Hunting Lover

4 ROZDZIAŁ

Kiedy zbliżyłam się do domu Cassvendr'ów dostrzegłam Leo pakującego bagaże. Jeśli był handlarzem oczywiste było to, że nie pojawiły się i nie odjedzie z pustymi rękami. Kiedy wszystko miał już na wozie odwrócił się w moim kierunku. 

 - Więc przyszłaś... - powiedział rozczarowany, mógł przynajmniej udawać, że jest mu to obojętne.                                                                                                                                                                                   - Wolałbyś, żebym wogule nie przychodziła i nie robiła tego zamieszania?                                                 - Może, nie przeczę - odparł, a ja zbliżyłam się do wozu by wrzucić tam moje rzeczy (które pomieściły się w zaledwie jednym worku) - Daj to, pomogę ci                                                                            - Dziękuję, ale z wrzuceniem worka sobie akurat poradzę - może byłam uparta, ale napewno nie potrzebowałam pomocy od takiej osoby.                                                                                                                  - Na ile ty tam chcesz jechać? -spytał, a ja odwróciłam się w jego stronę poprawiając kucyk, w który były upięte moje włosy.                                                                                                                                          - Szczerze? Nie mam pojęcia, nie wiem nawet czy tu wrócę - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Wiedziałam jedynie ile mam czasu, nie wiedziałam ile go wykorzystam.                                                      - Wow... A wię- zanim zdążył dokończyć kolejne pytanie szybko mu przerwałam.                                    - Ej, wybiła dziewiąta wyjeżdżamy! - krzyknęłam nie do końca pewna godziny, która była, bo zegarki mieli jedynie ci najbogatsi, a zwykli mieszkańcy zazwyczaj posługiwali się tym stojącym na środku wioski. Jednak tego akurat nie było widać z domu Cassvendr'ów, ponieważ mieszkali na samym uboczu wioski. Leo podwinął rękaw koszuli i spojrzał na założony na ręce zegarek, a mi odpadła szczęka, przecież to był jakiś bogacz! Szybko jednak wróciłam do neutralnej miny, która miała nie sugerować ani podziwu ani jakiejś obrazy do bogatych. Zwykle osoby, które miały więcej były niezbyt mile widziane w biednieszych wioskach, a on o ty najwidoczniej nie wiedział albo zrobił to by pokazać swoją pozycje. Jakim cudem babcia poznała tak bogatą rodzinę, jeśli znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu napewno wyciągnę od niej wszystkie informacje.                                                                                                                                                                                   - O proszę! A nawet pięć po dziewiątej. Masz rację wyruszajmy. - podeszłam za nim do podwozia i dopiero teraz dostrzegłam dwa zaprzęgnięte konie. Wiele osób mówiło mi, że mam opóźnioną orientację w terenie. Będę musiała nad tym popracować, bo daleko nie zajdę. Dał mi znak ręką, żebym weszła pierwsza, co posłusznie zrobiłam. Wiedziałam, że nie robi tego dla przyjemności, a jedynie z przymusu, więc postaram się nie sprawiać żadnych kłopotów. Po chwili usiadł koło mnie łapiąc za wodze sprawiając, że konie ruszyły z miejsca. Nie wiedziałam czy zacząć z nim rozmowę czy po prostu milczeć. Czy pomyśli, że mam niewyparzony język i nie umiem wyczuć atmosfery lub kiedy przychodzi to co czego staje się niemową. Za nic nie umiałam wyczuć nastroju Leo dlatego z każdą sekundą narastała niekomfortowa cisza. Spojrzał na mnie, a ja odruchowo się wyprostowałam.                                                                                                          - Chcesz o coś zapytać czy coś? Po wyglądasz jakbyś walczyła sama z sobą. - Tak! przełamał te pierwsze lody, szkoda tylko, że musiał nadmienić o tym jak wyglądam na nienormalną w jego oczach. Może naprawdę byłam aspołeczna? Przy nim się akurat tak czułam.                                           - Nie wiem czy chcesz ze mną porozmawiać lub żebym siedziała cicho i nie podnosiła ci ciśnienia swoim gadaniem, więc... - na te słowo tylko cicho zachichotał, po czym delikatnie się uśmiechając odpowiedział:                                                                                                                                               - Pytaj o co checesz - odetchnęłam połowa sukcesu już jest.