ben hep bekliyorum;
gelmeyecek insanları, değişmeyecek gerçekleri,
odamın bir köşesine çekilmiş bekliyorum
elimde bir hiç var, ruhum bastonsuz
devamlı heveslerim ve umutlarım;
karşılıksız kalan çabalarım, mahvediyor hep onu
tutulmayan sözlerin altında eziliyorum
değerim sanki günden güne azalmakta,
kendime olan saygımı kaybedecek gibiyim
sabah uyandığımda aynaya bakmak istemiyorum
ne zaman baksam aynı yüz, aynı ifade karşılıyor beni
o ifade hiç gülümsemeye evrilmiyor
böylece tekrar bir hayal kırıklığı oluyor gözlerimde,
kendim
eğer bir kereliğine olsun başka biri olabilseydim,
son bir kez o parıltıyı gözlerimde görebilseydim,
belki bu kadar acınası hissetmezdim, diyorum
ve ben hep bekliyorum ya
beklemek için bir sebep bulmuş olurdum,
inancını kaybetmemiş bir ruh yeşerirdi içimde
ama
eğer bir kez olsun başka biri olabilseydim
