Voor ik ga// Ft. Rutger Vink

~1

P.o.v Faelin

Het was bijna zover. De hele dag had ik geen oog dicht gedaan, de kriebels in mijn buik hielden me wakker. Opnieuw zag ik voor me hoe perfect het zou gaan worden, hoe ik daar aan zou komen, we aan zouden bellen en hij met een stralende glimlach open zou doen, ons een knuffel zou geven en we nog even zouden kletsen. Ik zuchtte gelukzalig, maar toen ik mijn ogen weer opendeed viel mijn blik op de klok aan de muur. Paniek overspoelde me, ik was al een half uur te laat. Snel duwde ik een boterham in mijn mond en rende de deur uit. Ik sprong op mijn fiets, en sloeg de weg naar het station in.

'Eindelijk, daar ben je! Straks komen we nog te laat!' riep Eveline zenuwachtig toen ik een kwartier te laat aan kwam fietsen. Ik grinnikte zachtjes. Eveline was mijn beste vriendin, en we gingen samen naar Rutgers huis. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en stapte af. Net toen ik wou reageren hoorden we de bel van de trein rinkelen, wat betekende dat hij zo zou vertrekken. Ik vloekte zachtjes en smeet mijn fiets op de grond. 'Snel, rennen!' riep ik, en we renden zo hard als we konden het perron over. Net toen de deuren van de trein dicht gingen renden we de trein in. Schaterlachend liepen we de trein door, opzoek naar een plekje.

Uiteindelijk zag ik 2 vrije bankjes, dus daar gingen we tegenover elkaar op zitten. Eindelijk een beetje gekalmeerd, keek Eveline mij onderzoekend aan. 'Heb je er wel zin in? Je bent zo bleek.' Verbaasd keek ik op. 'Jawel hoor, het is alleen... Wat als Rutger nou niet opendoet, of ons niet mag ofzo, of...'

Eveline kapte me af. 'Geen ge "wat als". En als Rutger niet opendoet, dan hebben we toch gewoon een leuke dag gehad?' Ze keek me hoopvol aan. Ik glimlachte en voelde mijn angstige gedachten van me af glijden. Ze had gelijk, zo erg kon het toch niet worden?

P.o.v Mohammed

'Hé, kneusje!' ik kijk op, en voel de hulpeloosheid over me heen komen. Snel probeerde ik me om te draaien en weg te lopen, maar ik werd ruw bij mijn kraag gegrepen. Ik probeerde me los te wurmen, maar de greep was te sterk. 'Wil je niet spelen, varkentje? Ik zie dat je lekker in de modder hebt liggen rollen.' Woest sloeg ik mijn arm naar achter, vol met mijn elleboog in zijn gezicht.

Joshua en zijn "gang", zoals hij zijn neppe vrienden altijd noemt, namen me nu al bijna 2 jaar te grazen, zonder een reden eigenlijk. Waarschijnlijk kwam het door mijn huidskleur, maar niemand deed er iets aan, zelfs de leraren op mijn school niet.

De grip op mijn kraag verslapte, en ik rukte me los. Ik probeerde weg te rennen, maar Joshua vloerde me in een soepele beweging. Ik klapte hard met mijn hoofd tegen de stenen, en ik hoorde mensen lachen. Een harde klap in mijn maag bracht me uit mijn gedachten. Ik sloeg dubbel van de pijn, en begon sterretjes te zijn. Ik spuugde bloed in Joshua's gezicht. In plaats van hem af te schrikken, veegde hij het alleen maar grijnzend weg, en liet op die manier een vage rode vlek op zijn gezicht achter. Plotseling ging zijn telefoon af, en hij lette daardoor even niet meer op mij. Half struikelend probeerde ik overeind te komen, met één hand mijn buik vasthoudend. Zo hard mogelijk rende ik weg, en ik sloot me af voor alle scheldwoorden die naar me werden geroepen. Ik trok dit niet langer.

Iemand moest hiervoor boeten. En als dat Joshua niet kon zijn, dan maar de eerste beste persoon die ik zag. 'Beloofd.' mompelde ik. Voor het eerst na 2 jaar grijnsde ik.  'Kom maar op.'

P.o.v Faelin

Langzaam liepen we naar de deur toe, en ik zag dat Eveline zenuwachtig naar me glimlachte. Ik trilde op mijn benen, en had moeite om overeind te blijven. Opeens struikelde ik over een losse steen, en ik was met mijn gezicht op de stenen gevallen als Eveline me niet had opgevangen. Ze lachte zachtjes, maar je kon aan haar gespannen schouders zien dat ze eigenlijk heel bang was. 'Kop op, zo erg is het nou ook weer niet? Maar als je wil kunnen we nu altijd nog teruggaan.' fluisterde ze, als aanmoediging.

Verbaasd keek ik haar aan. 'Teruggaan? No way, niet nadat ik eerst ruzie heb gehad met mijn moeder over dat ik teveel geld heb uitgegeven aan cadeautjes.'  grapte ik, en Eveline grinnikte zachtjes, duidelijk opgelucht. 'Nou, zal ik dan maar aanbellen?' vroeg ze met een glimlach. Ik knikte gespannen.

Eindelijk was het zover. Ik zou mijn grote held ontmoeten, en niets kon deze dag nog verpesten.

P.o.v Mohammed

Ik sjok over de straat, met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd diep in mijn kraag gestoken. Het was muisstil, en net toen ik me af wilde vragen waar iedereen uithing, hoorde ik twee mensen lachen. Eindelijk. Ik sloop om het hoekje van de straat, en zag 2 meisjes van ongeveer 14 jaar staan. 'Perfect.' fluisterde ik. Iets jonger dan ik, dus die kan ik makkelijk aan. Ik kraak mijn knokkels en kan een grimas niet onderdrukken. Eindelijk kan ik al mijn opgekropte woede eruit gooien, en daar hoeft maar één iemand voor te lijden, dacht ik. Het is echt niet dat ik haar permanent verlamd zou slaan ofzo, maar een paar fikse trappen zijn genoeg.

Ik liep op ze af, net toen de deur openging. Een gespierde, erg lange man stond in de deuropening. 'Shit.' mompelde ik. Net toen ik op het punt stond om weer om te draaien, keek het langste meisje mijn kant uit. Ze hield een brief dicht tegen haar aan gedrukt, en heel haar gezicht straalde blijdschap uit. Langzaam liet ze de hand zakken die ze over haar mond had geslagen. Dat was de laatste druppel. Haar blijdschap was te veel, het was té oneerlijk dat zij wel blij mocht zijn en ik niet. Ineens ging ik rennen, en zodra ik bij haar was ramde ik mijn vuist in haar gezicht. Adrenaline spoot door mijn lichaam en eindelijk gleed de woede van me af. Eindelijk.

Halloi!

Hierbij even wat uitleg, dan zal ik jullie daarna bijna nooit meer verstoren. ;)

Dit is dus een fanfictie over Rutger Vink a.k.a. Furtjuh (duh...)

Ik had al eerder dit boek tot hoofdstuk 11 ofzo geschreven, maar ik heb hierbij besloten hem te herschrijven, omdat het te langdradig was, en mijn schrijfstijl compleet is veranderd dus het zag er niet uit xD

Voorderest zal ik soms net zoals nu wat extra informatie wat jullie moeten weten onderaan een hoofdstuk typen, maar als je dat niet fijn vindt mag je dat altijd zeggen!

Elk hoofdstuk zal rond de 1000 woorden lang zijn, meestal wat langer. Dit hoofdstuk heb ik niet al te lang gemaakt, want het was dit of 1700 woorden, en dat vindt ik net iets te lang xD

Comments en votes zijn ook altijd welkom, want die helpen me erg voor de motivatie :D

Ik upload om de week op donderdag (fursday :D), de update kan je rond de avond verwachten.

Als je nog vragen hebt over het boek, of over andere dingen zoals mezelf mag je die altijd stellen.

Veel plezier met het lezen van mijn boek!

xx