" ඒ කෙල්ලගේ නම දුලාරා සයුමි...විස්තර වලට අනුව එයා ගොඩක් දුප්පත් කෙනෙක් ඉන්නේ ආච්චි විතරයි "
සර්ගේ තොරතුර ඇහුවම මට ඒ දැරිය ගැන ඇති උනේ දුකක්....පව් මට ඇයව බේරගන්න ඕන උනා....
" හෙලෝ මිස්ටර් පෙරේරා මට ඒ කෙල්ල ඉන්න තැන පොඩ්ඩක් කියනවද?" සර් කෝල් එකෙන් ඇහුවම එයා ෆෝන් එක කනේ ගහගෙනම කොලේක මොකක්හරි ලිව්වා...
" හරි...තෑන්ක්ස් "
" ඒ කෙල්ල ඉන්නේ මේ ලග...අරලිය මාවතේ...කොහොමහරි ඒ කෙල්ලගේ හිත හැදුවනම් හරි"
ටක් ටක් ටක් ටක් ටක් ටක්
කව්රුහරි දොරට තට්ටු කරනවා..නෑ දොර කඩන්න වගේ...
" හ්ම්...ශුවර් එකටම ආකාශ් වෙන්නැති මල්ලි ආවේ නැත්තේ ඇයි කියලා බලන්න එන්න ඇත්තේ" පොඩි මහත්තයා කියද්දි මම දැක්කා සර් කටකොනකින් හිනාවක් දාගන්නවා
" මම ගිහින් දොර අරින්නම්" සර් එහෙම කියාගෙන ගියා...
" මේ වැඩේට හැමෝම යන්න ඕනේ නෑ...මමයි සහීයි ගියාම ඇති අනිත් කට්ටිය මුද්දේ ඉතිහාසය බලන්න පොලව යට තියෙන පුස්තකාලයට යන්න..." පොඩි මහත්තයා කිව්වම අර කෙල්ල ඔලුව වැනුවා
එතකොටම කඩාගෙන බිදගෙන මෙතනට ආවේ ආකාශ් අය්යා..එයා මාව දැකලා දුවගෙන ඇවිත් මාව බදාගත්තා
" මල්ලි ඔයා හොදින් නේද?? " අය්යා වදවෙන වොයිස් එකෙන් ඇහුවම මම ඔලුව වැනුවා එයා සුසුමක් පිට කරා
" මොකක්ද මෙතන වෙන්නේ" අය්යා කේන්තියෙන් ඇහුවා...සර් අය්යගේ පිටට තට්ටු කරලා එයාව එහාට ගෙනියලා හැමදේම පැහැදිලි කරා...අය්යගේ කටත් පුදුමයෙන් ඇරුනා...ඒත් එයා විශ්වාස කරා...
" සහී ඔයා මාත් එක්ක අර කෙල්ලව බලන්න එන්න...අනිත් අය මම කිව්ව වැඩෙ කරන්න "
පොඩි මහත්තයා අණ දෙන හඩින් කියලා යතුරකුත් අරං යන්න හැදුවම මම ඉක්මනින් එයාගේ පස්සෙන් එළියට ආවා...
" අය්යේ අම්මට කියන්න මම එන්න පොඩ්ඩක් පරක්කු වෙයි කියලා " එහෙම කියාගෙන මම පොඩි මහත්තයගේ කාර් එකට නැග්ගා...
අරලිය මාවතේ අන්තිම ගෙදර...පොඩි ගෙදරක්...
අපි වත්තේ කාර් එක පාර්ක් කරලා ඇතුලට ගියා..
