MAFIA BOYS SERIES #2 : LUKE WILLOW

CHAPTER 13

IT'S been a 3 weeks since umalis si Luke and 3 weeks na rin ako nag hihintay kung kailan siya babalik dito and I feel like 3 weeks is the longest for me.

Lagi ko siyang tinatawagan sa number niya but paminsan-minsan niya lang ito sinasagot and sa "paminsan-minsan" na 'yon ay hindi man lang natatagalan ng ilang minuto.

Hindi ko mapigilan isipin na baka nag loloko na si Luke doon, pero napaka imposible naman dahil sa loob ng ilang taon noon ay nagawa niya pa akong hanapin pero baka coincidence lang yun at bago kami nagtagpu ulit imposibleng ako parin. Alam kong marami pa siyang nakikilalang babae bago kami nag kita ulit.

Shit! Shit! Shit! Ano baaa bakit hindi ko mapigilan mag-isip ng masama, gabi gabi nalang akong umiiyak pag hindi siya nakakausap.

Bigla akong napatigil sa pag-iisip nang biglang tumunog ang cellphone ko. Nag madali akong kunin iyon dahil nag buong akala ko ay si Luke na iyon pero hindi... at hindi ko rin kilala kung sino itong tumatawag.

"Hello?"

"Anak?" isang salitang narinig ko na siyang nagpahinto sa mundo ko. P-pano niya nalaman itong number ko?

Alam kong hahanap siya ng paraan para makita ulit ako, dahil sa tuno palang ng boses niya ay parang may kailangan o may gusto siyang ipaalam saakin pero hindi ko man lang naramdaman ang pagkamiss sa boses niya, halatang gusto niya nanaman akong pahirapan tulad ng ginawa niya noon.

Ayaw ko na bumalik doon!

"Ano bang kailangan mo?" Tanong ko sa kaniya.

"Lily, I just want to see your face, before I die" sagot nito.

die?

"bakit hindi pa ba sapat ang presensya ng bagong asawa mo dyaan? Why do you still need me being there? do you really want to show me how much you love them more than us?"

"that's been an issue for a long time at until now hindi mo pa nakalimutan yan?"

"maski ilang siglo pa ang lilipas, i will never forget how cruel you are!  and how dare you na kalimutan ang lahat?"

"everyone knows that I still get hurt every time I remember your mom, hindi ba pwedeng sumaya para sa kaunting buhay na natitira saakin?"

iyon ang sagot na ipinagtataka ko.

"what do you mean?" tanong ko pabalik sa kanya.

"My doctor confirmed that I was diagnosed with cancer... stage 4... and the reason to have only a short time for me to live"

Even malaki ang galit ko sa kaniya, hindi parin mawawala ang pride ko bilang isang anak niya. nakakaramdam parin ako ng pag-aalala kahit papaano.

"And I want to spend my remaining days with you, my daughter"

natulala ako dahil sa pagdadalawang-isip. hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. kung babalik man ako sa impyernong pinanggagalingan ko, alam kong hindi rin naman ako mag tatagal doon. It only takes a little time, why don't I give it?

"pag-iisipan ko pa" ani ko bago pinatay ang tawag.

all this time ngayon ko naramdaman na hindi pa talaga ako nakalabas sa impyernong pinanggagalingan ko. dahil hanggang ngayon naramdaman kong pilit binabalik ng tadhana ang lahat sa kung saan ako nanggagaling.

I've been wishing all the time na sana hindi na nila ako makikita pa, at hayaan nalan mamuhay ng payapa, but there are really many people who don't want me to be free, at kabilang na ang tadhana doon.

"LAHAT nang pangyayari may rason, walang mangyayari kung walang rason..." payo ni Elodie saakin.

"at saka, sabi mo nga hiling nya yun bago siya mawala sa mundo diba? baka yun yung hiling para makabawi siya sayo at papatulogin na siya ng konsensya niya hanggang sa huling hantungan niya" sabat ni Peony sa kabilang linya

"nagugulohan na ako eh, baka kasinungalingan nya nanaman ito"

"hindi ka namin masisis kung nag dadalawang isip ka, kasi dyan kana galing and it marks as a trauma to you... alam mo girl nasayo parin ang disiyon. just always remember na andito lang kami"

"salamat sainyo ah, babawi talaga ako"

"oo, saka kana bumawi kapag okay kana. sa ngayon kailangan mo muna pag-isipan lahat"

Nang matapos na ang pag-uusap namin nila Peony, napatingin ako sa kawalan. tama nga sila, kailangan ko munang isipin ang lahat. kung ang puso ko ang tatanongin, gusto niyang ibigay ang kaunting kahilingan ng ama. pero kung ang utak ko ang tatanongin, nag iisip siya na para bang isang maling disiyon ang bumigay sa taong minsan ng nanakit saakin. 

Pero mahirap tanggihan ang lahat. hindi man siya naging mabuti, at least he gave me a chance to wake up in this world... and meet Luke. YES! if papayag ako, Luke and I have a chance to meet there.

I'll call Luke.

Kinuha ko na ang cellphone ko para tawagan si Luke. pero ring lang ito nang ring.

"hey this is Luke I have a lot of work to do, so leave me alone" ito lamang ang tanging boses na narinig ko pagkatapos ng ilang ring ang sinubukan.

hindi nalang siguro ako tutuloy, kung si Luke lang naman din ang gusto kong puntahan.

FIVE days have passed and I fully thought they wouldn't bother me anymore. sa limang araw na lumipas nakakalabas at nakakapagturo pa ako sa school, kaya buong akala ko doon na mag siismulang guminhawa ulit ang buhay ko.

But this morning I heard a knock coming from the door causing me to wake up. tinatamad pa akong bumangon at walang ayos ko pang binuksan ang pinto.

"Ms. Valdez? do you need anything?"

"may kasama ka ba dito?" tanong nito na parang my hinahanap sa loob.

"wala nama- ... wait hinahanap mo ba si Luke? he's not here"

"ok that's all I want to know...." tumalikod siya saakin at parang may sininyasan na puntahan siya. ililipat ko pa sana ang tingin ko sa kaniya para sana paalisin na siya pero dahil sa nakita ko kung sino ang tinawag niya ay doon nalang ako biglang kinabahan.

humarap ulit si Ms. Valdez. "Sorry, I'll take you back to where you came from. and if you think I'm letting you and Luke be together? well no. kung hindi mapupunta si Luke saakin, maybe it's better that he doesn't end up with you too" aniya at nag iwan pa ng nakakairitang ngiti sa labi."

"is the goodbye over? then let me welcome my beloved daugther"