Voor ik ga// Ft. Rutger Vink

~2

P.o.v Faelin

Eveline belde aan. Na een paar minuten wachten voelde ik de angstkriebels in mijn buik weer opkomen. Wat als Rutger nou echt niet thuis was?

Net toen ik naar voren boog om nog een keer aan te bellen, hoorde ik gestommel op de trap. Meteen trok ik mijn hand terug en hield ik mijn adem in. Ik wierp een snelle blik op Eveline, en ik zag dat zij net zo zenuwachtig was als ik. Waarschijnlijk had Rutger nog nooit eerder fans aan zijn deur gehad, en we wisten allebei dus niet hoe hij zou reageren. De deur ging open, en Rutgers hoofd verscheen in de deuropening.

'Hallo, wat kan ik voor jullie betekenen?' vroeg hij met een stem die ik uit duizenden zou herkennen.

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, en voelde de kriebels in mijn buik sterker worden, alleen nu van blijdschap. Tranen prikten achter mijn ogen, en het kon me niet meer schelen wat andere mensen van me dachten. Vragend keek Rutger ons aan, en hij moest glimlachen toen hij besefte dat we fans waren. De brief die ik voor hem had meegenomen, hield ik stevig tegen me aan gedrukt, vastberaden om hem die te geven.

Net toen hij aanstalten maakte om uit de deuropening naar ons toe te lopen, hoorde ik gestommel achter me. Ik draaide me om, en keek recht in het gezicht van een woedende jongen, waarschijnlijk 2 á 3 jaar ouder dan ik. Ik liet mijn hand zakken, en had te laat door dat hij recht op me af kwam rennen. Voordat ik ook maar iets kon doen, ramde hij zijn vuist in mijn gezicht. Ik hoorde het bot van mijn neus kraken. Ik sloeg mijn hand voor mijn bloedende neus, en voelde het bloed tussen mijn vingers door glijden. 

'Wat...' begon ik, maar ik kon mijn zin niet afmaken, want hij haalde weer uit, deze keer naar mijn maag. Ik probeerde hem te ontwijken, maar toen ik opzij boog stak hij zijn been uit en vloerde hij me. Met een misselijkmakende klap belandde ik op de grond. Ik kreunde zachtjes en rolde me op mijn zij. Er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen, en de geluiden van buitenaf kwamen en gingen. 'Faelin!...' hoorde ik iemand nog roepen, maar ik had de energie niet om erop te reageren.

Ik voelde niet eens meer dat het trappen en slaan ophield. Langzaam liet ik me de duisternis in zakken.

P.o.v Rutger

Ik stond op en drukte de camera uit. Net toen ik me omdraaide om een glas water te pakken, hoorde ik de bel van de voordeur. Ik zuchtte zachtjes. Daar ging mijn rust. Ik hees mezelf weer overeind van de tafel waar ik even op was gaan zitten, zette mijn glas neer en liep de trap af. Vlak voor de deur wierp ik even een snelle blik door het raam, en ik zag dat er twee jonge meisjes voor de deur stonden. Ik deed de deur open en keek door de deuropening. 'Hallo, wat kan ik voor jullie betekenen?' vroeg ik aan ze.

Het grootste meisje sloeg haar hand voor haar mond, en hield een brief de ze in haar hand had tegen zichzelf aangedrukt. Haar ogen straalden van blijdschap en ik glimlachte terug. Opeens kwam er vanuit de bosjes een jongen rennen. Zijn gezicht stond op onweer, en zijn ogen straalden één en al woede uit. Hij rende recht op het langste meisje af. Het andere meisje merkte het al eerder, maar voordat ze een waarschuwing kon geven aan de langste, draaide zij zich ook al om. Zonder ook maar een seconde tijd om zich te verdedigen, werd ze vol in haar gezicht geslagen. Als verlamd stond ik aan de vloer genageld. Een misselijkmakend gekraak van brekend bot galmde door mijn oren. Ik voelde hoe mijn maag zich omdraaide in mijn buik.

Het kleinste meisje deed, zo bleek als papier, een stap achteruit. Het andere meisje probeerde een volgende slag te ontwijken, maar hij vloerde haar en met een doffe klap viel ze op de grond. Ze kreunde zachtjes, en toen ze hoestte, verschenen er bloedspetters rond haar mond. De jongen bleef trappen en slaan, en langzaam verdween het leven uit haar ogen. Haar ogen gleden dicht, en het beetje verzet wat er nog was verdween.

Plotseling besefte ik me wat er nou eigenlijk net was gebeurd. Met een ruk ontwaakte ik uit mijn "trans", en rende op de jongen af. Met een snelle beweging trok ik beide armen op zijn rug, en  ik zag zijn ogen groot worden van besef. Hij liet zich slap worden in mijn greep, maar ik liet hem niet los. Ik keek naar het kleinste meisje die met tranen in haar ogen angstig naar me keek. 'Doe dan iets! Bel de ambulance!' schreeuwde ik tegen haar.

Ze deinsde achteruit, en begon nu pas echt te huilen. Meteen verzachtte ik mijn stem. 'Binnen staat een telefoon.' zei ik zachtjes, en hulpeloosheid borrelde in me op. Struikelend kwam ze in beweging en ze rende naar binnen. Ik greep de jongen nog steviger vast, en hij verkrampte. 'Denk maar niet dat je nog maar iets uit kan halen jochie,' siste ik tussen mijn tanden voor. Ik voelde hoe de jongen zachtjes trilde in mijn greep, maar ik kon niet opmaken of het uit woede of schuldgevoel was.

Het leek een uur te duren, maar na een paar minuten kwam het meisje mijn huis weer uitlopen. Ze mompelde iets wat leek op 'Ik heb 112 gebeld, ze komen er zo aan...' en ik zuchtte. 'Hoe heet je?' vroeg ik aan haar, ik verwachtte niet dat ze zo meteen nog informatie zou kunnen geven als de ambulance er was. 'Eveline,' fluisterde ze zachtjes, en ze liet zich trillend op de grond zakken.

'Het komt allemaal wel goed.' zei ik tegen haar, maar wie hield ik voor de gek? Ik hoefde alleen maar naar het lichaam aan mijn voeten te kijken om te weten dat ik de waarheid niet sprak. Ik keek weer naar Eveline. Vragend keek ze me aan. 'Denk je echt dat alles weer goed komt?' vroeg ze bijna fluisterend aan me. Ik keek in haar ogen, en zag de angst, de schok, maar ook de trouw aan haar beste vriendin erin. Ze verdiende het niet om voorgelogen te worden. Ik zuchtte en keek haar recht in haar ogen aan toen ik zei: 'Ik weet het niet.' Verslagen liet ze zich weer op de grond zakken, terwijl we samen wachtten op het geluid van de sirenes.

-