Türk / Japon Voleybolu

14.

-Ekin'den-

Dedemle yaptığımız extra antremandan sonra eve doğru yürümeye başladım. Kollarım kırılıyor ya. Üstelik yarı final maçına kadar dedem beni oynatmayacakmış. Kesin bir planı var ama gıcıklık olsun diye bana söylemiyor. Bu huyundan nefret ediyorum.

Derin bir nefes verip cebimden paramı çıkardım. Sude gelirken noodle ve pirinç almam için mesaj atmış. Sanırım param da yeter,  iyi bari.

Yolda yürürken yerdeki taşa vurmaya başladım. Acaba Noya-senpai'yi falan mı arasam? Bazı hoş olmayan anılarımdan dolayı tek başıma yürümeyi pek sevmiyorum.

Tam Noya-senpai'nin numarasını tuşlayacakken biri telefonu elimden aldı. Alan kişiye baktığımda Emrah'ı gördüm. Arkasında da Akın vardı. Heh geldiler başımın tatlı belaları. Bir dk lan Emrah burda ne bok arıyor? Hadi Akın'ı anladım dayım Türkiye büyükelçisi olduğu için arada bir buraya gelir de o da Tokyo'da olmalıydı.

İbnelik olsun diye geldiklerine yemin edebilirim.

Akın: naber lan ezik? Hala bu eski telefonu mu kullanıyorsun?

Ekin: Akın medeni bir ülkedeyiz. Bana bulaşmasanız?

Emrah: yok reis. Bulaşasımız var, hem naparsın ki? Bize top mu atarsın?

Hala voleybol oynamama takık üç harfli herif. Sıçıcam şimdi ağzına da sakin Ekin sakin.

Telefonum çalınca arayan kişinin "Çatlak tekmeci mahlukat" Olarak kayıtlı olduğunu gördüm. Yani Sude. Büyük ihtimalle geç kaldığım için merak etmişti. Emrah ve Akın birbirlerine baktılar. Aha kesin bir bok yicekler.

Akın: işimiz bitene kadar tekefonu açma.

Emrah: zaten öyle yapıcam.

Ne hakkında konuştukları umrumda bile değildi o yüzden direkt telefonuma uzandım. Tabii uzandığım anda bir yumruk yemeyi beklemiyordum.

Akın: noldu? Yumruğu yiyince kaldın öyle.

Ağzımın kenarından akan kanı silip ayağa kalktım. Cidden salmayacaklar ha?

Ekin: hiç kavga edesim yok beyler. Belki başka zaman.

Akın: aa öyle mi canım? Ama benim kavga edesim var.

Akın birden üstüme çullanınca hazırlıksız yakalanarak yere düştüm. Ve tabii ki yerde boğuşmaya başladık.

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama Akın da ben de oldukça hırpalanmıştık. Tam Akın bana bir yumruk çakacakken Emrah'ın bağırması ile ayağa kalkıp koşmaya başladı. Ne dedi bilmiyorum ama her ne dediyse oldukça işime geliyordu.

Yerde zar zor doğrularak ayağa kalktığımda Noya-senpai ve Tanaka-senpai'nin onların peşinden koştuğunu gördüm. Kesin yakalayamayacaklar çünkü Emrah da Akın da çok hızlı koşar. Tecrübe ile sabit.

Yanıma gelen kaptan ve Asahi-senpai beni kollarımın altından destekleyip yürütmeye başladılar. O ikisini yakalayamayan senpailerim ise telefonumu ve spor çantamı almışlardı. Telefonumu almadıkları için dua etmem lazım galiba. Bir kaç sefer almışlardı çünkü.

Daichi: onlar kimdi?

İçimden küfrettim. Harika şimdi de bunu açıklamam lazım.

Ekin: bana garezleri olan iki insan sadece. Hepsi bu.

Asahi: emin misin? Görünüşlerinden Japon olmadıkları belli. Türkiye'den mi tanışıyorsunuz?

Ekin: sayılır. Sonra anlatsam. Şimdi sude falan meraklanmıştır.

Daichi: doğru. Kageyama onun yanındaydı. Senin için çok endişelenmiş.

Kesin ağzıma edecek. Neyse olayı duyunca bana hak verir bence.

Bizim evin önüne geldiğimizde çantamdan anahtarları çıkarıp içeri girdiğimde içerden bazı sesler geliyordu. Neyse ki dedem ve ablamın sesleri yoktu ama bu yine de sıçtığım gerçeğini değiştirmez.

Oturma odasına geldiğimde Sude bana baktı.

Sanırım büyük sıçtım. Kesin onları dövmedim diye ağzıma edecek. Offf...

༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶

Evettt yeni bölümm. Ekin bazı düşmanlarla karşılaştı. Bu arada Emrah ı Seira_Yosei nin kitabında bulabilirsiniz. 9. Bölümde resmi var. Ve bu da Akın

Anlamışsınızdır ama yine de söyleyim. Ekin ile anne tarafından kuzenler. Yani Abdullah bey amcamızın diğer bir torunudur kendisi. Basketbol oynaöayı çok sever ve lisanslı basketbolcudur. Annesi ve babası ayrı ve bölümden de anlayabileceğiniz gibi babası Japonya'daki Türkiye büyükelçisi.
Kendisini sonraki bölümlerde de görücez.

O zaman Akın'ı da tanıttığımıza göre kapanış.

Sağlıcakla kalın hoşça kalın.

BİR SONRAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZERE!!!