng makinig.

Napangiti si Alex habang pinatuloy ang musika. "Eto 'yung kanta na binigay sa akin ng isang kaibigan. Sabi niya, para raw ito sa mga taong naghahanap ng pag-asa at inspirasyon."

"Teka, i-play mo ulit 'yan," sabi ni Emma, na tila naging interesado sa kanta.

Inulit ni Alex ang pagpatugtog ng kanta, at habang pinapakinggan ni Emma ang mga salita, hindi niya napigilan ang pag-iral ng damdamin.

"Nakakatuwa 'yung kanta. Para bang may mensahe sa akin," bulalas ni Emma, na may halong emosyon sa boses.

Napatingin si Alex sa kanya, may kurot ng pagkabahala sa kanyang puso. "May problema ba, Emma?"

Napahawak si Emma sa kanyang puso bago siya sumagot. "Wala naman. Siguro, nararamdaman ko lang na may mali sa buhay ko. Hindi ko alam kung ano ang gusto kong gawin pagkatapos ng senior year."

Naantig si Alex sa sinabi ni Emma, na tila ba'y naging mahinahon sa kanyang pagsasalita. "Alam mo, Emma, hindi ka nag-iisa sa pakiramdam na 'yan. Lahat tayo ay dumaan o dadaan sa ganiyang sitwasyon. Ang importante ay huwag kang mawalan ng pag-asa. Marami pang darating na pagkakataon para sa iyo, at sigurado ako na makikita mo rin kung ano ang tunay na gusto mong gawin sa iyong buhay."

Napangiti si Emma, puno ng pasasalamat sa narinig niya mula kay Alex. "Salamat, Alex. Salamat sa pagiging isang magandang kaibigan."

Hindi inasahan ni Alex ang reaksyon ni Emma, ngunit sa kanyang mga mata ay makikitang naging makabuluhan sa kanya ang kanyang mga salita. "Walang anuman, Emma. Kung kailangan mo ng kausap, andito lang ako."

Mula sa kanilang simpleng pag-uusap sa library, lalo pang lumakas ang samahan nina Emma at Alex. Hindi na nila kailangang magpakita ng kanilang galit at poot sa isa't isa, bagkus ay nagiging mapagmahal at maunawain sila sa bawat isa. Sa kabila ng kanilang mga pagkakaiba, natutunan nilang tanggapin ang isa't isa at suportahan sa bawat hakbang ng kanilang buhay.

Sa tuwing tumatagal, mas lalo pang lumalalim ang kanilang pagkakaibigan, at mas lalo nilang nauunawaan ang isa't isa. Sa gitna ng kaguluhan ng senior year, natagpuan nila ang kapayapaan at kasiyahan sa pagkakaibigan nila, isang bagay na higit na mahalaga kaysa sa anumang titulo o parangal na maaaring makamit sa paaralan.

______________________________________

Pasencya na po kung maliit lang yung chapter.

Baguhan palang po ako sa paglikha ng nobela kay sana po ipagpaumanhin nyo ang aking pagkukulang.