[Μ Μ]

Κινήσεις της Σελήνης

Σημερα ενιωσα ενα βαρος αναμεσα στο στομαχι και τη καρδια μου
Το ενιωθα να διαυρωνει το δερμα μου
Προσπαθουσα να βρω εναν ρυθμο αναπνοής που θα απεγκλώβιζε εκεινο το βαρος
Ομως τίποτα
Ηταν γνωριμο
Οταν ο ανθρωπος κυνηγα με παθος και προσήλωση την θλιψη
Παντα τη βρισκει
Με τον εναν η τον αλλον τροπο
Εμενα η ευτυχια μου ηταν παντα εύθραυστη
Σαν ενα καστρο απο τραπουλοχαρτα
Ηξερα πως θα καταστραφεί με το πρωτο θρόισμα των φυλλων
Και το περιμενα καρτερικά
Οπως περιμενει ο ετοιμοθάνατος τη λυτρωση του θανατου
Επέστρεψα λοιπον στην θλιψη μου
Αληθεια υπαρχουν μερες που το μονο που μπορω να κανω ειναι να αφησω αυτο το συναίσθημα να με πνιξει
Εχω μαθει να το δαμαζω πλεον
Η μαλλον
Να το αφηνω να με δαμασει
Οχι δεν φοβαμαι πια
Και το πιο ειρωνικο ειναι πως πριν ενα χρονο το ενιωσα για πρωτη φορα
Μαλλον το εχω ταυτίσει με εσένα
Και εκεινη τη κολόνια που αφησες τοτε στο μαξιλάρι μου για να σε θυμαμαι
Εκεινη τη μερα πλανταξα στο κλαμα πανω σε εκεινο το μαξιλάρι
Βλεπεις ηταν το τεκμηριο οτι υπηρξες
Και σε βιωσα ολοκληρο
Χωρις ημίμετρα
Γιατι ειναι τοσο αδικο να ζητας απο εναν ανθρωπο να αρνηθεί την θνητη του υπόσταση
Την φθαρτή του υλη
Να σε γεμισει χωρις να σε αδειάσει
Ξερεις.... Οι ανθρωποι με καποιον παραξενο τροπο μιμούνται τη φυση
Σε αφησα να με γεμίσεις οπως η πανσεληνος τη θαλασσα
Μια στιγμιαία παλίρροια
Και μετα αφησα την άμπωτη της υπαρξης σου να με παρασύρει
Μερες σαν αυτή το κενο μου με γεμιζει τόσο πολυ
Και οι αυξομειώσεις αυτες
Μου θυμιζουν πως ειμαι ζωντανη
Και πως σε αγαπαω
Ολόκληρο