Zalim Komutan +18 (Tarihi)

10. Bölüm

En son ne zaman ağlamıştı hatırlamıyordu
Yaşadığı kötü anıları zihninin en kuytu köşelerine gömüyordu
Biri bitmeden öbürü başladığı için gömmeye çalışarak kendine savunma mekanizması oluşturmuştu şimdi o doğrultuda devam ediyordu yaşamına

Kendi iç sesiyle hiç bir zaman baş edemedi
Acıyı hissettikçe hissizleşti en azından bir arkadaşı olsaydı o zamanlar, hissedebildiği bir kalbi olabilirdi belki

Evlilik hiç aklında yoktu şatoda çürüyüp gideceğini düşünmüştü
Kız kardeşini korumak için onu feda ettiler yoksa mutluluğunu isteyen yoktu

Kahvaltı sofrasında herkes kendi aralarında konuşuyor birşeyler yiyorlardı başını kaldırıp etrafta gözünü gezdirdi komutanın kendisine baktığını gördü

Bir süre gözlerinin içine baktı
Siyah gözleri bir girdap gibiydi baktıkça kendisini kaybolmaktan alıkoyamıyordu...

Komutan bu işte bir tuhaflık olduğunu seziyordu Zarina'ya gösterilen sevgi saygı kendi karısına gösterilmiyordu

Hem o ilk gördüğü gün ki hali neydi öyle bir deri bir kemikti
Yemeğini düzgün yiyince onunla ilgilenilince kendini toparladı
Aylarca sonra olması gerektiği gibi bir kadın olacaktı

Ya gözlerinin bakarken ki hissizliği
Ne yaşamıştı bu kadar herşeyden vazgeçecek...

Kendi hayatı da kolay olmamıştı çocuk yaşta eğitimlere başlamıştı anne diye ağlayarak öğreniyordu savaş sanatlarını

O komutan olmak istemiyordu kalbi bunun ağırlığını kaldıramıyordu kan vahşet ona göre değildi başka şansı olmadığı için zorla öğrettiler, zorla komutan yaptılar savaşları gördükçe kalbi taşlaştı, tek keyfi ihtiyacı kadınlardı

Kendine özel harem kurdu bedensel ihtiyaçlarını öyle karşıladı hiç bir zaman duygusal bağ kuramadı

Şimdi karşısında ona bakan gözlerde kendini görüyordu...

Bu işin aslını öğrenmeliydi Zarina ondan etkilenmişti bunun farkındaydı onun üzerine giderek gerçeği öğrenecekti...

Öğle üzeri komutana etrafı gezdirmek için dışarı çıkacaklardı
Zarina, Aybüke ve komutan

Zarinaya gezdir deseler hiç bir yeri bilmiyordu ki şatonun içi hariç
Temizlik yaparken bolca görmüştü tüm odaları,
Bazen de pencereden bahçeyi...

Komutan ve kardeşi önden gidiyordu kızkardeşi cilveyle her şeyi anlatıyor etrafı gösteriyordu
Komutan hafif tebessümle dinliyordu karşısında ki kızı

Zarina'ya hiç böyle gülümsememişti
O en yakını karısıydı, en çok ona gülümsemesi gerekmiyor muydu

Düşüncelere dalmış yürürken çok geride kalmıştı
Hoş öndekilerin onun varlığını hatırladığımı vardı
Önüne bakınca kimseyi görmedi işte şimdi bitmişti, geriye nasıl dönecekti

Dönmese bile kimsenin onu aramaya gelmeyeceğinden emindi
Nerdeyse akşam olmuştu ne yapacağını bilemeden etrafına bakıyordu kendisini o kadar güçsüz hissediyordu ki koşmaya bile takati yoktu...