Dönemez bizden giden düşlerimize.
Giderken düşlerin kırıklarını bıraktılar ellerimize, zaman aldı onarmak, yordu. Yine de düşler sapasağlam yerlerine konuldu, düşler olmayınca üşüyor çünkü insan. Üşüyeceksin.
Düşler gidenin bıraktığı gibi kalmaz asla gidende. Bir kez eksik bırakılan, bir kez terk edilen hiç bir düş artık yüzüne bakmaz terk edenin, içine işlemez, ruhunu temizlemez bir daha.
Sen artık gözlerinde dehşetle ve çığlıklarla sıçrayacaksın her gece uykundan, hiç bir düşün koynunda uyuyamayacaksın huzurla, hayallerimin dinginliğine yaslayamayacaksın başını. Kapısını çalacak bir düşünün bile kalmadığını gördüğün zaman anlayacaksın yalnızlığın, yalnız bırakmanın çocuk oyuncağı olmadığını.
Balkon lambasına üşüşen sineklere takılacak gözün saatlerce, bir karıncanın ayak sesleriyle ürpereceksin. Coşkuyla, nefes bile almadan anlattığım hayaller gelecek aklına, bize dair kurduğum uzun cümleler kulaklarında çınlayacak. Parlak lambanın susturamadığı ölüm sessizliğinin ortasında delirmekten korkacak, o göz kamaştırıcı hayallere dönmek isteyeceksin sonra.
Ne yazık, yerinde bulamayacaksın.
Olasılıklarla çevriliyiz bu hayatta, her konuda milyar ötesi olasılıkla meşgulüz her an her saniye.
Belki bir başkası yaslayacak başını terk ettiğin düşlere, huzur bulacak orada. Sen üşürken bir balkonda tek başına, onun içi ısınacak, varlığı içimi ısıtacak.
Belki de ben düşlerim cebimde tek başıma yürüyeceğim hep, ama asla üşümeyeceğim, yokluğunu düşünmeyeceğim.
Bana dönsen de sen düşlerime dönemeyeceksin, düşsüzlükte üşüyeceksin...
