Zambağın Ölümü [ Inui Seishu ]

☄ 4. Gün

⋘ ────── ∗ ⋅◈⋅ ∗ ────── ⋙

⋘ ────── ∗ ⋅◈⋅ ∗ ────── ⋙

[ 4. Gün ]

Cardan'ın canı hiç terasa çıkmak istemiyordu bugün. Çünkü emindi Inui'nin yukarıda olduğuna. Birden kalbi hızlanıyor, yüzü saçlarıyla eş renkli oluyor, konuşası geliyordu ve bu his rahatsız ediciydi.

Bu hayatt hiçbir işe yaramamıştı, hiç kimse için biri olamamıştı ve tam pes ettiğinde biri için aslında önemli olduğunu öğreniyordu, üzerine kocaman bir sorumluluk çökmüştü şimdi herşeyden kurtulduğunu sanarken.

En kötüsü de kendisi için de tekrar önemli biri olmasıydı. Inui'ye sorunlarını anlattığı zaman kaçacaktı ona göre, sonra da rahatça kendini terastan atabilirdi, ama bir tarafı bunu yapmak istemiyor, her gün dünki gibi onunla birlikte oyun oynamak istiyordu.

Bugün biraz geç kalıyordu, kendi kendine etrafı inceleyerek oyalanıyor, gökdelen camlarını seyrediyordu. Cümleleri kafasında toparlayamıyordu.

Yukarı çıkarken asansör aynasından kendisine baktı, yakışıklı suratı çok ruhsuz görünüyordu. Parmak uçlarıyla dağınık ve karış karış olan saçlarını taradı, indirdi. Yanağına renk gelmesi için bir kaç kere kendini tokatladı. Soluk teni onu olduğundan da kötü gösteriyordu.

İki gündür bir şey yiyip içmediği için boğazı ağrıyordu ve konuşmak onun için gittikçe zorlaşıyordu. Bu kadar uzun süre buralarda duracağını düşünmediğinden cüzdanındaki para bitmişti.

Asansör durduğunda terasa çıktı ve endişeyle kendisine bakan Inui'ye kafa selamı verip karşısına oturdu. Onu biraz beklemişti ve gelmeyeceğinden endişelenmeye başlamıştı.

"Hoşgeldin Lilium."

Cardan her an kaçıp gidebilecekmiş gibi duruyordu, bir dizini yukarıya büküp kendisine çekmiş, ayağını gergince sallıyordu. "Evet, nereden başlamamı istersin?"

Gelmeden önce çok düşünmüş ve kabullenmişti konuşacağı gerçeğini. Dün duyduğu cümle de ona cesaret vermişti. Inui hafifçe gülümsedi, istediğini alıyordu sonunda.

"En başından, hatırladığın ilk şeyden."

Cardan kaşlarını çattı ve bir süre düşündü. Yetimhaneyi pek hatırlatmasa da hayat onun için orada başlamıştı, ama sorunlarından emin değildi. Kendisi problemli bir çocuktu, kimse ona sorun yaratmamıştı. Bu yüzden belli bir şey anlatamazdı.

"Yaramaz bir çocuk değildim, biyolojik ailem İngiliz asıllı olduğu için yetimhanede dışlanırdım, sanırım bu sayede uslu durmayı öğrendim, böyle daha iyiydi. Yanlızlığı severim. Ama beni evlat edinen aile çok daha iyiydi tabii. Onlar çok iyi insanlar, bana yıllardır bakıyorlar."