Dazai'nin Bakış Açısı
Çok tuhaf...
Nasıl buraya geldim ?
En son laboratuvardaydım, acaba bu bir tür sınav mı?
Neden bu kadar yumuşak konuşuyorlar, hiç birine güvenmiyorum. Sanki bana acıyormuş gibiler, bu imkansız
-Ben acınabilecek birisi bile değilim-
Beyaz saçlı çocuğu -Atsushi miydi neydi- bırakmamın tek nedeni onlara inanmış gibi durmam gerektiği.
-Yoksa bana zarar verebilirler-
Eğer ters bir hareketlerini görürsem camdan kaçabilirim...
göreceğimden eminim
bana zarar vereceklerinden eminim
En fazla kolum veya bacağım kırılır, bu da çok can acıtan bir şey değil.
Üzerimde yapılan deneylerle kıyaslandığında.
Nefret ediyorum
Her şeyden
Beyaz tavan ve duvarları süsleyen kırmızı kandan
Her gece yankılanan çığlıklardan
Doktorların(?) beni keserken ki tiksinen bakışlarından
Ölememekten
Ölmenin eşiğindeyken tekrar hayata döndürülmekten
Ardından da tekrar kesilmekten
Her yerimi saran zincirlerden
Vücuduma verilen elektrik dalgalarından
Aç köpeklerin önüne atılmaktan
Acıdan
Yaşamaktan
Hepsinden nefret ediyorum
Burada olmama neden olan, beni bu pisliklere satan ailemden
Ve de beni bu kadar değerli yapan kahrolası yeteneğimden...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
And the Mask Fell
FanfictionADA'ya katıldığı günden beri geçmişini bir "sır" olarak saklayan Dazai, en duygusal zamanında Kunikida'nın " İşe Yaramaz " sözü üzerine çıldırır ve bir anda 8 yaşındaki haline döner ve anda maskesi düşer...
