Zambağın Ölümü [ Inui Seishu ]

☄ 1. Gün

⋘ ────── ∗ ⋅◈⋅ ∗ ────── ⋙

TW : angst, mini fic.
Ölüm kalım arafında kalanlara,

⋘ ────── ∗ ⋅◈⋅ ∗ ────── ⋙

[ 1. Gün ]

Dünya üzerinde milyonlarca tür çiçek vardır. Ancak zambak, majestik güzelliğin, saflığın ve yeniden doğuşun sembolü olarak yüzyıllarca saygı görmüştür.

Japonya'da ise zambak baharın başlangıcı olarak kabul görür. Doğa zambakla yenilenir ve döngü yerine oturur. Baharın zambakla birlikte herkese huzur ve mutluluk getirdiği söylenir.

Ama bazıları için bu sonbahardır. İnsanlar zambakları görüntüleri için severler, ama zehirlerini düşünmezler. Zambakların ise zehirleri konusunda yapabilecekleri hiçbir şeyleri yoktur.

Bazı zambaklar zehirlerini karşılarındakiyle paylaşırlar, yavaş ve sakince. Kendileri gibi diğerleri de zehirli olsun isterler. Yeniden doğuş her zaman iyi bir doğuş olmak zorunda değildir.

Bazı zambaklar ise anneleri tarafından daha çiçek açmadan zehirlenmiştir. Kanlarında olduğundan kendilerini koruyamazlar ve zehrin kendisini tüketmesini beklerler. Onlar için yenilik vardır fakat bir doğuş yoktur.

Zambaklar bazen çiçeklerle ilgili değildir.

Cardan bacaklarını terastan sallandırdı ve kafasını önündeki cama yasladı. Kızıl saçları rüzgardan birbirine girmişti ve gözleri ağlamaktan şişmişti. Hiç insan içine çıkabilecek bir halde değildi ve şimdi kendisini terastan atmamak için oturup sakinleşmeye karar vermişti.

Bazen hepimiz sonun geldiğini düşünürüz, bazen de sonumuzu kendimiz hazırlarız, ya da hazırlayanlara çanak tutarız. Kendi hayatımızın içinde kaybolup gideriz ya da hayatın kendisini bulamayız.

Cardan hayatının anlamını hiç aramaya çalışmamıştı.

Ona hayatının sorumluluklardan ibaret olduğu aşılandı. Mutluluğun ne olduğu hiç öğretilmedi, bu yüzden kendisi bulduğunda da anlayamadı ve her seferinde kaybetti. Nasıl elinde tutacağını bilemezdi.

Sonunda buradaydı, Tokyo'nun gökdelenlerinin birisinin çatısında, hiç durmayacakmış gibi atan kalbini tutarak, gözyaşları yeni kurumuşken kendisini suçsuz olduğuna inandırmaya çalışıyordu.

Hayatı boyunca ailesinin istediği gibi yaşadı. Ama hiç karşılığını alamadı. Her şey kardeşine hazır verildi ama kıskançlık yapmaya hakkı yoktu. Ailesi bir gün onu görecek diye çabalamaya devam etti ama şu an burada olduğunu bile bilmeleri imkansızdı.

Sinirle bir iç çekti. Her zerresi pişmanlıkla dolu ayrılmak istemiyordu bu dünyadan ama yeni anılar biriktirmek için fazla geç kalmış hissediyordu. Kalbi çoktan çürümüştü.