Steun, Hulp & Tranen

Moet ik de belofte geloven?

Matthy pov:

Kut, dat hebben de jongens op de gang ook gehoord.

"Matt, het is beter als je even naar buiten gaat, ik wil even met meneer De Vries praten" zegt mijn moeder opeens met een rustige toon. Ik zucht diep en loop de kamer uit, de jongens kijken mij vol verbazing aan. Kutzooi,

"Waarom zei je niet dat het zo slecht met je ging" vraagt Raoul. Het is stil, ik zeg niks omdat ik niet wil dat ze nog bozer worden. "Drugs?" Vraag Milo zachtjes. Ik kijk Milo aan, "Sorry" "Het voelt zo goed, maar het is zo slecht" zeg ik .

"Matt, Het is goed. Maar beloof me dat je die troep weg gooit" vraagt Rob mij bezorgd. Milo kijkt me nogsteeds teleurgesteld aan, "miel" zeg ik zacht. "Nee, niks Miel. Drugs?" Zegt milo nu meer boos dan teleurgesteld. Je ,iet de tranen in zijn ogen branden.

Waaron is dit erger voor hun dan voor mij, of ik heb gewoon niet door wat ik aan het doen ben. "Ja... Xtc" zeg ik zo normaal mogelijk, hopend dat hij niet nog bozer word. Milo loopt paniekerig weg, ik wil niet dat Milo boos op me is, Milo is mijn allerbeste vriend hij kan mij alles vertellen en ik hem, ik merk dat ik begin te hieper ventileren, kut, paniek aanval ...

Op dat moment komt mijn moeder de kamer van de directeur uit. Ze rent op me af en stelt me gerust samen met Koen en Rob, Raoul was achter Milo aan gelopen. "Rustig Matt, het komt goed dat beloven we'' zegt koen lief. "Matt kom we gaan naar huis" "Robbie & Koen willen jullie blijven slapen? Misschien zou hij dat fijn vinden." Vraagt mijn moeder aan de jongens die mij nog vasthebben.

"Ja graag" antwoorden ze allebij.
Kut kut kut nee, denk ik. Alle gedachtes dwalen door mijn hoofd heen, wat nou als ze mijn sneeën zien? En dat ze vinden dat ik me aan stel? Ik word uit mijn gedachtes gehaald door mama, "kom mee Matthy" zegt mijn moeder lief. We lopen met ze 4en naar de auto, ik naast mijn moeder en Rob en Koen achterin, ik ben de hele weg stil, ik kijk naar buiten. Diep in mijn gedachtes, de jongens zijn ondertussen met mijn moeder aan het praten.

Als we eenmaal thuis aankomen loop ik naar de badkamer, ik trek mijn trui uit en kijk naar mijn wonden. De dikke sneeën zitten er nog, waarom kan alles niet gewoon normaal zijn? Moet ik voor altijd zo leven? Ik ben kapot, ik ben moe en mijn mentale gezondheid gaat alleen maar naar beneden.

Flashback 7 jaar geleden. (Matthy was 10)

"Matthy" "MATTHY, je moet naar binnen van mama"
Ik ren naar binnen. Ik zit helemaal onder de modder en zand.
Ik hou van mijn leven hier, ik ben gelukkig. Hier in Ameide is alles geweldig, ik zit op een leuke school en heb leuke vrienden. Ik zie soms wel grote kinderen van het koningslyceum op ons schoolplein roken en drugs doen. Mensen die roken, drugs doen etc zijn echt raar, dat is dodelijk ik ga dat dus echt mooi niet doen.

Einde flashback

"Matthy?" "Matt gaat het?" Ondertussen word er op de deur geklopt door Rob en Koen. Kut ik ben de deur niet vergeten open te doen en het ligt hier onder het bloed van mijn wonden die weer open zijn gegaan. Robbie en Koen lopen naar binnen en kijken van het bloed naar mij. "Ach Matt, wat doe je je zelf aan joh" zegt koen.
"Matt wij gaan je helpen oke?" "Dat beloof ik" zegt Robbie lief. Ik geloof hem. "Beloofd?" "Beloofd"

613 Woorden❤️

Kusjes de schrijver - XX