aleyuh | hyunin

yirmi

dalinle yikanan ben

hyunjin

herkes nerede

jeongin

ben burdayim
asil sen nerdesin
gunlerdir

hyunjin

ben
mazeretim yok aminakoyim|
aradim da kimse acmadi
o yuzden gruba yazayim dedim

jeongin

beni aramadin

hyunjin

aklima ilk sen gelmistin|
unuttum

jeongin

unuttun
peki hyunjin

görüldü, 13.40

hyunjin

jeongin
bisikletten dustum
yuruyemiyorum
gelip alir misin beni

jeongin

ne
nerede dustun
nerdesin simdi

hyunjin

kiraladim biraz dolasayim diye
kucuk bi cocuk cikti karsima
carpmamak icin parkin icine girdim
dizimi yaralamisim kalkamadim yerimden
kimse de yok sadece arabalar geciyor

jeongin

konumunu at bana
cikiyorum evden

hyunjin

uzak degil
aslinda beni hastaneye kadar birakirsan
hallederim gerisini

jeongin

hyunjin konumunu at dedim
geliyorum

hyunjin

tamam
📍konum

⚡

Sırtı çocuk parkının girişindeki koca ağacın sert gövdesine yaslı oğlan dümdüz uzattığı sağ bacağının acı hissini göz ardı etmeye çalışarak etrafına bakınıp duruyordu beklentiyle. İçinde huzursuzluktan uzak bir endişe vardı, belki bunca zamandır sus pus devam ettiğinden ötürü kendine karşı duyduğu utançtandı bu, Jeongin'i bir araf hâline terk edip kesinlik çizecek cesaretten yoksun olmasındandı.

"Hyunjin!"

Kendi adını işittiği vakit kafasını yan tarafa doğru çevirdi. Jeongin suratındaki dehşet ifadesiyle yanına doğru koşuyor, bir yaralı dizine bir de yerde boylu boyu yatan yeşil bisiklete bakıyordu. İçi tarifsiz bir heyecanla kıpırdandı Hyunjin'in, arkadaşının suratındaki yargılayıcılıktan uzak telaş bir şekilde yüreğine sular serpmişti.

"Dizin mahvolmuş." diye mırıldandı Jeongin oğlanın yanına çöküp sağ dizini dikkatle incelerken. "Daha önce araman lazımdı, mikrop kapacak."

"Etraftan birileri geçerse yardımcı olur diye düşünmüştüm."

"Mesai saati şimdi, adamakıllı insan yoktur buralarda bilmiyor musun?"