Altın Kafes

7. Bölüm "TRABZON"

Oy ve yorum sayısı cidden çok az. Gerçekten yazasım gelmiyor bölümleri. Ben gerçekten çok uğraşıyorum bu kurgular için. Sizde lütfen emeğime karşı azıcık bir saygı gösterin. Diğer kitaplarımı da okursanız sevinirim;)

İyi okumalar:)

☘️

Deniz'in dibinde birkaç dakika durduktan sonra tekrar arabaya binmiş ve yola çıkmıştık. Karan'ın ailesi ile tanışacağım için mutluydum. Ve bir o kadarda heyecanlı. Nasıl insanlar olduklarını bile bilmiyordum daha. Beni ailesi ile tanıştırması da saçmaydı. Sonuçta onun hiçbirşeyi değildim. Gitsin sevgilisini tanıştırsın ya! Araba kocaman bir evin önünde durmuştu. Bir dakika! Buna ev denilmezdi. Bizim yaşadığımız ev villa ise burası..Malikâne idi. Gerçekten kocamandı. Oldukça gergindim. Ailesi ile tanışacak olmam beni geriyordu. Ailesi de Karan gibi sert miydi?

"Devin?" Dedi Karan endişeli bir ses tonuyla.

"E-efendim..?" Dedim ona doğru dönerek.

"İyi misin?" Dedi kısaca.

"İyiyim.." dedim yutkunarak.

"Heyecan yapma. Ailem benim gibi değil. Seni eminim ki seveceklerdir. Yani hemen hemen hepsi. Neyse hadi inelim." Dedi. Hemen hemen hepsi derken? Sanırım ailesinde sevmediği insanlarda vardı. Bu nasıl karmaşaydı? Arabadan indiğimizde kapıya doğru ilerledik. Yine kapıda 10'a yakın koruma vardı. Ailesinin evinde bile koruma olması değişikti.
Karan kapıyı çaldı. 30'lu yaşlarında kapalı bir kadın kapıyı açmıştı. Kadın çok neşeli görünüyordu.

"Hoşgeldiniz Karan Oğlum!" Dedi kadın. Karan'da hafif gülümsedi kadın'a karşı. İçeriye doğru geçtiğimizde bir sürü kişinin olduğunu gördüm. Sanırım ailesinin hepsi buradaydı.

"Oğlum! Hoşgeldin." Dedi hemen Karan'a sarılan kadın. Sanırım annesiydi. Annesi gençti gerçekten.
Karan bana doğru döndü. Annesi de baktı bana doğru.

"Arkadaşım Devin." Dedi Karan bana bakarak. Yani normal bir arkadaş işte!

"Hoşgeldin Devincim. Ben Karan'ın annesi Melek." Dedi Melek Hanım.

"Hoşbuldum." Dedim sıcak bir tebessüm ile. Ardından bütün aile bireyleri kendini tanıtmaya başlamıştı.

"Merhaba kızım. Bende Karan'ın babasıyım. Behzat." Dedi elini uzatarak. Bende elimi uzattım ve selamlaştık. Ardından tahminen 17-18 yaşlarında bir genç kız bize doğru geldi.

"Ayy merhaba! Ben Elif Gül. Ama sen Elif de. Ya da yok ya gül- yok yok elif de sen." Dedi Elif. Elif kimdi onu anlamamıştım ama cidden komik kızdı.

"Kardeşim." Dedi Karan bana doğdu dönüp. Koltuk tarafında 35'li yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim siyah saçlı kadın,yanında 1 erkek 1 kız vardı. Onlar hiç istifini bozmadan koltukta oturuyordu.

"Hoşgeldin Karan." Dedi koltukta oturan kadın otoriter bir sesle.

"Keşke hoşgelseydim." Dedi Karanda. Kadın bir tık bozulmuş gibiydi. Karan bana doğru yaklaştı ve fısıldadı.

"Kuzenlerim ve yengem." Dedi koltuktakileri işaret ederek.

"Babaannem nerede?" Dedi Karan sert ses tonu ile.

"Yukarıda. Aman diyeyim gitme yanına! Geldiğini duyarsa bayılır. Bi de Mine-"

"Tamam." Dedi Karan ve bana doğru döndü. Kimdi bu Mine? Demir ve Nil ile ilk tanıştığım zaman da o kızın ismi geçmişti ve Karan geçiştirmişti. Şimdi de aynı şekilde yapıyordu. Sevgilisi miydi acaba?