En son kendime sözler vermeyi bıraktım,
Reçetelerin üstündeki yazıları okumayı da
Yaşama dair inançsız ilkelerimi sattım,
Anlamsız uğraşlarımı gömdüğüm çukurları da
Bir ötanazi gibi söndürdüm umutlarımı,
Dikenimin koptuğu çiçeğimi soldurdum
Sonu gelmiş mum gibi erittim duygularımı,
Büyüttüğüm çocuğu bataklıkla doldurdum
Bu dinmek bilmeyen volkanı yaktıkça yaktım
Gözyaşlarım bile hissetmedi ağladığımı,
Ellerim boşlukta kalınca soğuk gölgeleri kaptım
Gövdem bile farketmedi zırhımı bağladığımı,
Ayrıldım, ruhum kendisinin gittiğini anlamadı
Birleştim, gövdem bir daha hiç tam hissetmedi
Bittim, başladığımın bile farkında değildim
