OBSESSED WITH ME

CHAPTER 42

CHAPTER 42

Hawak nito ang kaninang flowers na ibinalik ko sakan'ya.

"L-love."

Tumayo ako. Mas tumangkad siya at mas naging matikas ang pangangatawan niya. I miss hugging him, kissing his nape, lips, and everything about him.

Nakatingala ako sakan'ya. Mukhang wrong move ang ginawa ko.  Umabante siya. Hindi niya itinago ang expression niya saakin. All i can see is he's hurting. Hindi ko rin maitago na nasasaktan ako. Mas umabante siya at tuluyan akong niyapos.

"Fuck! I-i miss you" hinagkan niya ako ng napaka higpit.

"Did you not miss me? How cruel you are, wife? Do you have a lover? Hindi mona ba ako mahal kaya ayaw mo ng bulaklak na bigay ko?" Kumonot ang kilay ko sa narinig. Tinulak ko siya at nag patulak naman ito. sinampal ko siya.

"It's been six years, Arkon! At wala ka na roon! Remember? You cheated! Ang kapal ng mukha mo para mag demand sa'kin!" Nataranta siya, hindi ininda ang natamo niyang sampal sa'kin. Nag mura siya at pilit akong hinawakan pero winawaksi ko lang ito pero sa huli ay nag tagumpay ito at hinagkan ulit ako.

"Im sorry. I'm sorry... I'm so sorry. Hindi na ako mag tatampo just don't get mad at me, okay?" He cried. Para siyang baby kahit naman mas matangkad siya sakin. Pisat na pisat ako sa yakap niya pero hindi ako umangal. Mag sisinungaling ako kung Sasabihin Kong hindi ko nagu-gustohan ang yakap niya.

Nakasubsub ang mukha niya sa leeg ko at umiiyak. He's really crying! He's literally crying.

"Wife, don't be mad. Don't leave, please... 'wag mo 'kong iwan dito, wife. I didn't mean what I say. I don't want you to leave. Please... I'm sorry. I just want to hear if you still love me. I'm so sorry. I'm so sorry for being childish! Please... Take me back!" Nangilid ang luha ko sa narinig.

" Fuck! W-wife take me back. Please, ayaw kona maging mag isa. I-im sorry, please... Love! Hear me, i didn't cheat. Hinding hindi ko magagawa 'yon sa'yo." Nanginginig ang boses niya. Mas humigpit ang yakap niya sa'kin. Hinalik halikan nito ang gilid ng ulo ko. I Misses his kiss. Namiss ko'to.

Parang nawalan ako ng lakas mag protesta. Just by hearing his Voice, pleaded to be heard by me is breaking my hurt into pieces. How could him. Paano niya ako nasasaktan just by his hurting voice.

"G-get out!" Umiling iling siya.

"No!"

"Ayaw mo akong mas magalit ulit, 'diba?" Tumango siya sa'kin.

"Then get out!" nag mura siya. Napipilitan siya lumabas. Pinunasan muna niya ang luha sa kanyang pisngi. Tinitigan niya ang buong mukha ko.

"Arkon, please!" Tumango siya ng mahina.

"You will not leave, right?"

"Arkon!"

"Just say it! Hindi ka aalis diba? We will fix it, Right?"

Napipilitan akong tumango para umalis na siya. Hindi ko na kayang ang bigat ng dibdib ko. Gusto ko na umiiyak.

Pagka-sara ng pintuan ay doon na ako humagulgul. Ang sakit sakit. Randam ko naman na sincere siya pero ang hirap mag tiwala. Gusto ko rin naman makita ang ebidensya pero natatakot ako. Paano kung totoong hindi siya ng loko? Wala rin saysay ang pag alis ko? Naawa ako sa mga anak ko. It was my fault. Hindi nila kinalakihan ang kalinga ng isang ama dahil sa Katangahan ko kung sakali. Natatakot ako na baka ako ang mali! Natatakot akong makita ang katotohanan na baka ako nga ang may kasalanan, hindi ko siya pinakinggan at umalis agad sa puder niya na hindi man lang pinakinggan ang explenasyon niya.