[Μ Μ]

Εσυ

Ολα τα τραγουδια πια στερεψαν απο στιχους
Αν με ρωτας δεν ξερω πως περασαν κιόλας σχεδον δυο χρονια
Εγω εμεινα παγωμενη στην μερα που χωριστήκαμε
Εκεινη την μερα που ημουν πολυ δειλη να κοιταξω τον θανατο κατάματα
Εκεινη την μερα που εφυγες και δεν σε φιλησα αρκετα
Δεν σε αφησα να με κρατησεις αρκετα στα χερια σου
Ισως να πιστευα οτι αν δεν σε αποχαιρετούσα να μην έφευγες
Να ξυπνουσα διπλα σου και να ειχαμε ολα τα πρωινα του κοσμου δικα μας
Ομως αυτο δεν εγινε
Ξυπνησα το επομενο πρωι και ειχες φυγει
Και καθε μερα εδω και ενα μιση χρονο
Μετανιωνω εκεινο το φιλι που δεν σου εδωσα
Αμα ηξερα οτι θα ηταν η τελευταια φορα που θα σε εβλεπα δεν θα απομακρυνα ποτε τα χειλη μου απο τα δικα σου
Μια μερα μου ειπες οτι δεν πεθαινουμε ποτε
Γιατι υπαρχουν απειρες διαστάσεις
Θελω να ξερεις οτι σε καποιο παραλληλο συμπαν
Σε κραταω ακομα
Και δεν εχεις γευτεί τα χειλη καποιας αλλης
Σε καποιο παραλληλο συμπαν το να γραφω για εσενα ειναι λυτρωση και οχι απογύμνωση
Γεμιζω
Δεν εξαϋλώνομαι
Αγαπη μου
Δεν θελω να δω αλλον ξενο να γινεται κομματι μου
Οι ακρες των δαχτύλων μου πονανε απο τα χαδια που δεν σου εδωσα
Ζητανε την λύτρωση της σαρκας σου
Καθε μερα πρεπει να ξυπνάω και να προδιδω οτι με οριζει
Να κουβαλαω το δερμα μου απο εδω και απο εκει
Και εσυ να μην βρισκεσαι στο τελος
Θα θελα να με παρεις μια απο αυτες τις αγκαλιες που δεν αφηνουν στον χρονο χώρο να μας γερασει
Δεν θελω να χαμογελαω στα μηνύματα οποιουδήποτε αλλου
Αρνούμαι να κανω αλλο ενα βημα σε αυτον τον λαβυρινθο αν δεν ξερω οτι το κανω μαζι σου
Κουραστηκα να τοποθετω λεξεις στην σωστη σειρα για να κανω κατι με τον πονο της απουσιας σου .
Δεν ξερω αν ησουν σε καποια γωνια οσο μεγάλωνα
Τοτε που εβγαλα το πρωτο μου δοντι και περιμενα την νεραιδα των δοντιών να μου φερει το δωρο μου
Αλλα σου εδωσα εκεινη την κρυσταλλινη καρδιά που μου εδωσε τοτε
Και την φορεσες στον λαιμο σου
Και καπως ετσι εγινες ενα με την παιδικη μου ηλικια
Δεν ξερω αμα καραδοκούσες σε εκεινα τα τραγουδια που ακουγα με τον πατερα μου στο αμαξι στο γυρισμο απο καθε ταξιδι
Παντως με προετοίμαζαν για σενα
Οταν βρεχει
Και η ασφαλτος γινεται καθρέφτης
Και ολα θυμιζουν πινακα ιμπρεσιονισμου
Θυμαμαι την πρωτη μερα στο Παρισι
Μου ελειπες τοσο πολυ και με καποιον τροπο ολα ειχαν μια ομορφη μελαγχολία
Μου χε λειψει απιστευτα το Παρισι και ολα ηταν ακριβως οπως τα θυμόμουν
Η εικονα ηταν μιση ομως γιατι δεν ησουν εκει
Ομως καθε φορα που βρεχει πλεον
Θυμαμαι το Παρισι
Και ποσο ομορφο ηταν να μου λειπεις
Τον τελευταίο καιρό δεν σε νιώθω και τόσο μέσα μου
Είσαι με μια άλλη κοπέλα όμως πάντα βρίσκεις αφορμές να με βρίσκεις
Γιατί πάντα σου τις δίνω
Θέλω αλήθεια να ξέρω άμα με σκέφτεσαι όσο σε σκέφτομαι
Αν υπάρχω σε κάθε χτύπο της καρδιάς σου που χτυπά ρυθμικά και βαθμιαία πιο γρήγορα
Φοβάμαι ότι αυτή η κούραση δεν θα περάσει
Και ότι δεν θα με τροφοδοτήσεις με δανεικές υποσχέσεις
Και θα συνηθίσω έτσι σε ξένες αγκαλιές
Όμως ξέρω οτι θα φτιάξω μια ιστορία αγάπης αξιοζήλευτη
Οι αδελφές ψυχές δεν βρίσκονται δημιουργούνται
Και για εμένα υπήρξες η Ιθάκη
Όμως αυτή η συνήθεια τον ανθρώπων να θεοποιούν το αντικείμενο του πόθου τους μήπως και κερδίσουν την αθανασία  ,τους φυλακίζει στα όρια μιας απατηλής μοναδικότητας.
Αυτό που νιώθω για εσένα είναι πολύ έντονο για να είναι μονόπλευρο
Είναι πολύ έντονο για να μην μοιράζεται σε δυο σώματα
Πολυ βαρύ για να το κουβαλήσει μια ψυχή
Αγάπη μου
Σήμερα πήγα με τον μπαμπά μου βόλτα στη λίμνη
Το ραδιόφωνο έπαιζε παλιά τραγούδια
Και μπήκε ένα τραγούδι που είχε αφιερώσει κάποτε ο μπαμπάς μου στον πρώτο του έρωτα
Ένιωσα την καρδιά του να σφίγγεται απλά από τον τροπο που διασταλθηκαν οι κόρες των ματιών του από στοργή.
Και τότε κάρφωσε το βλέμμα του στον δρόμο και είπε : που είσαι Αλεξάνδρα;
Ψαχουλευε το κενό για κάτι που να την θυμίζει
Η Αλεξάνδρα πέθανε πριν κάποια χρόνια από καρκίνο
Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν δουλεύει κανένα επουράνιο αγγελάκι για εμάς τους δυο
Οτι άμα δεν αποφασίσεις ότι η αγάπη μας είναι πολύ δυνατη για να την αναβάλεις
ότι δεν είναι το ευτυχισμένο φιναλε αλλά το ταξίδι προς τα εκεί
Θα με χάσεις
Οι άνθρωποι δεν είναι αιώνιοι
Κάποια στιγμή
Σε πολλά χρόνια
Θα βρεις τον εαυτό σου να δακρύζει με τραγούδια στο ραδιόφωνο
Και θα προσπαθείς με όση ενέργεια σου έχει απομείνει να μην ξεμπλέξεις από τα χείλη σου το όνομα μου
Γιατί η κόρη σου θα κάθεται στην δίπλα θέση
Και το όνομα που θα ξεχυθεί από τα χείλη σου
Δεν θα είναι εκείνο της μαμάς της.