GEÇİŞ

ÖLÜ KOKUSU

Evimin önünde oluşan kalabalığı yararak evime girmek için açık kapıdan içeri daldım.

o da neydi : birileri beni kolumdan tutuyordu. Bırakması için çırpındım. Israrla bırakmayınca yüzüne bakma isteği duydum. Bu kişiyi ilk defa görüyordum ve bu bir polisti.

'Neler oluyor burada birileri açıklar mı?' dedim.

Sesim cidden yüksekti. Ve ağlamaklı çıkmıştı. Burası benim evimdi ama şimdi buna inanamayacak kadar farklı geliyordu.

' Anne anneee, baba baaabaa!'

Haykırmaya başlamıştım artık. Yanlarına gitmek istediğimi söyledikçe daha sıkı tutuyorlardı ama ben gücüm bitene kadar çırpınacaktım.

Evimde ne olmuş olabilirdi ki? Hırsız mı girmişti? Kahretsin! kötü olanakları düşünmek bile istemiyorum sadece ailemin yanına gitmek istiyordum.

Yavaştan gözlerimin dolduğunu hissettim. Yaklaşık 15 dakikadır hiçbir şeyden habersiz çırpınıyordum. Bağırmaktan sesim kısılmıştı. En sonunda yukarıda bir hareketlilik oldu ,biri merdivenlere doğru geliyordu.

Aman Allah'ım babam iniyordu yanında birkaç insanla birlikte.

Ağlıyordu, yüzü soluktu. Neler oluyordu?

'Baba baba annem nerde? Neler oluyor? Yeter artık biri anlatsın!!!'

Babam benim yüzüme bakıp son basamağı da indikten sonra bana sarıldı ve hiçbir şey söylemeden hıçkırıklara boğuldu. Onunla beraber bende ağlıyordum.

Yukarı katta yine hareketlilik hissettim ve kızarık gözlerimi gelen insanlara doğrulttum.

Aman tanrım oda neydi!!!!

Ceset torbası mı görüyordum bana mı öyle geliyordu?

Bu bildiğin ceset torbasıydı ' ANNEEEEE ' diye bir çığlık kopardım.

Onlar her basamağı indikçe benim yüreğimden bir parça kopuyordu.

Düşünemiyordum cansız bedenini. Ona hareket etmek için adım attığımda polilerin tutmadığını gördüm. Galiba babam gelince bırakmışlardı.

Hemen koşup torbaya bakmak istedim çünkü inanamıyordum. Annem ölmüş olamazdı.

Dün canlı olan biri bir günde hayatımdan tamamen çıkamazdı.

Fermuarın ucunda bıraktıkları hafif aralıktan bir tutam sarı saç gözüküyordu.

Feryatlarım yükselmişti. Annemi cenaze arabasında görmeyi bedenim kaldıramayacaktı. Ayaklarım istemsizce kıvrıldı. Kendimi yerde buldum. Tanımadığım insanlar kolumdan tutmuş sakin ol diyorlardı.

Annem ölmüş nasıl sakin olayım!!!

GECE 3

Uyumak istiyorum. Ama gün içinde yaşadığım acı gözlerimin kapanmasına izin vermiyor.

Hayal gibi geliyor.

Saat hiç olmadığı kadar yavaş ilerliyor. Resmen bana inat.

Yorgun vücudum ayağa kalkmakta zorlanırken kendimi zorladım ve aynaya doğru yöneldim.istemsizce yüzümün nasıl göründüğünü merak etmiştim.

İnanamıyorum...

Gözümün altında koyu halkalar var. Sanki madde bağımlısı gibi.Şişliğini anlatmama bile gerek yok.

Kendimi yatağa bıraktım.

Artık ağlamam sonuç değil. Uyumalıyım.

Gözlerimi kapatıp uykuya dalmak için kuzu saydım.

Kahretsin yaa bu da ne

Ben geçişi tamamen unutmuştum.

Hiç zamanı değildi bugün .

Oha ama bugün emir gelecekti eğer gelirse belki bazı şeyler iyi giderdi yani.

Uyanıyorum.
Kokudan anlıyorum artık.

Gözlerimi istemsizce araladım ve işte emir la bu! Dediği gibi yapmıştı. Geldi.

Elimden tuttu ve beni kendine doğru çekerek kaldırdı.

Yüzü gülmüyor.

"Asel başın sağolsun "

"hey sen neden bahsediyorsun"

"annenden "

"nerden öğrendin bunu"

"Asel... Nasıl anlatacağım bilmiyorum ama annen...o ölmedi öldürüldü.. Onlar öldürdü. "

Öncelikle geciken ve kısa olan bölümüm için çok özür dilerim.

Bundan sonra daha hızlı olcam yazar sözü:)

Bölümle ilgili yorumlarınızı bekliyorum canlar.